Never a dull moment....

27-05-2023

Hier weer een stukje uit het leven van jawel… mijzelf. Alweer ruim een maand geleden mijn laatste blog getypt. En vaak genoeg zijn er momenten dat ik denk dat ik, oh ja, een stukje typen kan wel, alleen…. De tijd ontbreekt dan en als het niet de tijd is dan is het jawel de vermoeidheid.

Ook nu zit ik met gestrekte benen op mijn luie stoel, Chris aan de overkant kijkend naar de televisie en de honden op de koele tegels omdat zij weer moeten wennen aan de warmte. Iets waar ik niet echt aan moet wennen hoor! Wat is het weer heerlijk om zonder vest of jas de deur uit te gaan❤️. De tuin komt helemaal weer tot leven, de beestjes komen weer tevoorschijn (vlinders, bijen en grrrr muggen). Mooi om naar te kijken en je gedachten gewoon even te laten in het hier en nu en niet wat nog moet en kan. Deze momentjes zijn er overigens weinig want als ik dan even zo zit te kijken denk ik vaak, foto! Maar dat vind ik gewoon leuk om te doen. Dus niet zeuren! Sinds een maand staan er ook weer grote paarden bij ons. In eerste instantie alleen voor op de wei maar ja… het was nat, er zaten veel muggen en toen er net een veulentje geboren was regende het aan één stuk door en het was ook koud. Dus paardjes lekker naar binnen in de nacht en overdag op de wei. Wat een genot om weer een veulen te hebben rond rennen met zijn lange benen en ongecontroleerde bewegingen is gewoon echt genieten pur sang! Uiteraard genieten we ook van de kleine grasmonsters die we zelf hebben maar veulentjes is toch wel echt… schattig.

Dan naast de paardjes ook uiteraard nieuwe kuikens bij de kippetjes in totaal 11 op dit moment. Ook dat is genieten, zonder kuikentjes en met kuikentjes. Als dierenliefhebber is natuurlijk altijd alles leuk. Tenminste… als ze niets slopen. En daar was de das weer terug van zijn winterslaap… die in 1.5 week echt allebei onze gazons helemaal gesloopt heeft. En dat is best vervelend omdat we, vooral Chris, allemaal ons best doen de tuin er top uit te laten zien. Dus in die 1.5 week lopen we in de nacht rondjes om te zien of we de das op heterdaad (net echt) kunnen betrappen. Laten schrikken en hopen dat ie het dan niet meer leuk vindt bij ons. Vannacht was het eindelijk zover ik stond oog in oog met deze toch wel heel grote das. Die kleine kraaloogjes waren eigenlijk ook wel schattig en hij of zij leek zich ook totaal niet te storen aan mijn zaklamp of mijn aanwezigheid. Uiteindelijk vond ik alles natuurlijk weer zielig en riep Chris zijn bed uit, het was inmiddels kwart voor 4. Chris is vervolgens in zijn onderbroek en sloffen achter de das aan gerend samen met Max, die binnen moest blijven maar door mijn toedoen de deur uitglipte. Heel grappig gezicht en met gemengde gevoelens zag ik de das het hazenpad (best grappig 😆) nemen. Kei snel was de das! Dus vannacht hopen dat hij of zij niet weer terug komt. Via een hele slimme natuurliefhebster weet ik dat de tijd van de beestjes waar de das naar op zoek is bijna voorbij is. Maar dat geldt nu helaas voor ons gras ook 🤔. Afijn zijn ergere dingen dus hopelijk komt er na een paar weken weer een mooi groen kleedje naar boven.

Nu nog een laatste stukje en dan houd ik weer op om naar bed te gaan. Ik had in mijn laatste blog aangegeven dat de zaak tegen het ziekenhuis voor mij klaar was. Maar ik kreeg en krijg in mijn hoofd nog steeds geen rust. Het stoort mij enorm dat er geen reactie of wat dan ook vanuit het ziekenhuis komt. Dus heb ik 1.5 week geleden een brief geschreven. De eerste versie vanuit pure emotie, daags erna aangepast en concreet gemaakt, daags daarna nog een keer aangepast en door Chris laten controleren en aanpassen. Vervolgens aangetekend verstuurd in de hoop toch wat te horen. Helaas… tot op de dag van vandaag niets, noppes, nakkes, nada!

En dan komen we weer op een stukje van het menselijk brein wat heel moeilijk is om los te laten, verder te gaan en het achter je te laten. Ik hoop echt oprecht dat ik dit wel een keer achter me kan laten want deze 'kwestie' is echt een onwijze splinter is in mijn dagelijkse doen en laten.

Verder is alles afgezien van een flinke verkoudheid wel goed hoor, als we maar braaf slapen tussen de middag en niet meer dan 1 ding per dag proberen te doen. Mijn gewrichten en spieren hebben het om één of andere reden nog steeds zwaarder dan voorheen (half jaar terug) ondanks sporten, afvallen en genoeg bewegen. Coördinatie is laatste tijd wisselvallig, ene dag wat beter dan de andere daardoor lopen we regelmatig nog blauwe plekken op. Maar het fijnste is ik heb geen aanvallen meer gehad en die teller staat nu op ruim een half jaar waar we nog steeds heel blij en dankbaar voor zijn!

Tot de volgende….