Lief leven..........

Het hart bezit veel verschillende krachten. Waaronder intuïtie, intentie, dankbaarheid, vergeving, vastberadenheid en natuurlijk liefde.

Zo wat een (waarde)volle dagen heb ik deze week eigenlijk weer mee mogen maken. Allereerst natuurlijk het goede weer, de broodnodige vitamine K opgedaan zodat alles weer wat rooskleuriger lijkt. Nu ik dit typ roept er direct weer een innerlijk demoontje, dat het helemaal niet rooskleurig is. 'Hallo, je hebt nog steeds kanker en je leeft in geleende tijd!' maar daarentegen roept er ook vanaf de achtergrond een ander (voornamelijk vriendelijker) stemmetje, 'Je bent er nog wel en niemand weet vooraf wanneer het zijn of haar tijd is!'. En zo is het eigenlijk ook. Van de week hadden we het aan tafel met elkaar ook over dat niets zo eerlijk is als de dood. Iedereen gaat dood, goede mensen, slechte mensen, rijke mensen, arme mensen niemand kan het ontlopen, het is inherent aan het leven. Geboorte en dood. Het is er en het is niet te koop en ook niet te manipuleren.

Goed, ik begon heel vrolijk eigenlijk, tot de stemmetjes in mijn hoofd ontwaakten 😊. Deze week, natuurlijk Toverland, daarvoor ook al mooie momenten met mijn tante Treesje uit Canada, genoten van Kaat die haar best deed, gisteren heerlijk zitten fröbelen op de naaimachine tijdens de naailes. En vandaag een waardig afscheid van een mooie man.

Gisteren was ik nog naar deze familie geweest om een bloemstuk af te geven. Ik had op de boerderij nog een oud bit en hoefijzers gevonden en die had ik erin laten verwerken. Heel mooi resultaat, gemaakt in een paar uur door Bloemboetiek Margriet uit Roggel, waarvoor dank! Maar, ik was daar dus heen en wilde eerst niet gaan kijken maar nadat de familie aangaf dat 'hij' er mooi bij lag ben ik toch gaan kijken. En ik moet zeggen, het was niet eng. 'Hij' lag er echt bij zoals 'hij' ook was. Net of 'hij' ieder moment opeens de ogen open zou doen en 'boe!' zou zeggen. Hiermee weer wat overwonnen, ook voor mezelf. Ik ben niet bang voor de dood, maar zoek het ook echt niet op. Eigenlijk weiger ik pertinent om afscheid te nemen als men overleden is, nu echter denk ik ook daar weer anders over. Afijn, in dezelfde kamer stond ook de doodskist zeg maar soort van klaar. En wauw, wat een mooie kist! Echt, ik denk dat ik een nummer 3 ga overwegen 😊. Het was een ecologische kist omdat de begrafenis op een natuurbegraafplaats zou zijn. De kist was helemaal beschilderd met een soort landschap taferelen. Uiteraard met paarden en mooie vergezichten. Tja, toen ik dat zag dacht en zei ik dat ik dat nog nooit gezien had en ook wel wilde! OMG, als ik nog een tijd mee mag gaan heb ik dadelijk een verzameling kisten. Dat is wel weer eens wat anders als kleding en paarden verzamelen 😊. Maar zonder gekheid, echt een waanzinnig mooie kist. En dat verdiende deze lieve man ook. En ik, zou ik niet zijn als ik niet gelijk die avond zou hebben zitten googlen op deze kisten 😊 en ja, ik heb een paar mooie gezien!

Vannacht best goed geslapen, Chris daarentegen niet want ik lag voor de verandering heerlijk te snurken. Ik zei vanmorgen gelijk, toen hij dat zei, dat hij me dan moest porren of wakker maken. Echter gaf Chris aan dat hij dat echt gedaan had. Ik blijk dan gewoon te antwoorden in de trant van 'Dat doe ik niet.' om vervolgens weer gewoon verder te slapen. Arme hij, ik weet als ik hem por of wakker maak dat hij als eerste meestal 'Oh, sorry!' zegt. Dus mijn ontkenning is niet zo netjes al zeg ik het zelf. Al ben ik me uiteraard ook echt van geen kwaad bewust!

