Mixed Feelings......

Hoe onzekerder en onrustiger de buitenwereld is, hoe belangrijker het is om de rust, het vertrouwen en de energie in jezelf te kunnen vinden.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter.nl. Dat geschreven hebbende... maan ik mezelf tot kalmte en probeer te relativeren.

Tja, waar zal ik eens beginnen... Mijn hoofd loopt over van de tegenstrijdigheden maar ik moet weer even op het punt komen dat ik gewoon normaal kan nadenken en niet in doemscenario's moet gaan denken. Maar laat ik gewoon bij het begin beginnen, wellicht denken jullie dadelijk; ,,Oh, dat is helemaal niet zo erg. Je blaast het op!". Nou ik kan alleen maar van harte hopen dat dat zo is . So, here we go...

Vannacht twee keer eruit gemoeten omdat Max piepte. Eén keer had hij dorst en om 3 uur moest hij naar buiten. Gezien Chris nachtdienst heeft heb ik thuis dag én nachtdienst . Na die 2 keer is Max (die het echt heel goed doet) weer lief gaan slapen. Helaas vond hij het om kwart over 6 toch echt wel welletjes en wilde naar beneden, eten, spelen, plasje doen en dan pas weer even slapen. Chris was om ik geloof 7 uur thuis en toen ben ik nog even mee gegaan naar bed voor een powernap. Kwart voor 8 ging mijn alarm. Tijd om snel in actie te komen. Juist, daar waar ik niet zo goed meer in ben..... Ik had volgens mij beter niet nog even kunnen doezelen want ik was meer vermoeid dan ik om 7 uur eigenlijk was. Maar geen gezeur kleren aan en naar stal. Paarden voeren, paarden hooi, stallen doen, varken en kippen voeren (inmiddels 10 voor half 9) snel naar binnen om me om te kleden en een beetje verf op mijn nog steeds gekreukelde gezicht. Ik weet niet hoe ik precies lig als Chris nachtdienst heb maar ik weet wel dat ik horizontaal in bed wakker wordt en de vouwen van het kussen dieper zijn dan anders, just saying... Maar goed, ik sta daar dus in de badkamer nog even in mijn ondergoed omdat ik het al wat warm had en ik begin me daar toch een partij te zweten. Niet gewoon een zweetsnor en een warm voorhoofd maar gewoon echt druppeltjes zweet langs mijn slapen naar beneden (lekkerrrr). Nou en probeer dan maar eens foundation op te doen... No go geloof mij... Dus even plan veranderen toch maar eerst kleding aan gaan doen. Hmmm, dan krijg ik het nog warmer. Ondertussen hoor ik een auto op de oprit en denk; ,,Shit, daar is de hondenoppas al...", nog steeds in mijn ondergoed besloten om maar even een pyjama aan te schieten om de deur beneden open te doen (trap af, naar de deur, klein praatje en weer trap op) gevolg, juist nu ook druppeltjes over mijn rug en klotsende oksels.... Hoe ga ik dit fiksen??? Snel Chris wakker gemaakt die is altijd zo klaar dus kon die naar beneden even uitleg geven met een flinke bak koffie wakker (voor zover dat mogelijk is als je maar een uurtje hebt geslapen). Ik had ondertussen de ramen opgezet in de slaapkamer en de badkamer waardoor de aangename temperatuur langs mijn lichaam gleed en ik eindelijk wat afkoelde. Inmiddels was het dus wel kwart voor 9 en om 9 uur moesten we aanrijden. Eerst mijn haren getempt, wat echt een bijna onmogelijk karwei is omdat ik vanmorgen door de regen ben gelopen om de hondjes uit te laten en de andere dieren te doen... Maar speldje bovenop en dan maar wat krulletjes links en rechts. Make-up opgedaan kleren aan (mag gezegd worden in 1x de goede! Ik kan het dus wel...) en naar beneden, schoenen aan en erachter komen dat de mascara al bijna op kaaklijn zat... Tja, moet je maar waterproof nemen snauwde ik mezelf sarcastisch toe... en gelijk had ik....

Uiteindelijk 10 over negen dat we het erf af reden. Gelukkig was Chris fit genoeg en wilde hij zelf rijden dus kon ik even bij komen in de auto.

