Midden in de winternacht......

31-01-2019

Friendship isn't about who came first and who you've known the longest. It's about who came and never left.

Donderdagnacht 3 uur. Wakker 1.58 minuten. Huidige toestand; klaar wakker.

Zucht het is weer zover... wakker en dan ook echt klaar wakker. En na een dik uur stug vol te blijven houden dat ik echt wel zo weer zou slapen, heb ik dan toch maar mijn laptop gepakt. Als ik één ding geleerd heb tegenwoordig is, als iets niet gaat dan gaat het ook echt niet! Kan niet, bestaat niet en Ken Niet ligt op het kerkhof (flauw grapje). Het ongelooflijke aan het verhaal is dat ik eigenlijk echt gewoon heel moe zou moeten zijn want de afgelopen dagen heb ik als eerste niet uitgeslapen en als tweede geen middagdutjes meer gedaan. Ben ik niet moe dan? Jawel, kei moe en dat logge lichaam kraakt aan diverse kanten maar ja.... Ik heb weer eens bedacht dat ik toch maar zonder slaappillen verder moet gaan. Wijs, geen idee. Eigenwijs, dat zeker. Maar mijn innerlijke healthy moment godin roept al een tijdje dat dit beter is, want mijn even is gelukkig toch al een hele tijd! En ik wil er alles aan doen om de organen goedgemutst te houden. Dus... zo zij het.

Gisteren was de dag dat er een afspraak stond bij DAP Moergestel om röntgenfoto's te maken van Kristie. Dit is een 4 jarige merrie die na een paar maanden training geen progressie meer liet zien. Dierenarts op locatie geweest en die vreesde dat er ergens in de hals niet goed zou zitten en suggereerde letsel aan de botten of en gewrichten omdat ze niet kon buigen in haar hals. Lang verhaal heel kort... Dus ben ik met Denise (ja, die moet naar school maar nee ze spijbelt niet maar heeft bufferweek, weer wat geleerd 😊) naar Eersel gereden. Daar stond ze sinds maandag bij Kees en Louise omdat dit dichterbij is. Daar aangekomen eerst binnen wat zitten kletsen alvorens we Kirstie hebben opladen en naar de kliniek zijn gereden.

Ogenschijnlijk zag Kristie er vrolijk (oortjes erop en aanhankelijk) en mooi in haar vacht uit. Des te meer schrok ik toen de deken afging bij de kliniek. Van de toch al wat schrale merrie die ze was, was gewoon echt niets meer over. Ondanks ze veel gevoerd kreeg (ruw en kracht) was ze mager, pezig en spierloos. Vooral haar linkerschouder was echt zonder overdrijven een velletje huid met haren en dan bot. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik had al begrepen dat het foute boel zou zijn maar dit beeld was echt zo ontzettend onaangenaam. Ik schaamde me zelfs als eigenaar dat ze er zo uit zag. Hoe heeft dit zo snel kunnen gebeuren? Op die vraag kwamen door de vriendelijke en kundige dierenarts meerdere antwoorden. Aannames en suggesties, dus tijd voor actie. Eerst wilde hij haar aan de longe zien lopen. En geloof het of niet, ze liep gewoon echt goed. Niet stijf, niet kreupel, zelfs met enige souplesse afgezien van haar hals. Die hield ze in één positie. Linksom en rechtsom gelongeerd nog wat gevoeld om vervolgens foto's te gaan maken.

Ik gaf aan dat ondanks we (Denise en ik) wel mee waren niet konden helpen met de foto's. Direct erachter aan gaf ik de redenen op. Denise is nog geen 18 en mijn lichaam zit vol met kanker. Hierop liep de dierenarts enigszins beduusd door waarna Denise en ik ergens gingen wachten. Later bleek dat de dierenarts tegen Kees had gezegd, 'Dat is ook een mooie, die zegt gewoon dat ze vol met kanker zit.' Waarop Kees antwoorde dat dit ook helaas het geval was. Voor mij iets wat ik 'gewoon' even vermeld om het waarom ik iets niet kan uit te leggen. Voor de ontvanger toch wel iets wat even binnenkomt, oeps niet over nagedacht...

