Middagje Roermond

Draag een glimlach. Een maat die iedereen past.

Hmm, beetje vage, of ligt dat aan mij? Maar goed ben het er wel mee eens dat een glimlach veel goed kan doen. Vandaag met moeders en schoonmoeders naar Roermond geweest en als je gaat kijken naar vriendelijk kijkende gezichten versus chagrijnig... Reden temeer om gewoon te lachen, want dat werk wel besmettelijk! Hoewel kan me ook nog situaties herinneren bij het uitgaan. Zat je daar op je mooist te lachen, komt er zo'n griet voor je staan; Wat zit je nou naar mijn vent te lachen... Tja, dat gebeurd ook ik denk zelfs vandaag de dag nog. Moet je nagaan.. zolang geleden!

Afijn, vannacht een heerlijk lange nacht mede mogelijk gemaakt door de ziektekostenverzekering! Lang leven de pillen, om elf uur opgestaan en aangekleed. Met elkaar hebben we toen snel de paarden even naar buiten gehad en de stallen gedaan. Want het kwam vandaag allemaal voorbij, sneeuw, hagel, regen, zon en vooral de wind. Morgen schijnt het nog een tikkie meer te gaan waaien, ik ben er eigenlijk wel klaar mee! Na de stallen en beesten te hebben gedaan hebben we met zijn allen geluncht en daarna is Chris gaan werken en ben ik dus met Mam en Elly naar Roermond gegaan. Het was al weer enige tijd geleden dat mijn nagels waren gedaan, dus hoognodig! Gelukkig kon ik gelijk terecht en heb ik nu (vind ik zelf dan) weer mooi verzorgde nagels. Naast de nagels nog even in een kledingzaak geweest en uiteraard truitje gekocht en daarna was ik op. Dus gingen we naar huis. We stonden in de parkeergarage dus ik met het kaartje naar de automaat netjes betaald en op weg naar de auto. Mijn moeder kletterde nog bijna twee keer van de roltrap (zonder treden) en dat zonder één druppel alcohol, geintje! Maar ze staat wat wankel op haar hoefjes op deze bewegende hellingen. Maar goed heelhuids bij de auto aangekomen en daar (al zittend in de auto) kwam ik erachter dat ik het uitrijkaartje niet had. Shit, overal zoeken (het is namelijk geen garage met kenteken herkenning) maar nee, niet in mijn zakken, nergens iets te vinden. Ik was dus echt gewoon vergeten het kaartje uit de machine te halen. Ik terug naar beneden. Maar ja, eerlijke mensen zijn helaas niet heel veel meer te vinden dus, wat nu? Ik zag nergens zo'n hokje met parkeerwacht dus maar naar de slagboom gereden en op het belletje gedrukt. Gelukkig kon de man zien op een PC dat ik zojuist had betaald en mochten we direct door. Maar, daar was het voor mij natuurlijk niet mee af. Ik kan zo boos worden op mezelf, hoe kon/kan ik dat nu vergeten????? Ik herinner me nog goed alles, pincode-ok-betaalpas eruit-in portemonnee- en inderdaad... weggelopen. Maar dat vind ik echt super stom en irritant. En nog stommer is dat ik daar dan echt heel erg met mezelf in mee kan gaan, dus vervolgens een half uur kei chagrijnig... Als ik er nog aan denk... grrrrr.

Bij thuiskomst de beestjes iets eerder eten gegeven als normaal want dan kon ik daarna gaan zitten. Ongelooflijk, ik was op de kop af 3 uur van huis weg en daarvan het ik een dik uur bij de nagelgarage gezeten. Ook dat vind ik irritant. Ik denk dat we dus kunnen stellen dat ik gewoon loei chagrijnig ben... Maar goed dat Chris is werken en ik alleen thuis zit. Arme computer (alsof dat ding kan denken) moet het geklaag maar aanhoren.

Nog even over gisteren in de middag zijn ome Jac en ik naar de zaak geweest. Het werd tijd om spijkers met koppen te slaan. Het feit dat ik nooit zal terugkeren is gewoon daar, en hoelang het ook gerekt kan worden, what's the point? Het is voor mij persoonlijk een hele tweestrijd. Het liefst verkoop je alles en heb je geen zorgen of verplichtingen (administratief en ook eventueel voor Chris stel dat ik wegval) anderzijds het is weer een dikke vette confrontatie, het is echt waar het is gewoon k#t! Maar goed, gelukkig hadden we een fijn gesprek met elkaar en is alles doorgenomen en duidelijk en kan de afwikkeling in gang worden gezet. Voor mezelf had ik voorgenomen mijn sleutel in te leveren, en dat deed pijn, veel pijn. Die sleutel had echt nog niet gehoeven maar ik had zelf zoiets, nu is het klaar ik heb afscheid ervan genomen. Niet van alle mensen, dat moet en ga ik hopelijk nog wel doen, op mijn manier want ik heb er geweldige jaren gekend. We kennen ze allemaal, de hilarische verhalen van personeelsfeesten en uitjes, de mooie machines, de ideeën voor nieuwe ontwerpen, de fuck-ups, de R.T.F.M. verhalen richting klant, de bloopers, de uitschieters, de mijlpalen, alle collega's, mijn lieve meiden van de administratie, de overgangen van software, zelfs de overgang van de gulden naar de euro, verjaardagen, huwelijken, baby's, sterfgevallen, nieuwe huizen, zelfs een echte Sinterklaas je kunt het zo gek niet bedenken, alles hebben we meegemaakt en reeds behoort dat voor mij allemaal bij het verleden, een mooie herinnering. Nu rest de administratieve afhandeling van het geheel nog en als dat klaar is, geeft dat ook wel weer rust, duidelijkheid en ja toch ook weer die pijn. Het is goed zo....

Fijne avond.