Moraal van dit verhaal....

Liefde is... ik heb je nodig. Jij maakt mijn leven mooier.

Speciaal voor mijn mannetje! Want dat mag ook wel eens gezegd worden. Hij doet het allemaal maar wel en met het bedoel ik op dit moment de tuin (die toch wel groot is), de paarden, de kattenbakken, eigenlijk alle voorkomende werkzaamheden en tot slot mij!

Tja, want mij is echt niet de mij met wie hij getrouwd is. De nieuwe ik, om het maar even een ander naampje te geven, is een stuk saaier, veeleisender, zeurderiger en bovenal chronisch moe. Ziek zijn is niet alleen maar ziek zijn. Ziek zijn is een nieuwe opgedrongen manier van leven en daarbij heb je de keuze het de rug toe te keren of ervoor te gaan. En daarom ben ik dankbaar dat mijn allesie voor het laatste heeft gekozen.

Dat wil niet zeggen dat ik altijd mij dankbaarheid laat merken hoor. Nee verre van, ik ben opstandig, recalcitrant en vooral vaak irritant. Aan de andere kant heeft mijn allesie soms echt zo'n andere kijk op de dingen dat ik echt niet snap of dat het op dat moment onder het kopje mannenlogica of gewoon karakter gaat. Ik denk dat ik daar vooral ook niet te diep op moet doorgaan 😊.

Afgelopen dagen zit ik niet lekker in mijn vel. Ik heb echt mega veel last van alle plekken in mijn halsstreek en daarbij was ik eergisteren gewoon echt ziek. Ik had die nacht niet goed geslapen (dit is helaas standaard naar het lijkt) en belde mijn ouders of ze de paarden wilden voeren. Dit was geen probleem. Mijn moeder ging naar stal en zou bellen als ze ging voeren. Ik zeg dan welk paard welk voer krijgt en hoeveel, wij hebben namelijk de obesitas-kant en de jonge paarden en dan nog Kaat die gereden wordt. Dus allemaal andere behoeftes waar wij de paardjes zo goed mogelijk proberen te voorzien. Je kan 1 zin maar weer omslachtig lang maken 😊. Anyway, moeders belt. Ze is er klaar voor. Dus we beginnen met Kaat, moeders schept geen probleem. Kaat krijgt 2 scheppen dus in iedere hand 1 schep is de eerste die je voert. Vervolgens volgen Bas en Queen. Die krijgen allebei een hoeveelheid die in 1 schep past dus pak je, omdat we nu eenmaal met 2 handen gezegend zijn, 1 schep in iedere hand. Dus moeders doet in de scheppen wat ik zeg en loopt naar stal, ik sta ondertussen op de luidspreker en volg het gebeuren op stal. Omdat het langzamer als anders gaat breken Queen en Lucara de boel echt af. Ik roep dan vaak een keer hard 'hé!' en dan is het over. Maar moeders roept een paar keer dat ze het niet mogen doen, hier trekken ze zich niets van aan en ze beuken met de voorbenen lekker door op de deuren. Hierop werd moeders denk zo zenuwachtig dat ze het voor van Queen (jong paard in de groei met rijkelijk gevuld voer) in de bak van Bas gooit. Ik lig op bed en hoor dus dat ze roept;, Oh nu gooi ik het van Queen in Bas zijn bak.' Bas is een d-pony en is aardig rond en zit in deze tijd snel tegen de bevangenheid aan. Dus ik shit en roep dat ze het eruit moet halen. Op dat moment besluiten Queen en Lucara dat het nu toch wel echt lang duurt voor ze hun ontbijt krijgen. Mijn moeder begint wat hoger te praten en ik besluit maar snel om toch uit bed te springen en in mijn pyjama en pantoffels naar stal te rennen. Want ik ken Bas, dat zou best wat eetpatroon betreft familie van mij kunnen zijn. Eten in de bak betekend, happen, paar keer kauwen, slikken en snel weer door. Op stal gekomen heb ik snel de restjes brok uit de bak gehaald bij bas en mijn moeder de rest snel laten voeren. Na een paar minuten was de rust gekeerd en hoorde je de kaken smakelijk op en neer (in theorie heen en weer) gaan. Pfff, een misselijkheidsgolf overvalt me weer en ik geef aan dat ik weer naar bed ga. Mijn moeder blijft achter en doet de andere dieren van eten voorzien. Dit is altijd hetzelfde en voor moeders dus ook eenvoudiger!