Toch op tijd waren we in Maastricht, maar dan ook echt nipt... Ik stond te wachten voor de balie en de oncoloog kwam mij al tegemoet lopen. Dus het onhandige "nieuwe" begroeten gedaan en mee naar zijn spreekkamer, de laatste keer samen met deze super oncoloog! Hij gaat helaas nu met pensioen , fijn voor hem eng voor mij...

Toen we zaten begon hij dat de scan er eigenlijk goed uitzag, MAAR.. en toen gingen bij mij alle seinen op rood en begon er van alles in mijn hoofd één of ander stampend tapdans op te voeren. WAT? De tumor onder de oksel is minimaal gegroeid met 1.8 mm. En dan de geruststellende woorden die erachteraan komen. Je hoeft je nog geen zorgen te maken het is mimimaal en pas op de volgende scan zal dan blijken of het doorzet of niet. WTF! Mijn hele horrorverhaal van de uitzaaiingen begon daar precies op die plek, onder mijn rechter oksel. Dit is absoluut géén goed teken, dan kunnen er 20 oncologen op een rij zitten ik heb daar echt een trauma van over gehouden. En waarom als het al die tijd stabiel is en stilstond, gaat het nu weer groeien en dan ook precies daar?

Toen ik daar zat, zei ik eigenlijk niet veel. Ja, ik gaf wel aan dat ook al zei hij dat ik me geen zorgen nog moest maken ik het toch wel zou doen. Maar nee, dat hoefde echt niet. Daarna nog even gepraat over het naderende pensioen en hem heel hartelijk bedankt voor de begeleiding en de keuzes die hij voor mij heeft gemaakt betreffende behandelingen. Daarna terug naar huis. Oh nee, eerst nog even naar de apotheek in het MUMC om een zalfje op te halen voor de plek om mijn scheenbeen. Dit moet behandeld worden als huidkanker, nog steeds geen idee welke vorm maar dat houden de dermatologen wel in de gaten. En ja, ik zelf ook maar ik heb zoveel plekjes dat ik bij alles ga twijfelen onderhand. Na de zalf gehaald te hebben, snel naar de auto. Ik zou terugrijden omdat Chris moe was, heel logisch natuurlijk. Nou, dat heeft 'ie denk nu een keer uit handen gegeven en zal hij niet nogmaals doen... Als eerste waren we net op de snelweg en moest ik afremmen voor een invoegende auto. Ik was alleen even vergeten dat ik hele dikke zolen onder mijn schoenen had... Gevolg een korte hevige remschrok... oeps... Vervolgens reed ik verder en reed ik ineens 128 km op een stuk met trajectcontrole waar je maar 100 mag... Tweede aanmaning van mijn medepassagier.... Daar bleef het gelukkig bij, maar geslapen heeft hij niet meer .

Ik bel altijd (bijgeloof) als eerste naar mijn zus na de uitslag. Die op haar beurt dan weer onze moeder belt. Ook dit verliep anders... Ik kreeg mijn zus niet te pakken, die telefoon had kuren.. Maar omdat ik wist dat mijn moeder ook op hete kolen zat heb ik eerst mijn zus een app gestuurd en even gewacht voordat ik eenmaal in de auto mijn moeder maar even belde. De app die ik stuurde (altijd een bepaald aantal mensen) luidde:

'Redelijk goed nieuws dit keer. Er lijkt groei te zijn in de rechter oksel dit is echter minimaal en zou ook door een infectie van een of ander kunnen zijn. Bij toenemende klachten aan de bel trekken en anders vol goede moed naar de volgende scan!'

Logischerwijs reageerde iedereen natuurlijk ook positief maar iets in mij zegt, nope... dit is niet goed! Ik heb het zelf gelezen (rapport radioloog aan oncoloog) groei rechteroksel 1.8 mm. en dan kunnen ze het inkleden hoe ze willen en er een draai aangeven maar juist die plek.... Dat zint mij totaal niet!

Normaal als ik typ relativeer ik. Maar ook nu kom ik niet tot rust in mijn grijze massa. Ik hoop dat ik het fout heb en dat ik de komende maanden enigszins 'normaal' door kan komen. Ach, de tijd zal het leren....

Inmiddels is het al 5 voor half 12 en vallen mijn ogen bijna dicht. Wellicht zie ik morgen alles in een ander perspectief!

Fijne avond of nacht eigenlijk eerder!