Maandag 22 januari 2024....
Zo, het zit er weer op! De CT- scan en het bloedprikken. Volgens mij hebben we dit keer een record verbroken. We parkeerden de auto om kwart voor 3, hadden bloedgeprikt om 5 voor 3 en werd ik om 5 over 3 al opgeroepen voor de CT. Echter ik moest echt eerst nodig naar de WC. Dus lag ik om 10 over 3 op het 'bed' van de CT en liepen we serieus 10 voor half vier naar de lift! Ik had natuurlijk dit stukje ook super kort kunnen maken door gewoon te typen dat we binnen 3 kwartier weer op de terugweg waren. Maar zeg nu zelf lezen is best leuk toch!
Alles zat dit keer ook mee, geen rollende aders en alles in 1 x goed geprikt en dat scheelt natuurlijk ook. Bizar trouwens dat er nu echt nergens meer sneeuw ligt. Zelfs hier in het zuiden waar echt veel lag is er geen vlokje of hoopje meer te bekennen. Wat ook niet vreemd is het is nu immers 12 graden! De wegen zijn nat en vol met pekel wat ik persoonlijk mega irritant vind. Chris stoort zich er echter niet zo aan. Omdat ik water vergeten was, moesten we op de heenweg bij een tankstation stoppen om water te kopen. Voor de CT moet je namelijk altijd minimaal een halve liter drinken om de organen goed zichtbaar te krijgen. Chris ging het halen en zei dat er mensen verbolgen waren over het feit dat de ruitensproeistof helemaal uitverkocht was. Zelfs bij de pomp stond er geen emmertje. Tip van Flip, check voor vertrek bij deze dagen je ruitenvloeistof! Gelukkig onze auto goed gevuld want op een gegeven moment denk ik echt dat je dan niets meer ziet. Ik zal eerlijk zeggen dat ik dat al heel snel denk 😊.
Dus… nu begint het wachten. Ik had het er nog over met de medewerkers radiologie over dat het wachten het ergste vaak is aan ziek zijn. Wachten en onzekerheid… Maar ja, probeer me maar vast te houden aan het feit dat er altijd ergere dingen zijn. En die zijn er altijd, hoe erg je denkt het ook te hebben! Wauw positief van mij he, moet niet gekker worden.
Thuis is het best een ziekenboeg. Na Chris en mij is nu mijn moeder flink grieperig. Chris is zo goed als helemaal opgeknapt. Ik ben nog snotterig en kortademig en die stomme spierpijn blijft ook. Maar vergeleken met vorige week een héél stuk beter gelukkig. Mijn vader klaagt ook over spierpijn dus hopelijk blijft het niet hangen en blijft het hierbij.
Verder geen spannende dingen meegemaakt doordat ik vooral op bed heb gelegen en binnen ben geweest. Vannacht nog wel naar buiten geweest om het eenden hok te checken. Het ging zo tekeer met de storm. Tina en Turner waren gewoon bang van hun eigen overkapping omdat het zo klapperde. Dus die zaten in de stromende regen vol in de wind omdat ze in hun hok geen natuurlijke schuilplaats hebben…. Ik heb daar best soms een beetje moeite mee. Ik wil goed voor ze zijn, niet teveel betuttelen maar er zijn hier zoveel buizerds en sperwers ik wil er niet nog eentje (grappig woord voor één eendje) opengereten terugvinden ☹. Ik zie Tina vaak nog voor me… zo zielig en vies….
Kuikens leven alle 10 nog al was er eergisteren wel een kleine commotie ontstaan toen er een Barnevelder het deurtje had geforceerd en de kuikenflat had betrokken. Moeder kip was met 1 kuiken naar beneden gevlucht en de rest van de kuikens liep hysterisch om die bruine (boze) kip heen te rennen. Maar goed dat ik eventjes ging kuiken anders denk ik dat het er geen 10 meer hadden geweest. Dus de bruine kip eruit getild onder luid protest en veel hysterie en fladderende veren. En toen moederkip getracht met kuiken op te pakken en terug te zetten. Helaas dacht die er anders over. Dus ik op 2 vierkante meter 80 rondjes gemaakt om moeders te pakken die vervolgens gewoon zelf in het hok vloog. Het kuiken was nog meer een uitdaging want dat kleine ding was vele malen sneller dan mij. Uiteindelijk na ik schat zo'n 20 minuten was alles weer in oude staat. Kraker kip uit de etage, geforceerde deur gerepareerd en familie kip veilig in hun eenkamer appartementje. Ach ja, lichaamsbeweging weer gehad.
Inmiddels bijna thuis dus ik zeg, tot de volgende!
Fijne dag