Toen ik de achterdeur zag moest ik de pas echt versnellen wat ik voelde het gal (nog niet ontbeten...) omhoogkomen. Net op tijd op de wc om vol overgave mijn hoofd richting pot te verplaatsen. Gadver, die smaak wil je echt niet in je mond. En wauw, er zat niet in mijn lichaam en toch kwam de druk vanuit mijn tenen om zo zeker te zijn dat alles eruit was. Leeg, bibberend en duizelig ben ik de trap echt opgekropen en weer in bed gaan liggen. En daar lag ik nog toen Denise een uur later de paarden kwam buitenzetten en de stallen kwam doen. Gelukkig heeft zij nu vakantie en kon ik blijven liggen. Ik had eigenlijk om 10.20 uur een afspraak bij de dokter omdat ik zo'n last heb van de plekken en jeuk. Maar ik voelde me echt te beroerd dus belde ik en kwam de huisarts die middag naar ons huis.

En daar waar wij dachten (vooral ik) dat ik last had van de processierups, daar waren wij lekker fout. Ik heb gewoon (nou ja, gewoon) weer last van de ziekte van Jessner (De ziekte van Jessner is een chronische ontsteking van de huid waarbij, meestal in het gezicht, rode of paarse plekken ontstaan) Hier ben ik mee bekend en dus heb ik de medicijnen die daar eerder goed tegen hielpen voor gekregen. Tavergyl en Prednisolon. Dus belde de apotheek dat ik echt niet mocht autorijden.. Wat natuurlijk shit is vooral omdat ik bijna naar Italië vertrek. Wat trouwens ook nog een kanttekening is. De huisarts vond dit niet zo'n verstandig idee... dat ik dus daarheen ga, min of meer alleen. Mijn "oh, zo leuke uitje' kwam ineens in een ander daglicht te staan. De voor en tegens afwegend ben ik toch nog van plan gewoon te gaan. De medicijnen van nu slik ik gewoon tot zaterdag en kijk hoe het dan is. Dan stop ik ermee om toch in ieder geval te mogen autorijden. De wijze vragen van de huisarts toch maar naar achteren schuivend. Wat als er iets in de nacht gebeurd? Nu helpt Chris me door die nachten heen, met natte handdoeken bij een zweetaanval, morfine tegen de pijn en een schop onder mijn hol van ga nu even rusten en neem wat in... Tja, en daar?

Nou, daar denk ik gewoon niet aan! Ik ga en ik zie wel. Het is niet het einde van de wereld en ik hoop dat alles gewoon een keer goed gaat.

Inmiddels is het elf uur en zit ik al een half uur in bad te typen. Ik ben weer verder op bepaalde dingen ingegaan als ik zou willen waardoor andere dingen weer eens niet aan bod zijn gekomen. Zo is Wendy geweest voor een logeerpartij, Wendy is één van mijn kankervrienden.. Toen we dat bij de kapper zeiden schrok deze aanzienlijk... Openheid van deze ziekte is toch voor sommige mensen zo heftig. Maar hé, er over praten en een beetje zwarte humor doen mij in ieder geval goed! En vandaag hadden we bezoek van de vrolijke tweeling. Ik heb al mijn vermoeidheid opzij gegooid en ben om 4 uur in slaap gevallen tot een uur of 9, wat vervolgens natuurlijk mijn wakker zijn op dit tijdstip nog verklaard.

Maar nu toch krijg ik zware oogleden om nog maar niet te spreken over mijn verrimpelde, toch al niet meer strakke en gewoon dikke lichaam... Dus tijd om een einde aan deze blog te maken. Uit bad te gaan en vervolgens op bed op de IPad kijken of ik ergens CHIO Aken kan terugkijken!

Welterusten.