Kissy-Ray

24-10-2017

Dinsdag 24 oktober... In een klein huis past evenveel geluk als in een groot.

Na een onstuimige nacht, gewekt door de liefste met mijn crackertjes en medicijntjes op bed. Vannacht heel erg last gehad van zweetbenen dus grote handdoeken gepakt en op bed gelegd en mezelf bedekt met een badlaken. Alles was echt klam, bah... Alles zo stil mogelijk gedaan, maar toch niet stil genoeg en dan hoor je ineens (terwijl je inspannend stil aan het zijn bent) ,,ben je aan't doen", pff even nadenken... Nee, er is geen eng iemand in huis je was gewoon niet stil genoeg.. "Hi, ga maar weer lekker slapen" kusje en na het omdraaien hoorde ik snel genoeg de regelmatige ademhaling met een lichte snurk... Hèhè hij sliep door, gelukkig. Want het is voor mij niet leuk dat nachtspoken maar voor Chris al helemaal niet, die moet gewoon werken en die krijgt niet zo lief als ik altijd ontbijt op bed. Waar je hem gelukkig ook geen plezier mee doet, hij heeft er een enorme hekel aan... Als hij heel vroeg op moet staan is het weleens makkelijk dat ik wakker ben dan zijn we samen beneden. Hij op zijn gemakje eten en klaar maken voor het werk. Ik aan het struinen of gewoon aan het stuiteren, wat ik nu weer kan pakken of wat kan ik doen.... FOUT! Maar goed, vandaag had hij laat dus was ik alleen aan het dwalen. Maar (!!!) ik heb niet gegeten of gesnoept (zelfs niet van die heerlijke taart van gisteren!) en dat is best goed. Bijna al een week clean (voor zover dat een naam heeft...)! Vannacht de kat (Spijkertje) eten gegeven, die had gewoon honger. En aangezien die echt heel mager is, geef ik die eten wanneer ze dat wil. Dus kat blij. Hondjes laten plassen. Even met Micky gespeeld. Daarna weer terug naar boven en in de badhanddoeken geschoven. De zweetbenen kunnen veroorzaakt worden door 8 zaken de mijne is wel bekend. Overige zijn (mocht je interesse hebben..) 1. Menopauze, 2. Infecties, 3. Diopathische hyperhidrosis (ja echt, dit is bovenmatig oorzaak onbekend), 4. Kanker, 5. Medicijnen, 6. Hypoglykemie (Wát?, lage bloedsuiker), 7. Hormonale aandoening en de laatste 8. Slaapapneu. Kijk sommige dingen zijn gewoon interessant om te weten. Dus dit was het leermoment van vandaag! Dus, niet gelijk in paniek raken als je meer dan eens zweet 's nachts, het is niet altijd slecht.