Afijn, uitslag van de röntgenfoto's was dramatisch. Ze heeft een fractuur aan haar 7e halswervel. Allereerst natuurlijk mijn boze reactie, hoe kan dit nou? Echter is dit helaas iets wat kan gebeuren met vastliggen, een klap in de wei, steigeren in de wei en achterover klappen. Dus je snapt wel, tranen met tuiten en een grote klap voor mij. Hoe is het toch in godsnaam mogelijk dat wij zoveel pech hebben met onze paarden? Dit paard heeft als veulen hier hooguit 2 weken gestaan alvorens zij naar de opfok ging anders zou je bijna denken dat er een vloek hierop rust, toch? Van de 7 grote paarden die wij de laatste jaren gekocht hebben is er eentje aan acute leukemie overleden, Kissy Ray. Is er eentje met een gebroken schaam (darm) been, wat gelukkig nu geen pijn of ongemak aan het paard geeft en dus is goed gekomen, Kaatje. Is er eentje die haar hoofd tot op het bot open heeft gehad en haar achterbeen tot op het bot op de pijp open heeft gehad, met twee langdurige opnames in de kliniek tot gevolg, Queen. Twee zijn er naar nieuwe (top) stallen omdat ik niet lang meer dacht te leven en nu dit weer... Om nog maar te zwijgen over de mini's. Lucky, die we pas hebben moeten laten inslapen na alles geprobeerd te hebben aan zijn chronische hoefbevangenheid. Snowflake, die alweer 7 jaar geleden is overleden na 2 weken dokteren helaas zonder uitslag zelf bezweek en Bobby Brown die door foute medicatie in een kliniek is gestorven.... Oh ja, laten we mijn eigen gezondheid gemakshalve ook maar opnoemen! Dat is toch een slechte thriller als je het zo leest? Dat kun je toch bijna niet bedenken zoveel shit?

Dit schoot allemaal, en zelfs nog veel meer, door mijn hoofd na het bekijken van de röntgenfoto's. Maar belangrijk voor nu is, wat te doen met Kristie? Heeft ze veel pijn, lijdt ze momenteel? Wat zijn de opties? Inslapen is in deze het meeste gekozen. Maar hoe kan ik dat nu beslissen, zonder haar enige kans te geven? Ik was ook 'opgegeven' en ben er ook nog en geniet van veel dingen. Dus die optie was voor mij echt geen optie maar puur het laatste wat te doen en als het paard echt niet meer kan! Andere optie is behandelen met Cortison (natuurlijk steroïdehormoon) doormiddel van een echo bij de betreffende wervel te injecteren. Daarna korte box rust om vervolgens de hals los te werken doormiddel oefeningen. Die optie is het (uiteraard) geworden. Behandeling is uitgevoerd en Kristie staat weer in Eersel op stal. En echt waar dit moet ik jullie op het hart drukken, op stal staat een vrolijk paard wat echt niet constant lijdt anders zou ik het niet doen. Dus komende 6 weken moet ze progressie gaan vertonen en hoop, bid en duim ik dat het 'goed' komt. Diep in mij zegt een stemmetje dat het goed komt, tijd en aandacht doen veel!

Inmiddels is het kwart over 4. Heb ik twee koppen muntthee op, heb ik de katten eten gegeven, heb ik er even mee gespeeld, heb ik Cooper naar buiten gelaten (met zijn lichtjes anders ben je hem kwijt) om te plassen, moest ik mijn jas aandoen om vervolgens in mijn blote benen Cooper uit de kleine rijbak te halen, heb ik Spyker twee keer uit de klauwen van Terror Rolex gered, heeft Chris die moest plassen Rolex in zijn kamer gedaan, ligt Chris alweer een uur te slapen en snurken, heb ik 3 keer geplast en last but not least...zijn de zandmannetjes nu toch echt mijn ogen aan het teisteren... Dus druk ik op publiceren en ga toch maar wat proberen te slapen.

Fijne dag.