Nachtelijke escapades....

Iedereen kent het gevoel dat een vrolijke vriend als een zonnige dag is, die zijn licht overal om zich heen laat schijnen; zo kunnen de meesten van ons, naargelang we verkiezen, van deze wereld of een paleis of een gevangenis maken. (John Lubbock 1834-1913)

Nou, ik zal eerlijk zeggen... ik ga op zoek naar een nieuwe echte HAPPY days kalender want op sommige dagen wil je gewoon lichte kost in plaats van het filosofisch gebeuren! Gisterenavond heerlijk weer thuis bij mijn mannetje en hoewel ik het prima naar mijn zin heb gehad besef ik dat ik echt een beetje (een beetje boel) huismu(t)s aan het worden ben. Ik... die altijd zo heerlijk onafhankelijk van hot naar her ging... ineens zo graag ook thuis in mijn veilige haven (en vooral mijn eigen toilet J)! Nee, zonder gekheid ik ben graag thuis, en vroeger (jaja een jaar geleden) ging ik graag op pad, maar nu ben ik ook graag thuis. Juist nu ik op vakantie mag, heb ik zoiets van... mwoah.. Maar het gaat gebeuren, wanneer weet ik niet ik denk dat we gewoon ineens in het vliegtuig zullen zitten en dat het gewoon fijn zal zijn! Dat houdt het spannend, zullen we maar denken. Toen ik gisteren thuis kwam was ik moe, dat had ik al aangegeven maar toen ik eenmaal op mijn bedje (je weet wel die met dat hele grote teddyberen hoeslaken) lag sliep ik snel maar om half twee.. klaar wakker.. Uiteraard super irritant... Dus eruit even plassen (mijn nachtelijke giersessies lijken voorbij) en weer terug naar bed, wat gedronken, links om gedraaid, rechts omgedraaid, nog een keer op mijn rug en toen zuchtend de televisie maar zachtjes aan en na een tijdje (geen idee hoelang) een enorm gebrom of eigenlijk een gezoem, anyway iets daar tussen in, gevolgd door af en toe het geluid dat 'het' ergens tegenaan knalde. Ik had zonder het gezien te hebben direct door dat het zo'n vieze irritante wants was. Even tussendoor ik denk dat daar de uitdrukking dronken tor vandaan komt want echt slim zijn ze niet.. Dus ik zei iets harder dan ik door had, k#t beest en daar maakte ik Chris mee wakker, dus ik zoeken naar het monster maar zag hem af en toe voorbij vliegen en dan was hij weer ergens neergeknald. Micky was inmiddels te hulp geschoten in eerste instantie, maar die is gewoon echt net als Garfield lichtelijk lui en vond mijn zoektocht zo in midden in de nacht lachwekkender en interessanter dan de wants. Chris, inmiddels echt wakker, direct maar even naar de badkamer om een stuk wc papier te pakken, want deze dame weigert het om die vieze wantsen normaal dood te maken, zo goor... A. ze stinken als je ze vermoord. B. Het is echt een heel naar geluid als je ze plet. C. Je moet keihard drukken en je voelt het gewoon breken (worden jullie al misselijk?). En D. ze hebben echt ingewanden of in ieder geval er komt smurrie uit. Kortom, no way! Maar goed samen dat beest zoeken, nee hoor nergens te bekennen. Aan Mick hadden we ook niets die was inmiddels languit op de grond gaan liggen en keek loom naar onze activiteiten. Dus weer naar bed in de hoop dat hij de gang op zou zijn. Na tien minuten weer dat geluid, Chris weer eruit maar weer verdwenen. En die arme Chris moest er gewoon anderhalf uur later al echt uit om te gaan werken. Na weer een kwartier denk ik zag en hoorde ik hem Chris sliep gelukkig (of deed net alsof) dus ik met mijn pantoffel erop af en GOTCHA, ieh... niet echt over de gevolgen nagedacht... A. de stank die er vrij kwam. B. het geluid dat het maakte. C. De smurrie op de vloer EN op de onderkant van mijn geliefde Flip Flop pantoffel. En last but not least D. Chris die direct triomfantelijk opmerkt: "Zie je wel dat je het zelf kan"! Shit, nu zal ik het vanaf nu altijd zelf moeten doen.... JJ. Alles opgeruimd en verder televisie gekeken, een kookaflevering van Jamie Oliver of super foods... Ik notabene de keukenprinses J. Dus toen de wekker van Chris om half vijf ging was ik klaar wakker en super irritant druk (volgens mijn wederhelft uiteraard zelf ervaarde ik het heel anders J). Dus in plaats van zijn rustige ochtendritueel waar ik in geen velden of wegen in voor kom, was ik daar ineens druk pratend en al vragend... Arme Chris, eerst een rot nacht door mijn gespook, of eigenlijk is het de schuld van de wants, zonder dat beest had ik gewoon rustig televisie gekeken, en dan ook nog eens niet rustig wakker kunnen worden. Nu ik het typ heb ik een grote smile om mijn mand.... Ach, dat is mijn über bitch zullen we maar denken.

