Life goes on.....

Je bent sterk als je je zwakheden kent. Je bent mooi als je je imperfecties kent. En je bent wijs als je van je fouten leert.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Een goede, een sterke en een belangrijke in mijn mening. En geloof mij als ik zeg dat ik echt wel van mijn fouten heb geleerd al denkt men soms van niet :).

Goed alweer een hele tijd geleden -ik geloof een maand- dat ik mijn laatste blog alweer maakte. Toen gaf ik ook al aan dat ik wel genoeg meemaak maar dat ik niet de tijd neem om te typen, de rust niet heb of what ever. Ik denk dat ik mezelf een beetje -weet het eigenlijk wel zeker- voorbij aan het lopen was. Letterlijk en figuurlijk deze keer want zo ben ik echt obsessief bezig met de stappen die ik zet. En hiermee bedoel ik mijn Samsung Health stappenteller. Ik MOET van mezelf iedere dag minimaal 10.000 stappen zetten. Nu zit je daar hier op de boerderij al snel aan met het voeren, binnen- en buitenzetten van de paarden, alles voeren en de boel ook nog eens schoonhouden maar dit heb ik echt zeker 2 jaar niet kunnen volbrengen. Oké ik was er ook niet echt mee bezig maar ik weet zeker dat ik niet aan de 5.000 stappen kwam. Altijd moe en mankementjes waardoor het niet haalbaar was. Nu echter ben ik aan het doorzetten, doorgaan en nu uiteindelijk aan het doorslaan.... Ja, echt vandaag heb ik gas terug moeten nemen. Te veel willen en te veel doen eist nu toch echt even zijn tol. Twee weken terug had ik het al door en deed toen al -in mijn ogen- een stap terug maar mijn fysieke gestel vond dit blijkbaar niet genoeg... Dus vandaag ben ik om half 3 naar mijn bed gegaan. Bekaf, gesloopt en volledig afgemat ben ik direct in een diepe slaap gezonken. Pas om 7 uur werd ik wakker, iets beter maar nog steeds een zwaar hoofd en een gepijnigd lichaam. Dat is iets wat ik natuurlijk al langer heb de pijn in mijn gewrichten, echter de laatste weken is daar een irritante pijn in mijn rug bij gekomen. Dus om even mijn klachtenlijstje op een rijtje te zetten; Hoofdpijn, Gewrichtspijn -voornamelijk heupen en knieën en enkels-, en nu dan ook rugpijn. De eerste klachten heb ik echt al heel lang en daar leer je toch een beetje mee leven denk ik. Alleen de rug is er zo eentje die volgens mij ook psychisch wordt aangestuurd. Immers is het hoe dichter we weer naar de scan gaan, hoe meer je gaat voelen en hoe meer de onzekerheid aan je knaagt. Ach, we zullen het binnen een maand wel weer weten...

Goed, wat hebben we nog meegemaakt ik heb geen idee of ik dit in de foto's heb vermeld maar een week of 3 teruggaf ik de paarden voor ze naar buien gingen een wormenkuur. Niets aparts zou je denken. Helaas dacht Kaat daar anders over, die vond het ineens doodeng en deed heel gestrest. Ik liet me natuurlijk niet kennen en hield mijn hand op haar neus om zo toch haar hoofd laat te houden zodat de spuit in haar mond kon. En toen ging Kaat omhoog en bleef mijn hand halsstarrig op haar neus liggen.... Resultaat... een soort kermisattractie gevoel van de rups -omhoog en omlaag en dan niet heel zachtjes- gevoed door de adrenaline, want gelukkig lag ik er niet onder en ging ze niet nog meer rare dingen verzinnen (waar ze -Kaat- heel goed in is...) en kon ik toen ze weer stond toch snel de juiste hoeveelheid in haar mond spuiten. Maar ja, toen werd ik me bewust van de stekende pijn in mijn schouder.... Shit, het deed echt onwijs pijn. Toch de paarden naar buiten gedaan, de stal zo goed als het ging gedaan en toen het vegen echt niet wilde besloten toch maar even de huisarts te bellen. Lang verhaal kort... naar het ziekenhuis in Weert voor een foto waar gelukkig geen breuk of iets dergelijks werd gevonden maar de banden van de schouder overrekt bleken. En daar loop ik dus nog mee. Gelukkig ben ik niet zo een blij ei wat de hele dag loopt te juichen of te zwaaien want dan had ik veel last gehad maar zolang ik mijn arm naar beneden hou en niet boven mijn schouder hoog optil gaat het prima en is er niets aan de hand. Dus dat was een avontuurtje op zich. Het ziekenhuis in Weert was net als het MUMC in Maastricht eng leeg.... Zo apart om daar dan te zijn... bizar gewoon.

