Nachtje Maastricht....

Hoe belangrijk is het om op moeilijke momenten elkaar aan te kijken en te zeggen: 'Wij kunnen dit. We zetten er onze schouders onder en gaan voor betere tijden. Samen komen we er wel.'

Aldus VoorPositiviteit op Twitter, mooi! ♡

En dan lig je ineens in het ziekenhuis. Nou ja, ineens is natuurlijk niet helemaal waar. Het ging natuurlijk al een tijdje niet zo lekker. Reden voor opname is de slechte dag gisteren. Ik voelde me in de ochtend nog normaal echter rond een uur of 11 begon het rare gevoel in mijn hoofd. Duizelingen net alsof je dronken bent. Het voelt dan net of er water in je hoofd zit en je hersenen drijven en dobberen daarin rond. Dus door mijn alles naar bed gebracht en daar weggevallen. Vervolgens heel moe en geslapen. Rond een uur of 4 werd ik wakker en alles dobberde in mijn hoofd rond. En toen was ik er zelf klaar mee. Dit is echt gewoon niet meer leuk en bovenal toch echt wel heel belastend. En hierbij geldt natuurlijk niet alleen voor mij maar ook voor Chris (deze vooral) en mijn ouders. Dus heb ik zelf Maastricht gebeld en gevraagd of de neuroloog mij wilde bellen. Zo gezegd zo gedaan. Onderwijl was ik wel met behulp van Chris naar beneden gebracht. De kapper was namelijk bij mijn ouders en mijn uitgroei was toch wel een centimetertje of 2. Lijkt niet veel maar geloof me 2 cm maakt een wereld van verschil. Dus toen ik net in de verf zat belde de neuroloog, Chris er weer bij gehaald en alles besproken eerst ik mijn verhaal en toen Chris zijn verhaal. Want door het wegvallen zijn er natuurlijk 2 verhalen. Ik die het ervaar en hij die het ziet als ik 'out' ga en ben. Na alles aangehoord te hebben is besloten naar het ZH te gaan. Maastricht ditmaal. De neuroloog wilde graag dat ik een nachtje bleef ter observatie.

Dus verf iets sneller uit de haren, föhnen, spullen pakken voor het all Inclusive verblijf en daar gingen we. Het was inmiddels kwart over zes en we hadden dus niet gegeten... uur of 7 in Maastricht waar het bij de spoed echt druk was. Na het aanmelden moesten we wachten in de 1e wachtkamer. Tegenover ons zat een jongen met zijn vader. De jongen had een verband rond zijn vinger en kletskous als ik kan zijn begon ik natuurlijk te babbelen. Of zijn vinger eraf lag? Niet heel subtiel natuurlijk. Hij gaf aan door een hond te zijn gebeten en vinger lag er niet af maar wel de nagel waarschijnlijk. Chris stootte me al paar keer aan en zei uiteindelijk dat ik niet zo nieuwsgierig moest zijn. En met iets vriendelijkere woorden....kop dicht 🙈. Dus toen bond ik weer in. Tijdje zitten wachten en na ik denk een half uur viel ik daar op het stoeltje in de wachtkamer flauw. Chris bleef heel rustig (achteraf gehoord) terwijl er om ons heen toch wel wat reuring ontstond. Uiteindelijk ben ik van mijn stoeltje gegleden en lag ik op de grond. Achteraf denk ik dan gelijk, gatver. Eén voordeel we kregen op iedereen voorrang 🙈.

