Maastricht en meer....

Accepteer zoals het is,
Laat los hoe het was, 
En blijf geloof hebben in wat zal komen!

Zo elf uur en we zijn onderweg. Pfoe ik had het er vanmorgen wel even moeilijk mee. Niet dat ik naar het ziekenhuis moet maar het feit dat ik ergens om een bepaalde tijd moet zijn. Dus op moeten staan en weten dat je als het niet gaat niet gewoon even terug kan. Ik kamp hier al een tijdje mee, en geef ook tegenwoordig aan als iemand wil afspreken dat diegene dat voor zichzelf kan inplannen en mij die dag zelf belt of het uitkomt. Ik zie gewoon tegen tijdsafspraken op omdat ik vooraf niet weet hoe ik me die dag voel. En als ik me niet goed voel en bel iedereen iedere keer op het laatste moment af dan blijven er natuurlijk niet veel die volhouden om te komen. Wat logisch is want, als je niet ondergaat wat er zich afspeelt is het natuurlijk ook raar en voor diegene niet leuk. Iedereen heeft natuurlijk een agenda nodig want dat moest ik vroeger ook. Naast werk en de diertjes bleef er immers niet veel over.. Toen ik nog werkte waren dit de drukste tijden voor mij, het afsluiten van het boekjaar. Destijds waren dat zo'n acht b.v. 's op dit moment liggen de b.v. 's bij de accountant wat lucht geeft voor de administratie. Ook zijn de programma's de laatste jaren veel verbeterd en waar je vroeger alles moest verwerken en uitdraaien volstaat tegenwoordig een document van verwerking op de computer. Het blijft ondanks dat ik nu al 10 maanden niet werk vreemd om niet te werken. In heb begin had ik het hier heel moeilijk mee. Nu aanvaard ik het zoals het is. Ik kan gewoon niet het werk doen wat ik deed. Dat is een fulltime job, je moet erin zitten en er dagelijks mee bezig zijn. Nog steeds vind ik het spijtig maar, het is niet anders.. En ach, sommige momenten is het ook wel "fijn" dat ik nu gewoon thuis ben. Ik was natuurlijk niet veel thuis en altijd maar aan het rennen (de sociale druk) en toen vond ik het echt heerlijk maar nu heeft het plaats gemaakt voor andere heerlijke momenten. De momenten met mijn mannetje, mijn ouders, de beestjes en noem maar op. Het enige wat wel een groot gat oplevert is dat je niet meer nodig bent, geen spil uitmaakt van een geheel. Ook geen vragen meer, geen overleg en minimale contacten. Dat doet pijn, maar ja dat is nu eenmaal hoe het is en voor mij geen uitzondering. Gisteren kreeg ik te horen dat er een auto was gekocht, zonder mij dat zijn de momenten die pijn doen. Vandaar ik er denk nu over begin, maar let it go, let it go!

We zitten nu in de auto onderweg naar Maastricht en we rijden op de N273, lekker op het gemakje. Ik had twee brieven van het ziekenhuis de laatste lag vanmorgen in de bus. In plaats van half twaalf bloedprikken wat op de "oude" brief stond, was er nu één waar bloedprikken twaalf uur op stond. Dus een half uur extra. Dit hebben we besteed aan een heerlijk kopje warme chocomelk (wat ik nu niet weg kreeg) en daarna de paarden naar buiten gedaan. Ik ben nog steeds niet helemaal fit, vannacht was weer een kl#t* nacht kon niet in slaapkomen, had enorme zweetbenen en mijn buik begon op een gegeven moment mega te borrelen en te steken. Dus even een half uurtje op de wc gezeten en daarna maar wat op de IPad televisie liggen kijken. Ik keek om kwart over drie voor het laatst op de wekker en om half tien ben ik er uitgegaan. Al met al toch wel zo'n zes uur gelslapen.

Vandaag gaan we voor het eerst alleen bloedprikken en infuus, zonder bezoek aan de oncoloog. Die is met verlof. Over twee weken ook nog en dan zie ik een andere oncoloog en dan de zesentwintigste dan zie ik "mijn" eigen oncoloog weer. Ben voor nu heel benieuwd of mijn bloedwaarden goed genoeg zijn om het infuus door te laten gaan. Vorige keer toen ik verkouden was ging het door, laten we hopen dat het nu ook zo is. We zitten lekker naar de top 2000 te luisteren en hoewel de zenuwen door mijn lichaam gieren, probeer ik lekker mee te zingen (en ja ieder liedjes zing ik verkeerde teksten tot grote hilariteit van Chris... ken je klassiekers 😊).

Zo, het zit er weer in. Gelukkig bloedwaarden oké dus mocht het infuus erin. Het was mega druk en het liep ook gigantisch uit terwijl ze allemaal zo hun best doen. Bloedprikken was wederom heel snel gebeurd wat dat betreft ben ik meestal eerder klaar dan Chris na het parkeren naar boven komt. Dus vijf voor twaalf bloed geprikt. Daarna snel even naar de kantine voor een kippen pastei en Chris een broodje hamburger daarna weer naar boven want om half twee zou ik mijn infuus krijgen. Maar het werd uiteindelijk kwart over drie dat ik aangekoppeld werd. Ik werd direct aan de binnenkant van mijn elleboog geprikt (en raak) omdat dit meestal het minst problemen veroorzaakt, laatste keer heb ik twee weken geen horloge aan gehad door het misprikken. Beetje voor me uit liggen staren, geen zin om te lezen, geen zin in Netflix of wat dan ook. Dus twee uurtjes ongeveer daar gelegen en rond vijf uur terug naar huis. Hoewel ik moe ben en het liefst naar bed ga heb ik opeens trek in de Italiaan Porte Maurizio dus heb ik nu in mijn hoofd een volgens mij eeuwig durende discussie. De welles nietes ... Ik wil daar eten of ik wil het mee naar huis. Mijn innerlijke diva konkelt en spint dat daar eten leuk is, even eruit en ook leuk voor Chris en dat andere geval zit sip toe te kijken en mompelt dat ik moe ben en toe moet geven aan mijn gevoel. Pfff, wat een gezeik altijd, make up your mind! Overigens is het nog niet zo erg dat ik naar de witte jassen instantie moet hoor, ik heb me laten vertellen dat iedereen een ja en nee heeft. En ach als de meesten dit toch ook hebben wat is er leuker dan de twee een kleedje aan te doen en een naam geven? Maar goed ik heb nog 39 kilometer om het te beslissen. Dus wordt vervolgd. Wanneer... dat is nog maar de vraag dus wens ik toch maar vast een fijne avond.