Deze week is het precies een jaar geleden dat we onze Kissy-Ray (Negro x Vivaldi) hebben laten inslapen. Dit waren twee enorm intensieve en emotionele weken voor ons allemaal. Ik weet precies hoe het allemaal nog gegaan is. Het begon op 21 september 2016 (ook nog eens onze trouwdag). Ik was aan het zwemmen en we zouden later die dag met zijn vieren naar de veulenveiling gaan in Sevenum. Toen ik naar de wei keek zag ik dat Kissy ging liggen, wat vreemd is want normaal liggen ze nooit bij ons in de wei. Dus ik eruit en gekeken, even met haar gestapt en toen ze na het stappen weer ging liggen hebben we de veearts gebeld. Die heeft alles beluisterd, en opgevoeld en de rest van de amnese gedaan. Alles was eigenlijk redelijk normaal alleen was het slijmvlies bi/j haar mond en ogen een beetje bleek. Maar nadat we Kaatje hadden bekeken kwamen we er achter dat zij dit ook had. DA heeft toen pijnstiller en toch maar een darmontspanner gegeven en toen ging het eigenlijk goed. Omdat we haar onder geen beding (ondanks de camera's) alleen wilden laten is gezamenlijk besloten dat Chris thuis zou blijven voor het geval er iets zou zijn. Na deze ogenschijnlijke koliek aanval heeft ze daar geen last meer van gehad. Op 25 september was ze zweterig en had ze lichte verhoging, maar na het te hebben aangekeken bleek er toch niet iets te zijn wat op dat moment acute zorg nodig had. Op 7 oktober begon het echt met nare symptomen, ik kwam in de ochtend op stal om te voeren en ze wilde niet eten, ze stond een beetje suffig en reageerde eigenlijk nergens op. Dus ik dacht ik voer de rest van de paarden doe de stallen en ga even met haar stappen. Zo gezegd zo gedaan, echter toen ik haar halster wilde aandoen. Draaide ze haar hoofd weg, ik zei nog doe niet zo irritant (moest werken dus had haast) en probeerde het nog een keer, en daar ging ze liep een pas naar achter en viel gewoon opzij tegen de stalwand vervolgens zakte door haar achter benen en viel naar links kei hard op de grond. Dit was zo verschrikkelijk eng, maar dan denk je alleen dat ze waarschijnlijk door de koliek moe is en daarom zwak zou zijn. In paniek weer de dierenarts gebeld (ik had al eerder gebeld maar nu was het echt serieus slecht) die gaf aan onderweg te zijn. Na paar minuutjes was die er. Amnese gedaan, hartslag was iets verhoogd, darmen weinig geluid, geen temperatuur en slijmvliezen oké. Besloten Finadyne en Buscopan te geven (de pijnstiller en de darmontspanner) en ik vroeg of ze bloed wilden afnemen omdat het nu in korte tijd toch wel veel vreemde mankementjes waren. Dus bloed afgenomen om te laten onderzoeken, in de middag stond ze rustig in de wei ze was weer wat opgeknapt en Chris ging kijken en snoepje geven (ik was gaan werken) en toen hij bij haar kwam en haar wilde aaien draaide ze om en viel weer om. Dus weer veearts gebeld. Weer gelijk gekomen en getest ook op coördinatie (staart, benen enz.) maar dit alles was goed tot dat ze haar loslieten en daarna toch nog een keer pakten, ging ze weer onderuit. Zelfs de dierenarts schrok ervan. Dat vallen ging zo ongelooflijk hard en dat hoofd dreunde dan gewoon na op de grond zo zielig en zo naar. Besloten omdat ze verder nu wel goed at en dronk, poepte en plaste om de bloeduitslagen af te wachten. Maar helaas zaterdag 8 oktober, nadat ze gewoon was in de ochtend met alles, begon ze in de wei te graven met haar voorbenen en wortels en zand te eten. We hebben haar toen op stal gezet en in de tussentijd een vitaminestoot gegeven. Omdat ze zand at kon dat duiden op een tekort aan mineralen. Verder was ze goed en rustig tot kwart over zes, ze ging weer de hele tijd liggen, mestte wel gewoon maar bleef gewoon liggen. Heel stil. Dus weer dierenarts gebeld. Die wilde haar spuiten en toen ging ze weer eerst door haar achterhand en daarna keihard tegen de vloer ze bleef een paar minuten liggen beetje verdwaasd maar stond daarna op en was na het spuiten weer rustig aan het knabbelen op wat hooi. Half uur later was het weer foute boel dus trailer achter de auto gelukkig was Nicolette hier die zorgde dat ik rustig bleef maar pffff wat was dat zielig