Middagje UMC

Kijk naar de hemel, kijk naar de rivier, kijk naar de bomen. Voel, proef, ruik. Het is allemaal van jou. Je maakt deel uit van deze prachtige schepping.

Mooie gezegde of spreuk net hoe we het willen noemen, alleen zou ik gegaan zijn voor het is van ons allemaal... Je hebt er nu eenmaal rare snijbonen bij die alles te letterlijk nemen .

En weer onderweg naar Maastricht. Vandaag staat de scan op het programma. Veel mensen hebben het idee dat zo'n scan vervelend en claustrofobisch is maar ik kan jullie verzekeren het stelt niet zoveel voor. De reden waarom je hem krijgt is vaak erger. Het enige mindere eraan vind ik persoonlijk de contrastvloeistof. Voor je in de scan gaat wordt er een infuusnaaldje ingebracht en als je gaat liggen op het scan-bed wordt je aangesloten op een automatische pomp. En als je de eerste sessie gehad hebt krijg je dezelfde nogmaals maar dan nadat je het contrastvloeistof toegediend hebt gekregen. Vooraf wordt altijd aangegeven dat je een warm gevoel krijgt wanneer het wordt ingespoten en je een metaalachtige smaak in je mond krijgt. Werkelijk dit dekte de lading niet van de sensatie die ik kreeg bij mijn allereerste scan. Ik vergeet nooit dat ik ineens heel hard schreeuwde STOP in heb in mijn broek geplast.... zij lachen (zijn met zijn tweeën meestal) en uitgelegd dat dat juist het warme gevoel was. Best gênant, maar beter dit dan nadien met een natte broek opstaan, toch? Dus de keren nadien was ik voorbereid op wat er zou komen en proefde toen ook inderdaad de vieze smaak. Door de schrikreactie van de vorige keer had ik dit niet eens opgemerkt. Ook het scan apparaat valt mee het is echt geen lange tunnel waar je in ligt. Het bed gaat heen en weer en ik schat dat het apparaat zelf zo'n 1 á 2 meter is. Zal zo vragen of ik een foto mag maken. Want ik hoop dat niemand van jullie ooit door zo'n ding hoeft te gaan. Dat wil zeggen, hoop dat iedereen zoveel mogelijk gezond blijft. Uiteraard is Chris (mannie) mee en rijden we nu ongeveer ter hoogte van Born dus als het goed is zijn we mooi op tijd. Meestal als we onderweg zijn maak ik een selfie van ons. Het is altijd alleen heel moeilijk om Chris vriendelijk kijkend en al auto rijdend vast te leggen. Dus heb ik net al twee pogingen gedaan... pfff vermoeiend . Toen ik net met Facetune een lach wilde maken vond hij het toch niet oké dus we gaan een derde poging wagen 🖒.

Wat denk je... gewoon vergeten foto te maken en we zitten al in de wachtkamer...chips! En de andere zijn uiteraard al verwijderd.. stom, stom, stom. Wat het uitmaakt...uhm niets eigenlijk theoretisch maar in mijn hoofd zitten nu eenmaal bepaalde handelingen in bepaalde volgordes... dwangmatig bijgeloof. Dus dan weten jullie het, wanneer vrijdag de uitslag niet goed is... laten we hopen dat dit een teken is dat doorgedraaid bijgeloof niets uitmaakt aan een uitslag! Scan is inmiddels weer achter de rug. Prikken wordt wel steeds meer een dingetje. Linker arm is momenteel helemaal niet meer te prikken, tenminste niet alleen met een bandje aanspannen. Rechts gelukkig wel. Eerste keer ging de naald door de ader. Waarschijnlijk omdat ik zelf mijn arm nog licht gebogen had. Maar daarna zat hij goed. Voor de zekerheid nog dubbelcheck maar het was goed. Nog even snel foto's gemaakt. En er doorheen! Ik moest kei nodig plassen van te voren maar je hebt twee omkleedhokjes eentje met WC en eentje zonder. Ik zat dus in die zonder. Maar omdat het lopende bandwerk is zat de voorganger in het andere kamertje... Dus of ik het op kon houden tot na de scan. Uiteraard kon ik dat wel. Dat viel toch nog even tegen omdat ik drie keer mijn adem (voor de scan) moest inhouden en dan duren 10 seconden (volgens mij) echt lang.... Op de één of andere manier drukte er iets op dat moment enorm op mijn blaas. Maar, we hebben het droog gehouden... gelukkig. Chris vertelde net dat toen ik geroepen was voor de scan er een paar mensen waren die begonnen te klagen. Het is ook echt zo dat ik kwam aanlopen, ging zitten, mijn telefoon pakte om Chris te appen waar hij moest zijn en toen werd ik al geroepen. Chris kwam net de gang pas ingelopen. Dus ik was inderdaad snel aan de beurt. Chris heeft netjes uitgelegd dat sommige ziektes voorrang hebben en dat dat nu waarschijnlijk ook het geval was. Hiermee ging deze familie niet akkoord en ging zich beklagen bij een passerende verpleger. Gelukkig zei deze verpleger precies hetzelfde als Chris en dat ze echt zo wel geroepen zou worden. Mensen en geduld.... wie waagt zich hieraan?! Nu lekker een overheerlijke kippenpastei meester maken. Het lijkt er in ieder geval op dat ik mijn honger (hoewel dit niet mogelijk kan zijn met mijn reserve) gevoel weer terug krijg. 's Morgens kan ik nog steeds niet veel wegkrijgen, 1 boterham, zelfs zonder korstjes (die zijn voor Cooper en Suka) met boter en suiker. Nog steeds in het kader van licht verteerbaar. En zelfs dat kleine beetje vinden mijn darmen teveel waardoor ik binnen een half uur richting wc moet rennen. Het houdt niet op.. Welnu ik ga lekker genieten van mijn pasteitje!

We zijn net thuis, ik iets eerder dan Chris omdat hij in Roggel de auto van mijn vader moest ophalen. Die had een beurt en winterbanden gehad en wij reden er toch langs. Net snel even de paarden gevoerd en geknuffeld, de kippetjes eten gegeven (lekkere uitgedroogde meelwormen Bah, bah) varkens eten gegeven en uiteraard even geknuffeld en gespeeld met Tom en Poes. Ik geloof dat ik echt nog wel een keer half mijn nek ga breken over Tom. Hij heeft iets met benen, en slalom daar tussen volgens mij. Heel irritant, maar als hij onderwijl zo schattig omhoog kijkt naar je... tja dan smelt ik en sta ik toch maar even stil om hem te aaien. Bij de post zat vandaag een super lieve kaart met een heel mooi olifantje. Super bedankt, stoere strijdster Wendy! Gisteren nog een super lief en mooi kaartje en bloemetje van kanjer Ed. Ik ben echt super verwend de afgelopen weken! En ik geniet van alles, dus mensen als ik het niet genoemd heb... Ik geniet er echt van DANK!

Welnu ga ik lekker eten om vervolgens lekker met mijn mannetje TV te kijken. Fijne avond.