Ergens eind februari....

27-02-2020

Ongeacht in welke situatie je ook zit, laat zien dat je mentaal sterker bent dan de situatie.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Tja, wat ik daar mee moet weet ik niet. Onbewust denk ik dat ik niet echt snel laat zien dat ik ergens mee zit... nee dat spaar ik meestal op voor als ik alleen ben. Dan stort ik lekker even in .

Afgelopen week was het precies 3 jaar geleden dat we de uitslag kregen van de PET-scan. De zwarte dag. Maar hé, dat is gewoon dus al 3 jaar geleden. Tjesus, wat er toen allemaal door me heen ging en wat er speelde en wat een slechte film het leek, oké dat is het toch echt nog wel regelmatig, is dus gewoon alweer 1095 dagen. Oftewel 26.280 uur en laten we het nog wat interessanter maken.... 94.608.000 seconde! Zoveel schaapjes heb ik nog in mijn hele leven niet geteld, dat is echt lang!

Op dit moment gaat het niet heel lekker. Ik hobbel de dagen wel rond en heb ook goede momenten maar ben zo onwijs moe. En daar blijf ik me dan weer zo lekker aan irriteren waardoor het alleen maar erger lijkt te worden. Ook de pijn in de gewrichten vind ik irritant. Ik blijf dapper door 'sporten' in de hoop dat er toch wel wat gaat veranderen maar ik zal eerlijk zijn leuk is anders.

En dan dat weer... Alles hier is doorweekt de paarden kunnen niet meer in de weides want zodra er een hoef uit het gras omhoogkomt, komt er een hele klomp gras met wortel en een lading zwart zand mee. Kaat en Queen zijn vandaag even op de wei geweest en die wei is dus nu echt omgetoverd in een knollenveld. Dus gaan ze in het binnenbakje en de buitenbakken om zo de overtollige energie kwijt te raken. Verder nog wat aan de hand stappen en Queen gaat op de trailer mee naar een binnenbak, we zullen toch iets moeten. Nee, ik denk dat ik (en velen met mij) heel blij zullen zijn als de lente komt. Hoewel een flinke vorstperiode zou wel fijn zijn geweest tegen de insecten en het vele onkruid. Ach ja, we kunnen niet alles hebben...

Ik ben afgelopen dagen druk geweest met lezen in het nieuwe boek, dit resulteert dat ik nog maar 94 bladzijdes van de 728 hoef te lezen. Ik vrees dat ik die zodra mijn blog klaar is in één ruk zal uitlezen en dan ... gewoon weer opzoek naar een nieuw boek, of toch weer over naar mijn luisterboeken... wie zal het zeggen. Naast het lezen ben ik natuurlijk nog wel wat actief geweest. Gisteren kwam Linda met Nick en 'onze' Willem (Dillan) en hebben we een heerlijk dagje genoten! De kids gaven niet om de regen en renden en spetterden in alle plassen en modderpoelen. Daarna braaf de laarzen uit en de schoenen weer aan om naar de bios te gaan. Spike en de magische steen zelfs ik heb van de film genoten! als avondeten natuurlijk lekker frietjes (altijd gemaakt door vaders) met kip en sla en worteltjes en doperwtjes en die honneurs gaan dan weer naar mijn moeder! in de avond afgeknoedeld..... maar dankbaar! Verder heb ik huiswerk gemaakt en nagels gedaan. Wat best grappig is, is het feit dat de meeste van diegene die ik doe nooit eerder kunstnagels (afgeleerd nepnagels te zeggen ) hebben gehad. Dit maakt dat ik vaak te maken heb met zeer hardnekkige satéstok-achtige vingers. Hiermee bedoel ik dat de vingers stokstijf gespannen zijn. En deze vaak met geen mogelijkheid te draaien, buigen of te ontspannen zijn. En geloof me als ik zeg dat als je nagels doet bij iemand het heel wenselijk is dat je ze in vrij kan bewegen, in het normale uiteraard. Geen kamasutra-achtige bewegingen of zo gewoon rollen tussen je vinger van links naar rechts, omhoog houden, op zij kunnen kijken en van boven enz. enz.. niet echt moeilijk zou je denken, toch? Eerlijkheidshalve moet ik ook wel vermelden als je er een keer langs vijlt dit echt best pijnlijk is.. Verder moet ik toegeven dat het bij de meeste echt een heel stuk beter gaat. Maar zojuist had ik mijn moeder haar nagels gedaan en die maakt het nog spannender. De elektrische vijl ziet ze volgens mij als een tandartsmartelwerktuig. Gevolg daarvan is als ik ook maar één keer van de nagel af schiet dat ze zo snel die hand wegtrekt dat ik bijna mijn vijl in mijn gezicht krijg. In het begin gilde ze er ook nog bij waardoor ik echt nog harder gilde omdat ik daar dan weer van schok. Ja, lekker stel ik denk dat het zo maar eens een YouTube hit geweest zou kunnen zijn. Helaas, geen beeldmateriaal. Vandaag echter heeft ze 'maar' 2x haar hand weggetrokken en niet gegild. Nee nu probeert ze met me mee te denken. Ik weet niet precies wat erger is eerlijk gezegd. Nu tilt ze te pas en te onpas een vinger of duim op, goed bedoeld natuurlijk maar niet eenvoudig om het allemaal goed te doen. Ze doet dit onbewust om mij te helpen terwijl het prettig is als je een vinger in je handen hebt die je zelf alle kanten op kan buigen. Wat natuurlijk ook niet mee valt met die 'oude' knookjes van mijn moeder . Ach al zeg ik het zelf het zit er weer mooi op en het gaat allemaal ook een stuk sneller nu.

Ik ga stoppen want ik zit hier in mijn hemd, ja echt zo'n ding zonder mouwen, te typen op kantoor. De kachel is niet aan omdat ik alleen ben en vaak toch na het hooivoeren naar bed ga. Mijn trui zit in de was want toen de hoefsmid kwam gaf ik Kaat een likkepot (snoepje voor paarden in likvorm) dus Kaat heeft heel relaxt staan likken maar vond het nodig om tussen het likken door ook mij in mijn gezicht, armen en buik liefdeslikjes te geven.... Even voor de duidelijkheid de inhoud van de pot is zwartbruin....

Fijne avond.