voor dat beestje. Kissy was anderhalf jaar toen, maar liep zo mee de trailer in. Gelukkig wonen wij niet ver van Someren dus met een kwartier waren we daar. Dierenartsen hebben contact gehad (veelal) en wisten ook niet goed waar aan gedacht moest worden. Het kon iets toxisch zijn, Rhinopheumonie en dan de neurologische variant daarom werd besloten haar in quarantaine te zetten. Zo zielig helemaal alleen. Zo gingen de dagen langzaam voorbij, naar de kliniek, werken, naar de kliniek enz. bloeduitslagen hadden aangetoond dat het geen Rhino was in ieder geval. Op dinsdag werden we gebeld, ze was er slecht aan toe ze lag wilde niet eten en we konden beter komen om te beslissen wat we wilden. Toen we kwamen (Chris van huis ik van het werk) lag ze te zweten en te kreunen in haar box. Ze was inmiddels ook bij de kliniek omgevallen tijdens foto's maken van haar nekwerkvels en was flink gevallen waardoor hoofd ook kapot was. We schrokken ons rot. Toen we er een klein half uur waren hadden we besloten dat we haar zouden laten gaan. Dus de assistenten gingen de dierenarts bellen en wij zouden wachten. Maar tijdens het wachten knapte ze ineens op ze wilde uit mijn hand eten dronk weer wat dus Chris naar de winkel wat worteltjes halen. En toen hij naar de winkel was, was ze ineens weer de oude. Ik heb haar halster aangedaan en ben met haar gaan stappen. Ze hinnikte nog naar geluiden van andere paarden en toen Chris en de dierenarts kwamen was ze echt weer redelijk goed. Dus uitstel, en verder onderzoek doen. Ook was er contact met Utrecht, die wilden het liefst dat ze daarheen ging maar het was niet verantwoord om haar zo te laten reizen. Omdat ze dus geen Rhino had mocht ze naar de stal met andere paarden wat haar weer een tijdje kracht gaf denk ik. Wel heeft ze nog aanvallen gehad en durfde niemand meer met haar te lopen dus gingen Chris en ik twee keer met haar wandelen en grazen. Dit deed ze allemaal, hetzij met wankele achterbenen. Maar de aanvallen bleven. Er diende eigenlijk een punctie te worden genomen, maar het risico dat ze stil stond (stress leek een aanval en omvallen te veroorzaken) was te klein dus het risico te groot. Onder narcose durfde men ook niet omdat ze daar wellicht niet meer vanuit op kon staan en in paniek zou raken dus.... Moeilijk allemaal. Inmiddels contact gehad met een drs. uit Utrecht en die had alles gehoord en gezien (filmpjes) en gelezen. Zei schreef medicatie (een pure grondstof) voor. Gezien deze alleen in Utrecht te verkrijgen was hebben we een koerier naar Utrecht gestuurd. Die dag begonnen ze met de medicatie. Helaas is ze in de late namiddag gaan liggen en is niet meer overeind gekomen. Wat er ook geprobeerd was. Om ons te plezieren hinnikte ze nog als we haar riepen, bij Chris at en dronk ze nog uit een emmer maar het was duidelijk dat ze opgegeven had. Die ochtend was het moeilijkste moment (wat toen leek) uit ons leven. We moesten haar laten gaan. Ze ging ook echt heel vredig, maar wat is het toch moeilijk als je niet weet wat ze mankeren, je hoopt en je bid dat het iets onnozels is maar het was over en uit. We hebben haar nadat ze geëuthanaseerd was naar Utrecht gebracht voor sectie. En daar kwam uit dat ze vol met tumoren zat. Onze mooie zwarte dame, bleek acute leukemie te hebben. Dus gered had ze nooit kunnen worden, wat de pijn enigszins verzachte maar god wat deed (en nu ik het schrijf weer) dat pijn..

En zo zien we maar weer, het leven kan kei mooi zijn maar ook ontzettend hard. Ze was echt nog heel jong, wij (mijn moeder en ik) zeggen altijd ze was te mooi en goed om hier te zijn. Nu rent ze over de eeuwige velden... Dit was dus een jaar geleden, tegelijkertijd dat ik aan mijn enkel de plaveicelcarcinoom kreeg. Nu ik alles verwoord besef ik wel dat we heel veel negatieve dingen ik een korte tijd hebben gehad. En ik denk dag negatieve energie in je lichaam ook zorgt voor een prima habitat voor de slechte cellen. Temeer reden dus voor nu om te genieten en alleen maar positieve dingen te doen... wie weet....

Verder vandaag nog bezoek dierenartsen voor Kaatje en cadeautjes voor Mariska, morgen meer!!!