Lucky the story.....

27-09-2018

ver·bloe·men (verbloemde, heeft verbloemd)
1verbergen door het mooier voor te stellen dan het is

Vol goede moed ben ik net achter de PC gaan zitten om een van de moeilijkste stukjes in mijn leven te gaan typen. Het verhaal van Lucky. De reden is gewoonweg kl#te want het gaat niet goed met Lucky, al een hele tijd zijn we aan het sukkelen en dokteren echter nu hebben we de zware beslissing genomen. Dus dacht ik 'ik kruip achter mijn PC daar typ ik een stuk sneller op', echter was ik vergeten dat de PC de laatste weken super traag is en echt een half uur nodig heeft om op te starten. Dus hier zit ik dan al een tijdje, me te ergeren aan mijn PC terwijl de tranen over mijn wangen lopen.

Lucky Boy geb. 18-04-2010The story: In 2009 kochten Chris en ik (ik iets meer dan Chris..) ons eerste mini paardje. Dit was op een feestavond van een show van het AMHA (American Miniature Horse Association) in De Mortel. Er was een schattig half gestippeld veulentje dat geveild werd voor het goede doel. Dubbel winst in mijn ogen, ik zo'n mooi rank klein paardje en we steunen het goede doel. We (Chris en ik) waren overeengekomen niet te bieden omdat de stallen nog niet klaar waren. Maar toen de veilig begon en ik zag Chris zijn hand opsteken om te bieden (stond niet bij mij) dacht ik echt 'yes, here we go!'. Er werd een paar keer overheen geboden en toen stak ik mijn hand nog maar een keer op en ja hoor 'eenmaal, andermaal...verkocht, aan die dame daar (priemende vinger naar mij) rechts in het publiek'. Grappige is dat Chris net als iedereen de kant van de vinger op keek, juist richting mij. Dat was natuurlijk voor hem een verassing, hij dacht ik bied een paar keer en klaar. Echter zag ik het als een teken, ja je mag. Afijn, daarmee hadden we ons eerste mini paardje gekocht genaamd Bobby Brown. Een lang verhaal kort, Bobby was een hengstje en na een tijdje ging dat niet meer hier met de merrietjes die we later hadden gekocht. Dus Bobby moest gecastreerd worden. Omdat hij nog erg jong was verhuisde hij eerst naar de fam. Bevers waar hij met een ander hengstje stond Sunny Boy. Toen de tijd (en de ballen) rijp was werden de paardjes gecastreerd. En omdat het zo'n kleine beestjes zijn leek het de dierenarts beter de paardjes op de kliniek te castreren. Dit is een heel naar verhaal op zich dus maak ik het heel kort. Zowel Bobby als Sunny zijn beide na de castratie overleden als gevolg van een overdosering antibiotica. Kort daarna zijn we naar een op zoek gegaan naar een ander paardje en zo kwamen we in een wei vol met mini paardjes. Een heerlijkheid om te zien, echter lag er achter in de wei een zwarte vlek. Toen we erheen liepen bleek het een ieniemienie veulentje te zijn en toen we hem naderden stond hij op en rende hij met al zijn kracht naar de kudde. Dit ritueel herhaalde zich nog een keer of 2 omdat de kudde een paar keer weggerende. Toen het veulentje voor de 3e keer ging liggen vroeg ik aan de man, wat er mee aan de hand was en of er geen dierenarts moest komen. Er werd aangegeven dat er al een dierenarts was geweest maar die kon niets doen omdat het veulen te vroeg van de merrie was gehaald zou het wegkwijnen. Hierop zei ik 'Maar dat kunt u toch niet zo laten gebeuren?' echter gaf de beste man aan dat hij echt alles had geprobeerd en als ik dacht dat het mij wel zou lukken dat ik hem zo mee mocht nemen. En zo belande Lucky Boy (wat wij toen een passende naam vonden, stel dat wij er niet waren geweest?) in de achterbak van mijn toenmalige auto. We zijn direct doorgereden naar de dierenkliniek waar hij uitgebreid werd onderzocht. Echter eten deed hij niet en ook water nam hij niet tot zich. Dus ging hij direct aan het infuus ook werd er gelijk bloed afgetapt om te kijken of daar iets uit zou komen. Chris bedacht zich dat we thuis nog melkpoeder hadden staan van Baileys en dat hij misschien wel melk zou drinken. Dus Chris naar huis gereden en de melk gehaald. En ja hoor, gelukkig begon Lucky direct aan de fles met melk te drinken. En dit bleef hij gelukkig al die dagen in de kliniek doen, waardoor hij echt ogenschijnlijk opknapte. Uit de bloedonderzoeken bleek dat hij leverbot had. Kleine wormpjes welke net op slakken lijken hadden zich in het kleine lichaampje van het stoere mannetje gevestigd. Degene die het bloedonderzoek had gedaan was zeer verrast dat het hier ging om een paard dat nog leefde, zo slecht waren alle waarden. Na die diagnose is Lucky hier gelijk voor behandeld en na 14 dagen was hij eindelijk sterk genoeg om mee naar huis te mogen. Dus daar ging hij weer, achter in de auto mee naar huis. Thuis aangekomen wilden we hem niet direct bij onze eigen paarden hebben, dus hebben we hem eerst in quarantaine gezet. Na een paar dagen lieten we hem steeds vaker los lopen en bleef hij echt als een hondje bij ons in de buurt. En zo heeft Lucky denk ik 2 maanden los op het terrein gehobbeld en dat vond hij prachtig! Niet alleen hij hoor, wij genoten er ook van dat hij zo goed groeide en zo lief was. Dus zo was de start van Lucky, niet heel gemakkelijk maar hij heeft zich er super stoer doorheen geslagen.

