Moe, moeier, moeist of zoiets....

10-01-2019

In het leven draait het niet om hoe vaak we vallen. Het draait om hoe lang het duurt voordat we weer opstaan. Als je leert om direct weer op te staan, is vallen geen probleem.

En het is alweer donderdag de 10e januari... Ongelooflijk wat de tijd vliegt. Een week met heel veel gemengde gevoelens en emoties die werkelijk alle kanten op gaan. Maandag zoals aangeven al een zwarte dag, die avond was ook moeilijk en ging gepaard met hevige huilbuien en mega hoofdpijn. De dag erop was al niet heel beter. Op bed gelegen met hoofdpijn en misselijk opgestaan en klaar gemaakt voor Maastricht. Wel gewoon in de ochtend gegeten omdat ik wist dat ik een paar uur voor de scan nuchter moest zijn. De rit naar Maastricht was dubbel omdat de laatste rit naar Desiree was geweest. Ook was ik toch wel gespannen, niet voor de scan maar meer voor de uitslag... En gewoon alles erom heen... gedoe... Infuusprikken ging niet goed in mijn rechterarm kon ze niet prikken door littekenweefsel (ze prikken bij de scan het liefst in de binnenkant arm elleboog) ook had ik volgens mij een nieuwe medewerkster want het ging onder supervisie van een ander... Maar ik was niet erg spraakzaam dus liet het maar. Wel na twee keer rechterarm zei ik pak links maar daar is minder geprikt. Zo gezegd zo gedaan. Nu had ze wel de ader maar prikte er doorheen, ik weet niet of het psychisch is bij mij maar ik voel echt of de naald goed of niet zit. Dus ik gaf aan, hij zit niet goed haal er maar uit. Welnu, dit deed ze dus niet maar ging heen met de naald zonder succes uiteraard ik voelde het bloed inmiddels langs mijn arm lopen... Na (voor mijn gevoel 10 minuten) een tijdje opnieuw erin en direct goed. Dus daar ging het hele circus, 'adem in' .. 'vasthouden'... proest, puf whoaa schiet op... en jaaaa 'ademt u maar weer door' en dat drie keer waarvan 1 keer met contrastvloeistof. Normaal heb ik er nooit last van maar nu wel, ik werd super misselijk. Nou, moet ik wel zeggen dat ik in de auto ook al misselijk werd van het water dat je een half uur voor het onderzoek moet drinken. En niet geheel onbelangrijk ik had dit keer thuis dus op de weegschaal gestaan en had daadwerkelijk doorgegeven wat ik woog... en dat was echt wel wat zwaarder als voorheen. Dus mijn stoute innerlijke stemmetje bleef maar blèren dat ik een overdosis had... Even recapituleren.. ik gaf aan wat ik daadwerkelijk woog!!! En denk vervolgens aan een overdosering?? Dat kan helemaal niet... Maar wat in mijn hoofd zit.... Juist dit gaat zijn eigen leven leiden. Na de scan eerst even moeten blijven zitten of het gevoel wegtrok. Toen bedacht ik me dat ik gewoon honger had dus Chris en ik naar beneden (restaurant) waar ik na een hele tijd weer eens een kippenpasteitje nam. Oh, wat viel dat tegen... Ik denk dat hij al een tijdje onder het warmhoud oventje stond want de laag was zacht en de binnenkant viel ook tegen en smaakte gewoon naar een potje kippenragout. Helaas.... Dus naar huis, eerst nog bloemetje weggebracht naar de moeder van Dees. Het gevoel kwam weer terug (misselijk) dus zag ik de gele M en zei dat ik echt iets moest drinken.... Chris was lichtelijk geamuseerd omdat nog geen 5 meter voor ik dat zei we een tankstation passeerden waar natuurlijk ook drinken was. Afijn, ik heb me redelijk gedragen want ik nam een medium milkshake (kou zou goed zijn voor de misselijkheid...haha what was I thinking??) en een water. En hoewel het echt goed smaakte het gevoel ging natuurlijk niet weg. Thuis gekomen ben ik naar bed gegaan en heb geslapen tot daags erna (uiteraard met de gebruikelijke irritante plas-wakker-wordt-momenten en een klaarwakkere kat) maar goed, slaap genoeg gekregen ondanks de onderbrekingen... Mijn ouders waren zo lief om afgelopen dagen te voeren dus dat was ook een zorg minder. Woensdag zou de accountant komen om 1 uur. Aangezien ik dus pas half elf wakker werd moest ik gaan opschieten, paarden moesten naar buiten, stallen moesten worden gedaan en ik moest het huis nog toonbaar maken.... Dus snel ontbijtje in de vorm van een Belvita koekje en een kop muntthee. En mijn reddende engel (moeders) om hulp gevraagd op stal. Dus na eerst samen wat te hebben gedaan, ben ik naar binnen gegaan en ben gaan poetsen. En dan heb je al niet veel tijd, heet je Mariska, en dan ga je tijdens het stofzuigen de keukenkastjes en het pannenrek schoonmaken???? Wat kan ik toch raar doen! Uiteindelijk wel op tijd klaar, schoon maar super moe (normaal gebruik ik het woord doodmoe maar dat staat me op de een of andere manier tegen...) en dan moet je nog in gesprek met de accountant. Ik heb me er kranig doorheen geslagen en nadat hij weg was (wel een 'prettige' accountant en gesprek) was ik echt uitgeput en ben naar bed gegaan. Na een paar uur rusten ben ik er weer uit gegaan en heb de paarden gevoerd, gegeten en heb geprobeerd een blog te maken maar oververmoeidheid maakten het niet mogelijk ook nog wat miscommunicatie door de telefoon en ik stortte in... Ik heb zo gehuild, alle spanningen en alle frustraties het was me allemaal teveel. Dus heeft Chris me getroost en naar bed gebracht waar ik even heb liggen slapen nadat ik ook pijnstillers had ingenomen (deze week veel naar gepakt....helaas) toen ik wakker werd was er een verassing door het bezoek van lieve mensen, waardoor de avond toch nog met een mooie lach kon worden afgesloten. Vanmorgen hebben mijn ouders weer gevoerd, heb ik de paarden buiten gezet en daarna kwam Jolanda op bezoek een heerlijke ochtend/middag gehad en lekker geluncht. Om 2 uur kwam de huisarts en volgde er een goed gesprek met uiteraard weer diverse confrontaties en daarna afscheid genomen van Jolanda en naar bed... en daar lig ik nu nog steeds. Ik heb niet alleen maar liggen slapen hoor, heb ook gelezen en beetje met Denise liggen kletsen. En nu... tanden poesten en weer door naar een nieuwe dag!

Fijne avond