Verder kregen wij deze week het slechte nieuws van mijn nicht. Zij heeft een paar jaar terug kanker gehad en was al jaren schoon, echter is het terug en zit het echt op nare plekken. Keiharde levenslessen, mensen geniet van iedere dag en niet alleen als we weten dat het leven fragiel en niet vanzelfsprekend is. Ze is een hele sterke vrouw en is positief maar ik weet dat er in je hoofd toch altijd een stukje alleen-gevoel zit. Hoeveel liefde en vreugde je ook nog mag ervaren, dat laatste stukje zijn we alleen! Ik hoop dat de palliatieve behandeling nog zal aanslaan en haar een tijd geeft. Des temeer besef ik me weer hoe dankbaar ik ben dat het bij mij allemaal zo uitgesteld wordt.

Dan nog meer triest nieuws... Coopertje, onze dwergschnauzer van 10 jaar die al een ruim jaar een hartkwaal heeft en hiervoor medicijnen heeft, heeft het op dit moment heel moeilijk. Hij piept niet en doet nog zijn best het hele erf te bewaken maar pas viel hij flauw, toen dacht ik nog dat het epilepsie of zo zou kunnen zijn, maar toen gebeurde het nog een keer en maakte ik het helemaal mee. Hij was enorm blij dat ik thuiskwam en blafte en rende en toen ging hij ineens zitten, en viel om. Redelijk snel kwam hij weer bij maar het was heel naar. En sinds maandag valt hij ineens heel snel af en haalt hij heel pompend adem. Na overleg met de dierenarts de plas-medicijnen nog iets omhoog gedaan om te kijken of dat iets verlichting geeft. Het hart krijgt het allemaal niet meer bol gewerkt en daarom zit er vocht op/of achter de longen vandaar de plastabletten. Dit in combinatie met de harttabletten heeft een jaar zijn werk goed gedaan maar nu is het moment dat het dus niet meer helpt en zullen we heel spoedig onze kleine stoere vent laten gaan... Mijn hart breekt en huilt bij de geachte alleen al. Maar we mogen niet egoïstisch zijn, vooral ik niet. Ik die zelf niet wil lijden moet het dan ook niet langer voor Cooper laten duren. We geven hem nu extra aandacht, we nemen hem mee met het dagelijkse uitje in de rugtas en geven hem stiekem veel lekkers -wel verantwoorde snacks :)- en houden heb zoveel mogelijk rustig en binnen zodat hij hopelijk nog een weekje bij ons mag zijn.

Ja lieve mensen, that's life... the good and the bad..

Positieve momentjes zijn er gelukkig ook nog zat, te weten;

• De ijssalon open is,
• Ik de weg blindelings weet,
• Ik de kapper weer bezocht heb,
• Chris zijn matje ook weer weg is,
• De minipaardjes nieuwe weides hebben,
• Het weer ongelooflijk mooi is geweest,
• We hele mooie kleurrijke planten in de tuin hebben
• We heerlijk hebben gelachen -Chris en ik- omdat ik erachter kwam dat ik op een schaal plekje Chris zijn haargel smeerde in plaats van bod crème,
• Ik het vreemd vind dat er op een potje gel care staat ....

Voor nu even genoeg ik ga weer mijn oogjes dicht doen.

Fijne avond!