Klaagmuurtje.....

Als je glas halfleeg is, gooi dan de inhoud in een kleiner glas en stop met klagen!

Juist, als ik dit nu maar vaak genoeg doe heb ik wellicht ook niet zoveel dorst. Snap jij hem? Mooi, ik ook niet. Even een waarschuwing vooraf, deze blog is echt één grote klaagzang. Dus ben je al in mineur...niet lezen en wachten op betere tijden 😊!

Woensdag 3 april en nare dagen achter de rug, sorry jullie niet beter te kunnen berichten. Gisteren veel hoofdpijn, vandaag heel de dag (op anderhalf half uur na) op bed met enorme buikpijn. Vanmorgen werd ik al wakker met het gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Geen idee trouwens hoe dat voelt, maar ja die standaarduitdrukkingen die ken ik gelukkig nog boven water krijgen 😊. Net als dat ik weet dat kennen is weten en kunnen is doen. Alles deed echt pijn, nu ik dit typ denk ik dat is ook niet helemaal waar want het waren eigenlijk mijn gewrichten en botten die brak aanvoelden. Dus toen ik om 8 uur weer wakker werd (na slechts een uurtje slaap) heb ik een appje naar mijn ouders gedaan of die zouden willen voeren. Wat ze gelukkig deden. Hierna heb ik tot een uur of half 11 toch nog redelijk geslapen daarna snel aangekleed, geen haren gedaan omdat ik daar echt de puf niet voor had (lekker koppie...not) en als eerst medicijnen ingenomen wat ik nog niet had gedaan. Tegelijkertijd ook maar Paracetamol in genomen in de hoop dat ik me wat beter zou gaan voelen. Toen ik om half 12 de paardjes buiten ging zetten kwamen Elly en mijn moeder gelukkig helpen. Na Kaat en Bas in de wei te hebben gezet waren Luus en Queen (Kweenie volgens Chris) aan de beurt en toen ik daarmee liep kreeg ik me toch ineens buikkrampen echt ik moest echt even stil gaan staan en vooroverbuigen zo'n mega stekende pijn uit het niets, f#ck hier had ik echt zo geen zin in.... Stilstaan met een jong paard is nooit zo'n succes dus moest ik gedwongen verder lopen. Gelukkig maar een klein stukje waarna ik in de wei weer even kon buigen. Mijn buik was in de ochtend al opgezet geweest, maar ja met mijn kilootjes meer is dat niet altijd gelijk aan te duiden op problemen. Achteraf gezien het voorteken van stilstaande darmen. Echt er zat geen hoorbaar geluidje in. Geloof me als ik zeg dat ik echt zitten huilen als een klein kind, eerst aan de telefoon met Chris en daarna kwamen de moeders (de mijne en die van Chris dus Elly) me bijstaan. Het gevoel is dan echt zo allesoverweldigend. Door de pijn voelt het alsof ik flauw ga vallen tegelijkertijd wordt ik misselijk en krijg braakneigingen en breekt het koude zweet me overal uit. In de ergste eerste pijnen zijn zelfs mijn gedachten helemaal uitgeschakeld en dat is heel bijzonder. Na een tijdje komt het bewust zijn, de angst en de onzekerheid. Tja, eigenlijk niet echt iets nieuws dus. Echter vandaag weet ik zeker dat het pijnlevel 10 was voor een paar minuten en een 10 heb ik volgens mij nog niet eerder aan deze buikpijnen gegeven.

Na vloeibare Morfine, een warme hittepit en een beker thee met honing heb ik zo'n half uur liggen slapen. En toen eindelijk borrelde het iets in mijn buik, gevolgd door een flinke gasexplosie en man, wat luchtte dat enorm op. De rest van de dirty details zal ik jullie besparen. Helaas is het niet zo geweest dat na deze 'ontladingen' de buikpijn wegging. Vandaar de bed-dag.

Vanmiddag was het ook gelukkig weer de beurt aan de psycholoog. Waarmee ik fijn heb gepraat. Eigenlijk was het feitelijk meer een klaagzang van mij aan haar. Maar, dat mag en dat gevoel is er en is ook helemaal niet vreemd. Zelfs mensen die helemaal genezen zijn verklaard zijn nooit meer hetzelfde, waarom blijf ik dat dan van mezelf eisen? Tja, daar weet natuurlijk niemand een antwoord op ikzelf nog het allerminst. Doseren, relativeren, accepteren? Alles passeert continu de revue. Ik ben al zover gekomen, mijn houvast, de immuuntherapie is nu gestopt dit geeft natuurlijk weer die verrekte onzekerheid die ik maar voor het eenvoudige mijn schijnzekerheid noem. Niemand heeft een glazen bol, dus wie zegt dat stoppen het beste is? Anderzijds wie zegt dat doorgaan goed zou blijven gaan? Ben ik nu vaker moe en heb ik nu vaker pijn omdat ik aftakel? Is het de voorjaarsvermoeidheid? Ben ik er niet gewoon te veel mee bezig? Geef ik de kanker te veel tijd? Moet ik toegeven aan al die emoties en vragen? Allemaal dingen die ik met de psycholoog bespreek in een uurtje tijd! En ook zij heeft uiteraard niet de antwoorden, echter zij laat mij zelf mijn eigen antwoorden formuleren. Vermoeiend, verhelderend en verademend. Dat zijn de steekwoorden van haar bezoekjes aan mij. En laat me nog maar lang lekker klagen dan!

Ondanks alle negatieve dingen uiteraard ook nog wat positiviteit, te weten: De zwaluwen zijn er weer!!!! Dan telefoonabonnement weer met 2 jaar verlengd.... Wie had dat durven dromen (ik weet niet of ik dit al genoemd had 😊). Door mijn nieuwe abonnement ook een lief kaartje gekregen van een medewerkster van Vodafone. Altijd leuk. Vandaag na wekenlang zeuren om een marsepeinen taartje vandaag eindelijk een stukje gegeten. En maar klagen over die dikke buik... De raadselachtige blauwe plek op mijn ribben trekt weg. Dit had ik jullie nog niet eens meegedeeld maar ik had ineens naast flinke pijn daar een grote blauwe plek, nog steeds geen idee wat en hoe. Ik was natuurlijk weer bang dat het één of andere inwendige bloeding was... ben zo goed in bedenken/ verzinnen van onmogelijke menselijke defecten! Uiteindelijk zal ik het wel gestoten hebben maar door mijn 'bumper' buik (alias grote vetrol) niets gevoeld hebben 😊. Ook weer worries voor noppes!

Oh ja, gisteren was het weer mijn favoriete serie avond. Nu kan het 2 kanten op. Of ik had door de hoofdpijn echt geen zin om te kijken of ik ben er gewoon van genezen. Te veel kanker op één avond en niet alleen dat maar ook nog eens altijd dezelfde drama's... Nee, dan maar het 'echte' leven, al dramatisch genoeg. Dat doet me denken aan morgen.... Om 11.20 AM heb ik namelijk een afspraak bij... tromgeroffel.... De gynaecoloog!

Het gaat echt gebeuren...of niet.. We zullen het morgen rond deze tijd wel weten!!

Fijne avond!