Kankerzooi.....

Oh, why you look so sad, the tears are in your eyes, 
Come on and come to me now, and don´t be ashamed to cry,
Let me see you through, ´cause I´ve seen the dark side too.
When the night falls on you, you don´t know what to do,
Nothing you confess could make me love you less,

I´ll stand by you, won´t let nobody hurt you,
I´ll stand by you, baby even to your darkest hour,
And I´ll never desert you,
I´ll stand by you.....

Gisteren, nog maar een paar uren terug. Hoe anders kan het zijn, gewoon een paar uur later. Gisteren kon ik alles nog goed relativeren maar nu ben ik even ingestort. En oké ik weet dat ik heus wel weer overeind zal krabbelen. Nu heb ik echter even niets meer nodig dan stilte, ruimte, rust. Het leven met kanker houd niet alleen in dat je het zelf hebt. Je leert ook nieuwe mensen kennen, andere patiënten of ex-patiënten, kortom mijn kanker-vrienden. En bij deze enorme klote ziekte horen nu eenmaal tegenslagen (en ja ik weet het ook positieve zaken) maar gisteren en vandaag ontving ik appjes waardoor ik het nu even niet meer zo zie zitten. Zo oneerlijk hoe het leven een wending kan geven, we weten hoe we ervoor staan maar de genadeklap komt nog altijd zeker zo hard aan. De veel te jonge vader gisteren overleden. Ik herinner me nog het telefoontje, we waren net geland in Ibiza april dit jaar en daar ging mijn telefoon "Ons pap heeft alvleesklier kanker.." Dit is nog maar 4 maanden geleden. En nu toch nog opeens, weg...overleden... Voor diegene die achterblijven zo moeilijk. Waarschijnlijk nog zoveel vragen, zoveel te zeggen en ineens gaat het niet meer zoals we dat gewend zijn. Ik voel hun pijn, de angst en de onwetendheid hoe nu verder. Het liefst wil ik een deel wegnemen, maar dat kan niet. Iedereen moet dit verwerken op een eigen manier het enige wat we kunnen is ons medeleven laten blijken. Met naar het nu in mijn ogen lijkt waardeloze woorden.

En dan vanmorgen... Een heel jonge mooie vrouw vandaag voor de uitslag moest van iets wat snel groeide ondanks de chemo's en andere behandelingen. Die uitslag is ook slecht, prognose zonder behandeling 3 maanden... Dit zijn woorden die er zo in hakken. Ik vergeet nooit en te nimmer dat Chris en ik in het kleine kamertje zaten met de chirurg, een assistent en een arts-assistent. We wisten dat het niet goed was maar die woorden 2 tot 5 maanden zweven vanaf die dag altijd ergens in mijn hoofd.

Nu ik dit typ bedenk ik mij dat het voor mij gelukkig anders heeft uitgepakt tot nu toe, maar hoe anders kan het in een hele korte tijd zijn? Voor deze jonge vrouw hoop ik zo dat ze de kracht heeft toch te vechten en niet op te geven. Het is zo verleidelijk om in misère mee te gaan in de negatieve stroom die je overvalt. Maar werkelijk is het van levensbelang dat je toch probeert te gaan voor de tijd en de kansen die het leven nog te bieden heeft. En geloof mij, ik weet echt hoe dit is! Zelfs als je denkt het kan niet slechter...komt er toch nog een overtreffende trap.

Op dit moment gaat er zoveel door mijn hoofd. Ik las net een stukje van wat ik getypt heb terug en het komt voor de meeste mensen denk ik over alsof er een aardbeving de woorden door elkaar heeft gehutseld. Maar werkelijk zo voel ik me nu ook, verward, verdrietig, boos, prikkende ogen, ik wil schreeuwen, ik wil weg, ik wil stil zitten, ik wil niets en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik wil alleen maar dat het iedereen goed gaat en dat we kunnen handelen wat we krijgen gepresenteerd.

Morgen is vandaag gisteren, hoe anders kan dat weer zijn....

Carpe Diem