Na het ontbijt ben ik Chris gaan helpen stallen te mesten. Ik had in mijn hoofd de grote stallen te doen. Dit is het meeste werk, maar in mijn ogen help ik dan het meest. Echter had Chris een andere mening. Na een kwartier steggelen, heb ik hem gelijk gegeven. En laat ik heel eerlijk zijn, Chris had echt ook gelijk. We hadden best een strak tijdschema en de grote stallen vergt veel meer energie en arbeid. En maar goed dat ik achteraf gezien naar hem geluisterd had, anders hadden we het nooit gered! Na het mesten hebben we de vlag halfstok gehangen en zijn we koffie gaan drinken. De laatste reis van de 'oude' bewoner ging langs de boerderij. Ons leek het gepast om het zo te eren. We zijn langs de oprit gaan staan toen de wagen langs kwam. De wagen heeft even stil gestaan. En dit moment veroorzaakte echt kippenvel. Het was gewoon op een bizarre manier mooi zo. Ik hoop dat ooit mijn laatste rit ook een mooie zal zijn!

Hierna ben zijn we onszelf klaar gaan maken. Haren stonden alle kanten uit dus daar had ik echt wel wat verstevigingsmousse voor nodig. Nadat ik het redelijk voor elkaar had wilde ik nog een beetje haarlak (gewoonweg plastificeren) sprayen. En wat denk je, ik pak de verkeerde bus. Ik schud (dat hoort), ik haal de dop eraf (nog niets door) en begin te spuiten.... Met haarmousse..... Shit, wat een doos ben ik toch ook af en toe. Ik weet niet of sommige van jullie weten hoeveel druk erop zo'n bus zit... veel kan ik je zeggen. Echt niet alleen op mijn haar een paar klodders maar gewoon ook op de vloer, de douchedeur en zelfs op de overloop lag schuim. Het is dat ik alleen was, want de woorden die ik eruit floepte waren allesbehalve uhm... netjes zullen we maar zeggen. Dus opruimen, haar opnieuw föhnen gaan schminken (niet eens voor de carnaval!).

Op het moment dat ik bijna klaar was met opmaken, komt mijn moeder naar boven met mijn schoonmoeder en stonden we ineens met 4 man in onze niet echt grote badkamer. Chris krijgt dan gelijk de kriebels en ik moet zeggen het werd ook echt een paar graden warmer door de lichaamstemperaturen! Even een nuttige informatievoorziening op de zaterdagavond!). Mijn moeder gaf aan dat ze niet mee wilde. Of eigenlijk anders gezegd, ze kon het niet opbrengen. Mijn vader is de laatste tijd zo wie zo panisch voor alleen het woord 'dood' dus die had al aangeven niet te gaan. Hij herdacht en nam afscheid op zijn eigen manier. En dat mag en dat kan ook, iedereen is daar echt vrij in! Maar ik had gedacht dat moeders wel mee zou gaan. We zouden al met 2 auto's rijden omdat Chris direct naar zijn werk moest. En nu mijn moeder niet mee ging... zou dat dus betekenen dat ik alleen terug zou moeten rijden. Oh no, zou ik dat wel kunnen? Allerlei scenario's uiteraard in die kleine badkamer in een paar luttele secondes maar ik respecteer uiteraard ook mijn moeder haar keuze. Ik wilde ook echt niet alleen. Chris moest echt vrij vragen van mij. Want een begrafenis is op zich voor iedereen altijd al moeilijk en vervelend maar als je zoals ik je eigen afscheid al hebt geregeld en weet dat je ziek bent, dan hakt het er echt nog zoveel harder in. In dit geval praat ik uiteraard over hoe ik het zelf ervaar. Ik kan niet voor anderen bepalen, maar vroeger voor ik ziek werd en nu is een heel groot verschil van benaderen en ervaren.

Maar het wordt een veel te lang verhaal. De uitvaart was superdruk bezocht, wij waren niet te laat en echt op tijd maar alles binnen was vol. Er stonden zo'n 20 mensen al buiten, wij dus ook. Gelukkig kon ik zitten waardoor de rollator in de auto kon blijven. Maar helaas hebben we niets van de herdenking meegekregen. Toen we daar zo zaten had ik helemaal geen moeite met het feit, het was onpersoonlijk en het leek net alsof we op een bankje in het bos zaten. Echter toen we even gingen staan en wat foto's, gelach en muziek meekregen... tja, toen werd ik gepakt door de emoties. Raar eigenlijk dat je ergens kan zitten en het dan niet echt meekrijgen, terwijl je op dezelfde locatie met geluid en beeld een hele andere belading krijgt?

Na deze toch wel zware beproeving, waarbij ik tussendoor ook echt naar de pijnstillers heb moeten grijpen, ben ik naar de KFC gereden. Ik had wel een milkshake verdiend vond ik zelf. Ook heb ik gelijk eten gehaald voor de familie thuis en heel goed van mij voor mijzelf en mijn vader was ik naar de Wok To Go geweest! Dus geen vette hap voor ons, goed hé! Oké, die milkshake zat er natuurlijk wel in 😊.

Pluk de dag, geniet en heb je naaste lief!

Fijne avond.