Op de kamer kwam ik later weer bij met een infuus in de arm en een paar millimeter bloed minder. De, voor mij inmiddels, gebruikelijke onderzoekjes uitgevoerd en een aanvraag voor de CT gekregen. Inmiddels was het denk 9 uur en ik had echt mega honger. Net toen ik met Chris wilde gaan plassen kwam de verpleegkundige ons halen voor de CT. Gelukkig mocht en kon ik daar wel een plasje doen en belande ik kort daarna op de tafel van de CT. Chris moest even mee achter het glas en daar zou het gaan gebeuren... helaas... na 10 minuten bleek de CT kapot te zijn. Er is nog een poging gedaan door het hele systeem te resetten echter hij wilde het niet meer doen. Gelukkig zijn er in Maastricht 4 CT's dus een kort ritje in de rolstoel (wat echt niet fijn is in de bochten als je zo duizelig bent 😇) en we waren in een andere ruimte. Ik grapte het mortuarium omdat het er erg koud was. Ook was het een super kleine smalle kamer, wie weet had ik gewoon eigenlijk gelijk 🤫). Na de CT (deze hoofd CT's duren echt 2 a 3 minuten) weer in de rolstoel terug naar de kamer. Daar kwam eigenlijk redelijk snel de neuroloog weer. En die zat net lekker in het verhaal toen hij werd weggeroepen. Het was toen geloof half 10. Wij hadden eigenlijk toch goede hoop dat ik mee naar huis mocht. En honger dat ik in ieder geval had. Bij de CT had de verpleegkundige ons al plak chocolade cake gegeven. Die we overigens heel lief hebben gedeeld. Maar toch honger was er nog steeds... om half 11 of 11 uur, precies weet ik t niet meer, heb ik op het bekende rode belletje gedrukt. De verpleegkundige kwam best snel wij gaven aan nog niet te hebben gegeten en of er iets bekend was wanneer de neuroloog terug kwam... eten ging ze direct regelen en de neuroloog zou ze bellen. Die arme man had het echt super druk... Het goede nieuws.. we kregen wat te eten 🥳. 2 crackers en 2 plakken peperkoek. Nooit geweten dat die zo lekker kunnen smaken! Half 12 kwam de neuroloog die legde uit wat de gedachtes waren. En die kwamen uit op PNEA (wacht ik moet het ook even op zoeken....) Ja ik heb het gevonden dat betekend een psychogene niet epileptische aanvallen! Dit is bijna hetzelfde als wat de neuroloog ons al had door gegeven alleen dan net weer iets anders...ik zal een stukje kopiëren en plakken wat het kort inhoud:

Bij PNEA zijn er geen elektrische verstoringen in de hersenen, zoals bij epilepsie. De aanvallen hebben een psychische oorzaak, zoals spanning, overbelasting of een trauma. Net als hartkloppingen of een hoge bloeddruk kun je PNEA zien als een uiting van emoties of spanningen. PNEA zijn echte aanvallen en geen aanstellerij zoals weleens gedacht wordt.

Nou, dat dus... ik vind dit zelf best moeilijk te handelen. En denk al die tijd, doe ik dit zelf? Ik voel me toch goed? Ik maak me niet druk? En dat maakt het er niet eenvoudiger op.

Maar lang verhaal kort ik moest een nachtje blijven ter observatie en dat heb ik gedaan. Chris heb ik naar huis gestuurd toen we het hoorden die moest nog een uur naar huis rijden. Ik heb mijn luisterboek aangedaan en ben even in slaap gevallen tot ik naar de kamer werd gebracht. Snel pyjama aan (eigen neuroloog had al aangegeven dat ik moest blijven ter observatie) volgens Chris had ik kleding voor een hele week in de tas gedaan 🙈. En toch wel goed geslapen tot 7 uur. Rond 8 uur de eerste checks al gehad en naar de badkamer aan kleden (daar lagen haren van een ander en tandpasta tegen het raam dus ik vond 't al snel vies...) en wat denk je val ik flauw op die vieze vloer.... Na een paar minuten (denk ik) weer bijgekomen en bij het wegvegen van het kwijl langs mijn mond (sorry, It's just the way it is 😅) voelde ik pijn op mijn jukbeen. Op dat moment werd er op de deur geklopt en kwam de verpleging binnen. Eerst 1 toen 4...ik gaf gelijk aan niets aan de hand, ik heb dit vaker... overeind gehesen.... En dat valt niet mee ook al ben ik wat kilo's kwijt 🙈. En daarna ging het eigenlijk weer goed.

Ontbijt op bed gehad en om kwart over 9 kwam mijn eigen neuroloog. Alles nogmaals doorgenomen waarbij ik aangaf dat ik moeite had met de voorlopige diagnose. Ik ben mechanisch in gesteld en als iets goed is aangesloten en alles zit op zijn plaats dan moet het zijn werk doen, toch? Toen kwam de neuroloog weer met het praatje over de computer, alle stekkers kunnen er goed in zitten alles draait al tijden normaal en toch kan je pc vastlopen. Tja, dat hebben we allemaal weleens meegemaakt denk ik. Nou en daar moet ik het mee doen. Nee hoor ik sta ingeschreven bij Kempenhaege te Heeze. Zij zijn gespecialiseerd in dit soort dingen. Tot die tijd afspraken (video) met de neuroloog en de neuropsycholoog omdat de wachtlijst aardig lang lijkt te zijn. Ik ben dus zeker niet de enige..

En zo zit ik nu op Chris te wachten die mij zo komt ophalen. Als hij hier is moeten we de neuroloog nog samen even spreken en dan lekker naar huis....

Oh ja, de medicijnen Pregabaline zijn per direct gestopt. En stiekem heb ik toch de hoop dat die alle storingen hebben veroorzaakt...

Wordt vervolgd....

Fijn weekend