Maandag 7 januari......
Liefde is het mooiste om te hebben, het moeilijkste om te krijgen en het meest pijnlijke om te verliezen....
Vandaag was dan de dag die er al aan zat te komen. Stoere Dees is ingeslapen. BAM... dit komt zo hard binnen... Ik wist het, het kwam eraan, voor haar ook in de huidige toestand het beste... maar zo jong nog en zo snel... Ongelooflijk! Het verdriet van haar moeder en alle anderen om haar heen, vooral dat hakt erin. Het is gewoon heel bizar, onwerkelijk maar tegelijkertijd zo waar! Toen ik vanmiddag het telefoontje kreeg wist ik het al en toch schrik je ervan. Helaas is ze niet meer bij geweest en prijs ik mezelf gelukkig haar te hebben mogen leren kennen. Ik hou vast aan de laatste keer dat ik haar zag, knuffelde en sprak, thuis bij moeders. Ze (vriend en Dees) hadden een overheerlijke lunch gemaakt vlak voor kerst.... En nu is haar laatste bladzijde al omgeslagen. Pfff, moeilijk en bizar leven. Het was al zo'n druilerige rotdag alsof ik het wist....
Ja, lieve mensen dit is het leven, zo waanzinnig confronterend. Toen er vanmorgen nieuwe batterijen in de weegschaal boven gingen en ik er op ging staan... dacht ik dat mijn wereld even instortte... Zo zwaar.. de Wii had me wel een hint gegeven, vandaar dat ik vanmorgen naar beneden schreeuwde of we nog knoopcelbatterijen hadden... echter had ik gehoopt dat de Wii het toch een beetje fout had, je kent het wel, foutje in de software of zo.... Uh, uh niet dus gewoon echt ècht te zwaar. Kijk en daar maakte ik me druk om voordat ik het telefoontje kreeg... Nu denk ik, what the hell... Vanavond dan weer een appje met een baby (beebie staat/ klinkt echt zoveel leuker) foto... vanmiddag geboren. Dat laat me nu dus meer beseffen wat een bizarre cirkel het is, de levenscirkel... Het lijkt net een streepspel, eentje weg en eentje erbij. Te bizar voor woorden bijna en dat is heel kortzichtig gedacht van mij, het is wel mijn gedachte...
Dus mijn dag was nadien vreemd, raar en terneer geslagen. Wel moest ik alles bij elkaar rapen om met Micky om 17 uur bij de dierenarts te zijn. Ik bevind me ook in de cirkel en ga door en door.... Maar Micky plaste weer bloed sinds vrijdag, dus die blijkt weer blaasontsteking te hebben. Arme Mick, nu krijgt hij 5 dagen ontstekingsremmer omdat het waarschijnlijk een bacterie is. Dus rij ik maar heel de week naar de dierenarts omdat ik het zelf niet voor elkaar krijg, zo lief en rustig hij normaal is zo wild en onbehouwen is hij als hij iets moet krijgen... Maar alles voor de diertjes. Overigens heb ik geen zwaarmoedige gesprekken gevoerd bij de dierenarts, hoe down ik ook was ik heb niets laten merken... ook zoiets vreemds... gewoon doorgaan. Alles gaat gewoon door, gelukkig maar... Maar toch, blijft raar.... Soms, heel soms, voel ik me gewoon schuldig dat het mij nog steeds (gelukkig) redelijk goed gaat. Is er iemand die dat begrijpt???? Morgenmiddag moet ik naar Maastricht, de 3 maanden zijn weer voorbij dus dat wil zeggen dat ik weer door de scan moet. Ook zoiets... Normaal ben ik bang en denk dat de uitslag niet goed is. En nu ik er niet zo mee bezig ben, dan juist zal daar ook wel een verandering in zijn!
Ik ga even wat anders doen want dit schiet niet echt op. Zit hier in mijn eentje op kantoor en mijn gedachten schieten alle kanten op. Niet echt prettig ik denk zelfs als ik nu niet mijn gedachten ga verzetten dat er een paniekaanval aankomt. En dat lieve mensen, wil ik er nu ook niet nog eens bij hebben...
Pluk de dag en ga nooit heen zonder groet of zoen want wie het nu niet doet kan het wellicht morgen niet meer doen....
Fijne avond