Maar toen.... Chris naar zijn werk en ik helemaal alleen. Normaal geen probleem, en met normaal bedoel ik een jaar geleden, maar nu ik ging weer malen, piekeren, zelfs bijna hyperventileren... Zo stom totaal nul controle over mijn denkgedrag. Dus naar beneden voor een kopje thee met honing en mezelf aangemaand normaal te doen. Er is niets aan de hand, doe normaal en gelukkig werd ik na een half uurtje weer rustig. Wel nog steeds irritant aan het piekeren maar de paniek was eraf. Na de thee weer naar boven en wonderwel direct in slaap gevallen tot acht uur. Denise zou heel lief voeren en daar was ik heel blij om. Nadat ze gevoerd had hebben we geloof drie woorden tegen elkaar gezegd en ben ik tot half elf in slaap gevallen. Chris belde me wakker, slaapdronken drukte ik hem uit schoot overeind en riep direct naar beneden of er iemand was. En daar was Denise gelukkig nog, mijn zestienjarige steun en toeverlaat op dat moment. Ze ging de paarden buiten zetten en ik hoefde niet te helpen maar, kom op Maris! Sleur dat lichaam het bed uit (hoe lekker het ook is) en ga dat meisje helpen. En zo gezegd zo gedaan. De rest van de dag hebben we film gekeken, het was ook zo'n triest weer echt een film dag (en pyjama want die had ik nog onder mijn trui en broek aan... wel een schone hoor J). Om drie uur de paarden binnen gaan zetten en toen we de grote stal in liepen met Kaatje en Bas vloog er buizerd tegen de ramen in de stal. En niet één keer maar echt wel vijftig keer, dus Kaatje van één meter zeventig werd ineens voor mijn gevoel twee meter en dartelde met haar lange benen langs mijn oren MAAR bleef doorlopen (passage, piaffe en capriool oefeningen uitvoerend) en ging wonder boven wonder gewoon haar box in. Bas de eeuwig brave pony was zelfs meer gestrest als onze stressgevoelige Kaat! De buizerd had inmiddels zijn weg naar de vrijheid weer gevonden en wij troffen een hoopje veren aan, zonder lijk... hé dat was vreemd, maar nadat we de zoektocht in het zand hadden opgegeven vonden we onder het raam het onthoofde lijk van een jonge sperwer. De kop hebben we nooit gevonden. Tom had inmiddels het lijk ontdekt en gromde als een leeuw (oké lichtelijk overdreven) en pakte het (bijna even grote lijk) in zijn bekje en probeerde enigszins snel naar een veilig onderkomen te rennen. Maar Denise en ik stonden iedere keer in de weg omdat we zo graag een foto wilde maken..... Persmuskieten overal J.

Fijne avond

Oh ja, vandaag is mijn 'grote' neef Joost alweer zestien jaar geworden, ik herinner me nog de dag van gisteren dat hij (omdat het vruchtwater vervuild was) met zijn volgens mij dikke acht pond als mega grote baby tussen alle ieniemienie baby'tjes in de couveuse lag.... Time flies Y