Middagje Maastricht..

Als het leven je honderd redenen geeft om te huilen, laat het leven dan zien dat je duizend redenen hebt om te lachen.

De nacht was goed, yay! Ondanks dat ik gisteren en eergisteren veel heb geslapen heb ik geslapen tot kwart over vijf. Toen naar de WC met buikpijn maar niets anders dan een luchtfanfare. Daarna terug naar bed en lekker televisie gekeken en beetje op mijn telefoon gezeten. Om acht uur er uitgegaan en even onder de douche gestapt, want ik moet vanmiddag naar het ziekenhuis en ik heb één keer de verassing gehad een 'spontaan' onderzoek te krijgen bij mijn achterste dus had ik werk aan de winkel. Alle oerwouden en bebossing is neergehaald. Ik ben weer helemaal 'glad'. Helaas duurt dit nooit lang en heb ik morgenavond alweer van die lekkere prikbenen. Dat is ook een voordeel van 'verslonzing' van jezelf, lange haren prikken niet 😊. Na het douchen een halve boterham op met kipfilet, weer die rare pijn en misselijkheid dus geen honger. Wellicht onbewuste zenuwen voor vanmiddag? Wie zal het zeggen. Maar goed de hondjes waren er weer blij mee en zelfs Micky en Spyker hadden geluk met de kipfilet. Allemaal gelukkig. Daarna snel in de auto gestapt (zelf stoere ikke) om mijn nageltjes eindelijk te laten doen. En dat was echt hard nodig...

Om elf uur liep ik in Roermond de studio uit en snel richting auto. Onderweg bij de bakker nog wel een taartje gehaald want Nobby en Wesley hadden Chris geholpen met uitmesten, zo blij om! Want we missen 'onze' Fonny en Denise nu allebei en dat vind ik niet fijn voor Chris dus top geregeld zo. Thuis gekomen snel even taartje afgegeven, laptopje en boek voor Chris gepakt en door naar Maastricht. En daar zijn we nu precies op de afrit nummer 55 dus Maastricht nog een klein stukje en dan zijn we er, vandaar nu even stoppen.

And we're in! Zo dat ging razend snel vandaag, Chris was nog niet eens boven van de auto parkeren en ik heb al bloed geprikt. Uiteraard trek ik net weer eens het tapeje er te snel af waardoor het nu bloed en ik eigenlijk mijn vinger er op moet houden. Dat ga ik toch maar even doen nu... Zo gefikst ik heb één keer rond gelopen met een rode vlek op mijn trui en dat doen we niet nog eens. Die vlek overigens kreeg ik met gewoon wassen niet eruit. En heb ik ook maar weggegooid, typisch een handeling van mij. Net hebben we een stol gegeven voor de afdeling gewoon een kleinigheidje. De mensen die hier zitten en lopen maken toch dat al het leed wat er is op een bepaalde manier dragelijker is. Geen idee of het gebruikelijk is (ze waren er blij mee geloof ik wel) maar ik heet natuurlijk niet voor niets MarisKADOotje! Maar wie goed doet wie goed ontmoet zo was het toch? Helaas niet altijd want er blijven mensen in je leven komen die je er eigenlijk helemaal niet in wil hebben. Ook dat hoort erbij zullen we maar denken.

Het batterijtje van mijn horloge was al enige tijd leeg en dus lieten we die gisteren vervangen bij de horlogemaker. Toen Chris stond te wachten kwam er een jongeman binnen (vermoed voor in de twintig) en vraagt 'kunnen jullie mijn horloge aanpassen, want om de maand staat de datum verkeerd.' Dus Chris had echt zoiets van serieus??? Maar het was dus echt serieus.. Geweldig, en vooral geweldig omdat het klinkt als een foute mop waar uiteraard een vrouw (liefst het domme blondje) diegene is die de vraag zou stellen en laat het nu net een man zijn! Dus even gruwelijk gelachen met zijn allen. Ik weet niet of ik serieus zou kunnen blijven in zo'n geval. Het blijft natuurlijk voor hun een klant, maar kom op, ,you've got to be kidding! Zelf heb ik één keer (vast wel vaker maar dit weet ik nog) een blunder gemaakt bij de poelier ik moest een heel kippetje hebben in tweeën geknipt. Dus die man zegt tegen mij voor de grap 'kun je hem anders niet op?' en ik snapte gewoon werkelijk niet wat hij bedoelde. Die hele winkel lag direct in een deuk, waarop ik ook nog de stomme opmerking (serieus bedoeld) maakte 'maar de hoeveelheid is toch gelijk?' Dat gebeurd er dus als je de clou niet snapt... Heb ik wel vaker last van....

