Kl#te angst....
Alleen door iets anders te doen, krijg je een ander resultaat. Als je hetzelfde blijft doen, verandert er meestal niet zo veel.
Even over elf uur en ik ben al vanaf kwart voor negen bezig mezelf rustig te krijgen. Vanavond na het longeren van Kaat kreeg ik krampen in mijn buik. Niet echt iets nieuws in mijn situatie zou je denken. Echter het voelt nu zo anders allemaal. En ergens hoop en denk ik dat het een soort psychologische oorlogvoering is met mezelf. Want ik, of beter gezegd mijn lichaam, kan helemaal nog niet opeens raar reageren omdat aanstaande vrijdag pas de vrijdag is dat ik iets zou moeten gaan krijgen. Hiermee bedoel ik de Nivolumab, mijn levenselixer, de cocktail, you name it. Ik zit mezelf dus gek te maken voor wat? Waar het nu omgaat is zoveel meer dan alleen maar een buikgriepje? Een nare reactie op het spiraal? Tjesus, ik haal me nu zoveel in mijn hoofd. En dat al een uur of 3 zeg 3.5. Ik weet dat ik maar mijn moeder hoef te bellen en ze is er, maar ook al is er iemand. Deze pijn, die onzekerheid is echt zo verschrikkelijk ruk! Geen nette woorden voor sorry. En omdat van me afschrijven voor mij echt werkt wilde ik dus mijn blog gaan schrijven. Gewoon schrijven en zien wat er gebeurd. Ik word normaal gesproken echt rustig van schrijven, ik relativeer hardop, confronteer mezelf met mijn eigen gedachten, hersenspinsels...
Het lot had echter andere ideeën... Wat denk je, zet ik mijn laptop aan ... let op dit was na Greys Anatomy (waar overigens echt goede rake en serieuze levenslessen voor me in zaten... wellicht later hierover meer) .... Begint hij de updates uit te pakken en te installeren.... Gevolg, heel veel woorden en zinnen gevangen in mijn hoofd, alles lijkt dan nog enger en erger dat het op dat moment is... Dus ben ik maar gaan kijken naar Teen Mom op MTV terwijl naast de IPad (juist de Digitenne is nog steeds niet oké!) mijn laptop echt gruwelijk traag de updates installeert. En nu dan eindelijk mijn waterval aan woorden in mijn blog...
En dat geeft rust, hoewel rust is niet het juiste woord. Mijn hoofd wordt leger zo kan ik het denk ik het best omschrijven. Ik gooi alle angsten eruit. Waardoor het niet blijft malen. Dit is waar ik voor ben begonnen met mijn blog. Dat het al 2 jaar over een paar up's en downs gaat maakt het leven voor mij een stuk dragelijker. De pijn blijft, zo ook de onzekerheid. Wat achterblijft is opgeruimder, leger, waardoor er ook ruimte is om gewoon even door te ademen zonder te hoeven denken. Op dit moment ben ik 3x naar de WC gerend, heb ik 2x gehuild, ik heb me geërgerd waarom Chris niet even belt om te vragen hoe het gaat. Allemaal onzin, nu ik typ weet ik dat bijvoorbeeld Chris aan het werk is en die belt niet graag omdat hij weet dat ik mijn telefoon vaak vergeet op stil te zetten en ik wakker word terwijl ik juist de slaap zo hard nodig heb. Had ik niet kunnen typen... dan had ik echt gewoon serieus onterecht boos geworden. En het huilen, geen probleem... logisch dat ik bang ben en wat het dan ook is.. Bij een gewone buikgriep kan iemand ook gewoon zo ellendig zijn dat hij of zij ervan moet huilen. En dat naar de WC rennen, ik ben blij dat ik het gehaald heb! Het kan ook anders aflopen en dan had ik gewoon nu in plaats van te typen beddengoed staan wisselen...
Dus lief blog, bedankt voor je luisterend oor. Sorry voor de onsamenhangende zinnen vol taalfouten. En vooral dank aan de rust in mijn hoofd zodat ik nu gewoon ga proberen te slapen!
Fijne avond.