Maastricht

Een glimlach fleurt een sombere dag op....

Maastricht daar zijn we weer... beetje zenuwachtig omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren. We zullen moeten afwachten, meer kunnen we niet doen. Vannacht heb ik redelijk geslapen hoewel ik rond half twee pas sliep. Vanmorgen werd ik wakker van de telefoon. De hoefsmid belde om de poort open te doen. Gelijktijdig stond mijn allerliefste mannetje met ontbijt naast bed. Helaas moest ik eerst naar de wc rennen. Chris heeft heel de ochtend op stal gezeten terwijl ik weer in slaap was gevallen. Ik kan nooit dankbaar genoeg zijn voor wat Chris allemaal voor mij en de diertjes doet. Om half één maakte Chris me wakker zodat ik een half uurtje had om me klaar te maken. Nog snel een kom biologische paddenstoelen soep genuttigd (geen aanrader...sorry) en op naar Maastricht. En daar zitten we nu te wachten in de oh zo sfeervolle "huiskamer". Het is niet heel druk, ik schat zo'n 12 personen en dan daarbij nog de aanhang. Gemiddelde leedtijd 58, wederom de jongste. Dat is ook wel eens leuk om te zijn want tegenwoordig is de meerderheid om me heen jonger, jammer alleen dat dit de locatie is . Maar we weten allemaal wat ze zeggen.... age is just a number.

Het is inmiddels kwart over twee, ergens in mij heb ik een vaag vermoeden dat het een latertje gaat worden. Geen idee waarom, gewoon mijn intuïtie. Ik hoop dat er dadelijk iets duidelijk wordt..... STOP daar ga ik weer. Afwachten.... oh ja!

Niets te melden nog... alleen dat het half drie is... Ja, weer wat te melden. Net na het wegstoppen van de telefoon werd ik geroepen. Alles bevoeld en beluisterd en door naar radiologie. Daar werden we meteen super snel geholpen. Zodoende zijn we nu alweer onderweg naar de oncoloog. Inmiddels is het tien over drie dus in veertig minuten alles al geregeld en gedaan! Nu fingers crossed, afgesproken NIET te speculeren, wat het kan zijn, want dat was mijn eerste vraag alweer natuurlijk; ,,kunnen het uitzaaiingen zijn". En ja, dat kan maar laten we eerst afwachten of hier wat uit komt. Eigenlijk allemaal heel logisch want het gezegde luidt al jaar en dag 'een mens lijdt dikwijls het meest, voor het lijden dat men vreest.' Ach, was het allemaal in mijn hoofd ook maar zo eenvoudig om te zetten. Maar helaas, mijn hoofd maakt echt overuren en jammer genoeg niet alleen van mijn ziekte maar ook nog eens van dingen waar je het nooit van had verwacht je daar druk over te moeten maken. Waardeloos is dat en ook onvoorspelbaar hoe sommige mensen denken. In dit blog kan ik uiteraard veel kwijt maar helaas niet alles kan zo maar geschreven worden. Ik ben opgegroeid met goede normen en waarden maar dat is natuurlijk niet voor iedereen vanzelfsprekend. Ik distantieer me van bepaalde zaken maar dat kan niet bij alles. Gelukkig zijn er altijd de diertjes, die liefde is onvoorwaardelijk .

Half vier, Chris zit wat te lezen en ik heb een beetje om me heen zitten staren af en toe stukje typen en hopen dat we snel geroepen worden.Vier uur en we zitten in de auto. Op de foto was niets vreemds te zien. Lucht en een beetje ontlasting. Niets wat een oorzaak kan verklaren. Dus nu is besloten om de scan die op vijf december gepland stond naar voren te schuiven. Aankomende dinsdag om tien over half drie mogen we erdoor. En vrijdag de vierentwintigste bespreken scan en al dan niet het vierde en laatste infuus Nivolumab en Ipilimumab. Resumé deze dag.... Niets opgeleverd...

En toch zijn er heus op deze dag ook lichtpuntjes, de oncoloog die gewoon echt humor heeft, de administratieve verpleegkundigen die altijd lief zijn maar absoluut niet over zich heen laten lopen, de beesten thuis, Chris die naast me staat, zit en ligt ALTIJD, mijn ouders die de paardjes naar binnen hebben gedaan, Burgerking met kipnuggets en mozzarella sticks... als 't met licht verteerbaar voedsel ook slecht blijft dan schijt eraan 🤣 en neem ik waar ik zin in heb...

Halve whopper en wat frietjes beetje Cola en ik zat vies vol.... hmmm had dit feestmaal eigenlijk anders voorgesteld, maar ja. Het was in beginsel ook wel lekker dus niet zeuren... nu onderweg naar huis. 

Thuis aangekomen paardjes gevoerd en even op stal bij alle beestjes in mijn hangstoel gezeten. Nagedacht over wat het nu precies kan betekenen wat er allemaal gaande is. Hoewel we het erover eens waren dat speculeren geen zin heeft, trek ik toch net op stal mijn eigen conclusies. Hoogst waarschijnlijk worden de krampen en diarree veroorzaakt door de kanker. En dat hakt er toch weer hard in, ik weet hoe de situatie is, ben me er echt wel van alles en nog wat bewust, maar toch.. Kei hard komt dat binnen. Net ook even lekker zitten janken bij de beestjes. Tom kwam heel lief bij me zitten, ik denk en geloof ook echt dat de diertjes sommige dingen aanvoelen, verdriet en vreugde zo wie zo! Nu zitten Chris en ik allebei in kantoor, hij lekker te lezen en ik te typemiepen.. Maar daar ga ik nu een einde aan maken. We gaan gezellig naar de kamer verhuizen, kaarsje aan, TV aan en lief kijken!

Tot morgen xx