Inmiddels is het tien voor twee en om tien over twee hebben we de afspraak. We hebben allebei gigantisch honger maar durven niet te gaan eten omdat het vorige keer ook een half uur eerder was. Ben benieuwd of ik het kippenpasteitje ga nemen want ik heb eigenlijk enorm trek in een omelet! Het is maar dat jullie het weten.

Hmm....het werd uiteindelijk half drie waardoor we dus helemaal niet lekker naar het restaurant konden. Chris heeft een broodje gezond gehaald die we in de rode 'huiskamer' hebben opgegeten. Toegeven hij was wel echt lekker (nee ik bedoel niet Chris maar het broodje) Bij de oncoloog was het als volgt: mijn nierwaarde is slechter geworden, dus advies meer heldere dranken drinken. Ik dronk dus teveel fris dat wist ik wel maar dat het daarmee te maken kon hebben... Verder krijg ik nu dus om de twee weken Nivolumab in een grotere hoeveelheid als vorige keren toen ik het gecombineerd kreeg. Het hoeft niet per definitie direct slechter te gaan (daar waar ik heel bang voor ben) nu ik alleen dat ene infuus krijg. Maar ja het is en blijft afwachten, de oncoloog is verder wel heel tevreden over hoe het gaat volgens mij (de huisarts nog meer), de meeste mensen inclusief ikzelf eigenlijk ook wel! Dus de negentwintigste mogen we weer aan het infuus. Dit keer hoef ik alleen bloed te laten prikken en als dat goed is krijg ik het. Mijn 'eigen' oncoloog is er dan niet maar hij neemt aan dat er niet snel iets zal wijzigen (hij weet natuurlijk nog niet helemaal hoe ik in elkaar steek 😊). Afijn, om een uur of half vier mochten we een verdieping lager. Voor het infuus. Er was een arts in opleiding die vroeg of ze infuus mocht prikken, ik gaf aan dat ik moeilijk te prikken ben maar dat ze het wel mocht proberen. Ze moeten het toch ook leren en ook de moeilijke gevallen. Ze begon best optimistisch omdat ze een goede ader vond maar ik zei direct het probleem is dat ze rollen. Maar goed ze moest het toch proberen en die dag had ze er al drie gedaan en alle drie in één keer goed dus.... Ging het bij mij niet goed. In eerste instantie zat ze goed, dat voel ik direct, maar bij het doorzetten ging ze er weer doorheen (uit de ader) en ja dat voel je ook meteen. Best wel sneu, het was haar laatste dag op die afdeling en alles was goed gegaan, krijgt ze mij.. arme meid! Ik ook wel arm door een pijnlijke arm nu want er zit een ei op en een flinke blauwe plek. Daarna kwam de opper-prikker en die zette hem in de holte van mijn ellenboog in één keer raak. Beetje oneerlijk want daar prikken is veel gemakkelijker maar het zit nooit zo fijn daar omdat je dan niet echt je arm vrij kunt bewegen. Gelukkig hoefde ik nu maar een uurtje aan het infuus. Echter werd ik heel eng in mijn hoofd na 10 minuten dus is het infuus langzamer gezet dan heb je die bijwerking minder of in mijn geval zelfs niet. Ik kreeg het toen ook even heel moeilijk, de opper-prikker gaf aan dat het ook heel wat is wat ik voor mijn kiezen krijg zelf echter raak je er min of meer voor zover dat kan aangewend. Met tijden, zoals vanmiddag, krijg ik gewoon echt een huilbui van angst en woede. Het blijft een raar iets dat brein van de mens, en die van mij in het bijzonder 😊. Om half zes klaar en toen naar huis, thuis hadden vaders en moeders het eten bijna klaar dus snel paardjes voeren dat hadden ze nog niet gedaan en die waren dus erg hongerig (zou niet moeten kunnen). En nu zijn we net klaar met eten en maak ik dit stukje om vervolgens lekker naar mijn mandje te gaan. We wilden eigenlijk heel graag naar een kerstborrel maar dat is een stuk rijden en ik ben heel moe en niet lekker dus is het verstandig (ja ja dat kan ik ook) dat we thuis blijven!

Oh, zo lief bij thuiskomt hele lieve kaarten en kadootjes in de brievenbus, héél blij mee!

Fijn weekend