Let it snow...
Geluk is wanneer wat je denkt, voelt en zegt in harmonie zijn.
Ha, weer dat geluk en een andere definitie. Uiteraard kan ik me hier in vinden en ach uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer.
Vannacht.... Ik viel om ongeveer half elf in slaap en pas om kwart over zeven werd ik wakker. Hoera, ik krijg weer een normaal ritme. Of zou ik nu iets te enthousiast zijn na één nacht. Nee, vast niet ik ga er gewoon vanuit dat alles weer in een normaal ritme gaat komen. Hoewel, normaal en Mariska zijn eigenlijk twee dingen die niet altijd even goed samen gaan. Wel na het wakker worden direct naar de badkamer met de vervelende klachten maar ach dat is tegenwoordig normaal en over het algemeen duurt dat nooit heel lang. Dus weer naar bed en nog geslapen tot een uur of negen. Toen helaas weer hetzelfde, gewoon vervelend wel pas na het eten maar toch... De hele dag is het dit keer doorgegaan met alle gevolgen van dien. En ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dat een pijnlijk euvel is. Toch op gestaan en Chris geholpen in met mesten (op mijn eigen elfendertigste manier, dat dan weer wel) daarna snel de paardjes weer naar binnen wat het was buiten een drama. Kei harde regenbuien die overgingen in hagel en daarna natte sneeuw gemengd met veel regen. Af en toe was er wel een beetje zon waardoor al wat grauw was direct opleefde. Tijdens het schoonmaken van de stallen was ik in gedachten veel bij de familie Kleijwegt. Dit was het echte afscheid van hun geliefde man, vader, vriend.... Ik vermoed net als bij ons je allesie. Maar ook dit hoort bij het leven hoe oneerlijk het ook is. Je kunt je er gewoon met gewoon geen mogelijkheid tegen verzetten. Aanvaarden, accepteren en hoe moeilijk het ook zal zijn doorgaan. Ik hoop dat als ik er over een tijdje niet meer ben dat het voor mijn geliefden ook zo zal gaan. En natuurlijk verdriet, gemis en zelf woede zullen ook een groot gedachtengoed innemen maar, als het zo ver is, is het goed.
We springen maar weer even van de hak op de tak want ik heb nu ik dit bovenste heb getypt even een time out gehad. Niet zo één die je een peuter of kleuter geeft op een stoeltje of in een hoekje maar ik had even een moeilijk momentje. Het zeggen/ schrijven is één ding maar je hoofd verteld je dan honderd andere dingen er doorheen. Dat maakt het wel eens lastig. Maar ook daar zijn we weer overheen.
Chris is vandaag gelukkig bij mij thuis gebleven. Ik vind het verschrikkelijk om alleen te zijn als ik me niet lekker voel. Gelukkig kon hij het met zijn werk regelen waar ik echt dankbaar voor ben. Heel de dag een beetje lopen pendelen van bed naar de wc of de bank en weer terug. Net heb ik een beetje de laatste rommel in de woonkamer, dat wil zeggen de kerst dozen, opgeruimd. Dan ziet alles er weer direct een stuk beter uit.
Een week of twee geleden was ik bij de dierenwinkel in Panningen en daar hebben ze ook woonaccessoires en nu uiteraard heel veel kerstspullen. Maar toen ik daar was, was ik nog niet in de kerstmood maar ik zag leuke kerstkaarten staan en bedacht me dat ik dit jaar kaarten zou sturen met een persoonlijk stukje erop. Dus niet het standaard gedoe waar ik mezelf de laatste jaren toe zette maar nu echt iets met inhoud. Welnu, het is inmiddels 8 december en de kaarten liggen nog steeds op dezelfde plaats als waar ik ze na thuiskomst heb neergelegd. En hoe leuk en makkelijk ik het vind om dit dagblog (nieuw woord!) te maken, hoe geen zin en puf ik heb om die kaarten te pakken en ze te gaan schrijven. Terwijl het nu toch wel de tijd wordt dat ik dat ga doen. Hmmm, geen idee of ze de deur uitgaan, maar de intentie was er en oh wat was en is die goed... Nu de uitvoering dan nog maar. Wordt vervolgd.
Vanmiddag kwam er bij ons een hele vreemde man het erf op lopen en Chris was met de vader van Denise bezig, dus hij zegt tegen Denise loop jij even naar Maris. Dus die man blijft pal achter Denise aan lopen en zo staan ze ineens binnen. Dus hij zegt, ik kom stoelen ophalen. Ik, nou ik weet van niets en we hebben ook geen stoelen die wegmoeten. Heel vaag verhaal, over een tweedehands winkel en dat hij echt hier moest zijn want de loods moest snel leeg. Dus ik even de rem erop gegooid, nou meneer hier gaat niets weg, we hebben heel veel oude rommel maar niemand van ons heeft jullie gebeld. Daarbij hebben we geen loods maar gewoon stallen en nishutten dus u bent verkeerd. Zegt hij gewoon heel brutaal, nou dan zou ik graag eens kijken want dan neem ik dat wel mee voor in de tweedehands winkel van mijn vriendin. Uh... zou die man echt een verkeerd adres hebben doorgekregen of gewoon een hele brutale vent die gewoon probeert spullen te scoren? Afijn, snel het huis uitgejaagd en gekeken of hij gelijk wegging. Wat hij ook ging gelukkig. Ik ben echt heel achterdochtig bij zulke dingen en Chris, juist diegene die overal wat ziet (vaak wel terecht) die maakt zich nergens druk om... gelukkig hebben we alles op de camera zodat mocht er komende tijd iets gebeuren... he's mine!!
Fijn weekend