Muisjes en dekens

Het geheim van geluk is je zegeningen te tellen terwijl anderen hun problemen optellen.

Geen goede nacht gehad, dus op de IPad de herhalingen zitten kijken van onder andere "ik Vertrek" en "Hallo, ik heb kanker". Eerste programma vind ik altijd leuk om te kijken. Vaak verbaas ik me eigen hoe sommige mensen (redelijk vaak in mijn ogen dan) ondoordacht en slecht voorbereid (en dan bedoel ik vooral de taal van het land niet spreken en financieel geen vast plan hebben) zo'n grote beslissingen durven nemen. In sommige gevallen moet ik zeggen respect, maar soms is het dat ik ook echt denk, werkelijk? En eigen schuld! Ik ben wel van mening als men iets graag wil dat het altijd kan, als je maar bereid bent onderaan te beginnen, en niet na een paar tegenslagen het bijltje erbij neergooit. Als je uitgaat van je eigen kwaliteiten is veel mogelijk. Met uitgaan van eigen kwaliteiten bedoel ik dat iemand die weet dat als hij of zij een slechte rug heeft niet gaat proberen professioneel balletdanser of acrobaat te worden. Diep in je hart weet je dat dit dan niet haalbaar zal zijn. Maar als je openstaat voor je eigen kunnen (je kwaliteiten) dan is er veel mogelijk. Oké, het zal niet makkelijk zijn en tegenslagen horen daar ook bij, maar als je plezier hebt in wat je doet en je weet dat je het kan, geef nooit op! Klinkt lekker als een peptalk maar ik geloof erin, en ja je moet toch ergens in geloven! Dus waarin kun je beter geloven als jezelf?! Maar goed, dit keer was het een geslaagde "ik Vertrek". Daarna dus gekeken naar "Hallo, ik heb kanker". Dit gaat over kinderen tot 16 jaar volgens mij die kanker hebben en/of het traject doorlopen. Waarbij één jongen van dertien ongeneeslijk ziek is. Als ik dat soort programma's kijk ben ik dankbaar. Gewoon dankbaar dat ik in ieder geval al 44 ben geworden! Die kinderen en die ouders gaan echt door een hel. Veel ervan is zo verdomd herkenbaar. Het verdriet, de onmacht maar ook de hoop en het houvast aan familie en vrienden. Het 'gewoon' normaal willen zijn terwijl je eigenlijk niet 'gewoon' normaal kan zijn omdat je nu eenmaal ziek bent. Door dit programma te kijken kreeg ik weer een beetje moed, en vechtlust. Je mag best weten dat ik de laatste dagen heel verdrietig ben, veel pijn heb en heel bang ben. Maar door die afleveringen te zien (ik was toch wakker dus, 1 of 2 maakt ook niet uit) kreeg ik iets meer een duwtje in mijn rug, kom op Maris! Niets is zeker, alles ligt open blijf niet hangen in je eigen gedachten. Ik probeer mezelf uiteraard vaker zo aan te sporen maar nu had ik iets extra's waardoor volgens mij vandaag een stukje makkelijker was.

Gisteren zijn tante Tinus en ome Jacques gekomen. Dit om enkele punten van de testamenten door te nemen, want hoe goed je alles ook wil regelen je kunt niet voor anderen beslissen en je wil op leggen. En tja, daar ben ik natuurlijk een kei in! Dus vanmorgen alles goed doorgenomen en uit gesproken. Je hebt natuurlijk je testament op papier maar ook je emotionele testament en dat is nu gewoon allemaal redelijk helder. Het blijft bizar om dit soort dingen gewoon te bespreken, daarbij is het nog vreemder dat me dat redelijk goed afgaat. Behalve toen we op mijn paardjes uitkwamen. Mijn "kindjes" toen kreeg ik het moeilijk. Maar ook dat is goed besproken. Daarna hebben we met zijn zessen geluncht (left-over pizza (ik niet)) daarna dacht ik even snel de paarden binnen te halen. Omdat het buiten echt heel nat was waren mijn waterdichte dekens niet eens meer zo waterdicht en door en doornat. Onder de deken zijn ze dan wel droog en ik denk als je de dekens op laat dat ze sneller drogen als dat je zoals ik de dekens wisselt maar ik hou niet van die natte jassen. Dus (eigenwijs is ook wijs) ik wissel ze om. Dus van de dekenrekken de andere dekentjes gepakt en daar kwam een muis uit, dus gegil. Niet eens omdat we bang zijn maar gewoon door de snelle onberekenbaarheid en de schichtigheid van zo'n beestje. Onder de deken die ik pakte zag ik een kapot gegeten deken dus besloten we met zijn drieën (mam, tante Tien en ik) de dekens allemaal eraf te halen en de kapotte direct weg te doen. We zijn ik denk een dik uur bezig geweest en hebben echt alle Zumba & Pilatus en Tae Bo bewegingen die je maar kunt bedenken gehad. Ik denk zelfs dat we nieuwe "moves" hebben ontdekt. Tegelijkertijd hebben we alle drie onze stembanden getraind, wat Tom & Poes de stuipen op het lijf joeg. Juist die twee killers die we nodig hadden voor dit karweitje. Toen de dekens op de grond lagen in stapels 'weggooien' en 'houden' renden er om de tien minuten muizen uit het niets over de grond. Vermoedelijk uit de voeringen van de dekens die ze kapot hadden geknaagd. We hebben camera's op stal maar gelukkig niet daar waar wij bezig waren want dat was voor ons een afgang geweest. Wel een kijkcijfer kanon, dat op zeker! Maar goed, bij de eerste muisjes stond mijn moeder als een dolle met een bezem te meppen. Omdat de muizen langs de hoek omhoog wilden klimmen. Tom werd inmiddels door mij iedere keer in die hoek neer gezet en hij wilde wel, had ook tot twee keer toe de muis in zijn bek maar de eerste keer gilde volgens mij ik om iets anders waardoor hij schok en het hazenpad nam en bij een volgende keer had hij de muis in zijn bekje, en gooide het omhoog om te spelen zo voor tante Tien haar voeten. Geweldig daar gingen we weer.... Na een uur was alles weer klaar en opgeruimd en wij.... Gesloopt.......

Kortom een enerverende dag met een traan en een lach. De buik is nog steeds hetzelfde, dus sorry helaas niet beter.. geen valse hoop dat het een goede dag was wat dat betreft. Maar ik heb geen zin om iedere dag een klaagzang te houden. En deze dingen zijn veel beter, leuker en meer memorabele om te onthouden dus... die stukken spoelen we door net als vroeger het liedje op je cassetterecorder met het knopje FFWD.

Prettige avond!