Lentekriebels....
Je verdient het om geliefd te zijn. Laat zien hoe mooi je bent.
Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Hoe mooi ik ben, dat laat ik uiteraard achterwege maar hé ik heb zojuist het potje SkiBo gewonnen dus... wie maakt me wat!
Zaterdag 20 februari 2017 de dag waarop mijn leven daags erna voorgoed zou veranderen. Ik weet gewoon nog heel helder hoe deze dagen waren. Na het nemen van de echo en het biopt. Chris was nuchter en zei het kan 2 kanten op vallen, logisch en de waarheid. Maar in mijn hoofd speelden er nog tussen deze 2 kanten 100 andere gedachten. En toch, hoe mijn gedachten die dag ook waren. De uitslag van 21 januari 2017 hakte erin. En als we dachten dat dit onzekere dagen waren.... Ik weet nu als geen ander dat die dagen er altijd (voor mij echt zolang ik leef) zullen blijven. Ieder pijntje, ieder bezoek aan het ziekenhuis, ieder onderzoek, ieder gesprek, ieder bloedonderzoek... (en dat zijn er veel dames en heren!!) vreet aan je. Ik spreek nu alleen namens mezelf omdat ik het voor een ander natuurlijk niet kan invullen maar onzekerheden zijn echt het meest kl#te van het ziek zijn.
Afgezien van het ziek zijn denk ik dat onzekerheden voor iedereen "killing" zijn. We hebben er allemaal in het leven weleens mee te maken. Als nieuweling op je nieuwe school, voor het eerst naar de paardrijles, voor het eerst autorijden, je eerste zoen, je eerste keer, je uiterlijk en god weet wat nog meer. Ik denk dat je een boek kunt vullen met onzekerheden. En ik kan verklappen dat ik altijd al een onzeker type ben geweest. Iets wat ik in de jaren goed heb leren verbloemen maar toch het zit in je en blijft zo nu en dan echt wel de kop op steken. Het is voor mij een duiveltje in een doosje, letterlijk en figuurlijk (voor de wat vermoeide lezer... ik ben het doosje). Als kind had ik echt al last van onzekerheden. Ik durfde niet eens een boodschap voor mijn moeder te doen bij de bakker of slager... Vreselijk vond ik dat. Treuzelend voor onze eigen voordeur, slenterend op weg naar de bakker of slager en dan... die deur binnen gaan met destijds ook nog eens een harde bel die klingelde als je de deur opendeed. Bah, het liefst rende ik weer terug naar huis en zei "dikke doei"... Maar ik had een opdracht, een missie en tja daar hield ik me dan ook wel weer aan. Dus even slikken, niet naar de grond staren en uiteindelijk de bestelling van het briefje lezen aan toch altijd aardige medewerkers. Achteraf niets engs aan, totdat ik weer een keer moest!
Toen ik 16 was, misschien 17 begon ik onzeker te worden over mijn lichaam om mij heen lange slanke meiden met benen tot aan mijn oksel (gevoelsmatig dan) en dat waren niet eens de modellen waar je nu mee plat wordt gegooid. Nope, dit waren de "echte" dressuuramazones op school en ik had duidelijk een iets andere bouw. Terugkijkend op die tijd was ik gewoon een mooi meisje met vrouwelijke vormen, niets te dik eigenlijk. Helaas dacht ik daar destijds anders over en ontwikkelde ik mijn eetstoornis. Ook in die tijd kon ik alles heel goed verbloemen, ik was een kei in het verbergen en leidde alles en iedereen om de tuin. Met een vlotte babbel en een lachend gezicht, want, 'oh ja, alles ging perfect in mijn leventje!'. Afijn, na heel veel jaren ben ik erachter gekomen dat die periode ook een leerproces is geweest. Het stomme is achteraf, na vele therapieën, dat je echt alleen zelf de knop kunt omzetten. Niemand anders, alleen jijzelf moet van binnenuit (en buiten) zelf anders willen. Wil je dit niet, gaat het niet lukken! Ook daar kan ik een boek over schrijven, dat niet alleen in zou ook best wel in conclaaf willen gaan met een aantal therapeuten want hoe goed bedoeld ook spitten en zoeken naar oorzaken in het verleden is echt niet altijd de oplossing naar een probleem! Kijk vooruit en creëer idealen!
Wow, wat een diepgang zo op de zaterdagavond. Ik wilde eigenlijk alleen een stukje typen over het mooie weer. De paarden, die lekker in de blote billen naar buiten konden. De paarden die het goed doen, de kippen die weer om half 5 in de ochtend denken dat het tijd is om op te staan, de duiven die nu al irritant op het dak hun liefde aan elkaar verklaren in een voor mij niet duidelijke taal die enorm irriterend en monotoon klinkt. De eerste hommel die ik heb zien vliegen, een vlinder, een hert onderweg naar huis. Tja, zoveel mooie dingen, die overheersen toch echt wel het nare gevoel in mijn hoofd (duizelig) en de pijn in mijn bil die weer terug lijkt te komen en de klote vermoeidheid.... Want juist met zulk mooi weer.... Wil ik weer veel te veel en word ik geconfronteerd met het feit dat het nooit meer anders zal zijn. Maar terwijl ik dit typ, schop ik mezelf voor mijn (dikke) kont want... ik maak het mee, ik doe nog mee en geniet er wel van!
Conclusie, niet zeuren en door!!!
Fijn weekend. 😇