Helaas had Lucky ook altijd wel pech. Toen hij hier denk ik een half jaar was kreeg hij een trap van Baileys tegen zijn hoofd. Hij viel en was daarna heel gedesoriënteerd. Dus direct naar Someren voor röntgenfoto's en 24/7 onder toezicht. Gelukkig bleken het alleen maar kneuzingen en mocht hij na 3 dagen weer mee terug. Toen Luck drie was werd hij voor het eerst hoef bevangen. Dit is een ziekte bij paarden voornamelijk door een stofwisselingsstoornis. Eerst dachten wij van het gras, maar iedere keer keerde het terug ondanks diëten en geheelonthoudingen voor wat betreft eten. Al jaren "dokteren" we met hem en iedere keer verbaasde hij ons en sloeg zich er goed doorheen. We hebben zelfs een aderlating laten doen, waarna hij heel goed opknapte. We hebben zoveel geprobeerd met hoefbeslag, speciaal bekappen, medicijnen, in modder zetten ik kan echt met heel mijn hart zeggen we hebben er echt alles aangedaan om Lucky gelukkig te laten zijn. Echter is nu de tijd gekomen dat de pijn niet meer te controleren is en hij echt alleen maar ligt. In zijn stal en in de wei. Als we hem op stal laten breekt hij de boel af en maakt zich echt super druk waardoor hij drijfnat van het zweet is, wat niet diervriendelijk is. En nu ik 2 dagen op rij merkte dat hij in de wei alleen maar lag hebben we met zijn allen (gezin, dierenarts en Jos) besloten dat hij niet langer pijn hoeft te hebben. Nu ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen. Maar ik moet reëel zijn. Ikzelf draag een document dat ik voor euthanasie kies als ik teveel ga lijden hoe kan ik dat voor Lucky bepalen dat hij door moet? Afgelopen jaren hebben we ook meerdere keren bloed laten trekken en iedere keer komt eruit dat de lever niet goed is. Waarschijnlijk heeft dit toch te maken met zijn hobbelige moeilijke start.

Komende dagen staat hij op Finadyne en zorgen we dat hij alles krijgt wat zijn hartje begeerd (wel verantwoord voor zijn lichaam uiteraard) en volgende week laten we hem gaan waarna hij gecremeerd zal worden. Lieve, lieve dappere Lucky weet dat we dit doen omdat we echt zoveel van je houden. Het is echt zo moeilijk...hij is ook nog zo jong...

Nu hebben we veel verdriet maar we weten dat dit echt het beste is. We hebben echt veel met Luck meegemaakt teveel om hier allemaal op te noemen. Tijdens het typen van het verhaal is er ook vaak een lach om mijn mond verschenen want een boefje is het wel. Maar ook dit lieve mensen hoort bij het leven. Vandaag had ik een afspraak bij de kapper. Eerst wilde ik afzeggen, uiteindelijk niet gedaan. We moeten door en daarom ook de betekenis van het eerste woord. Verbloemen, ik vanmiddag bij de kapper. Lucky als hij naar de wei strompelde en weer terug, zeggen dat het goed gaat dat zit toch wel een beetje in ons, de mens en toch ook het dier....

Morgen dagje Maastricht en in de avond een feestje, we gaan door! Zo is het leven!

Fijne avond