Ochtendje Maastricht...

... Geluk komt door ramen en deuren waarvan we niet eens wisten dat ze openstonden. 

Klinkt alsof ik deze eerder heb geschreven.... maar ja... als er maar geen inbrekers zijn :).

Neeee echt ik wil er niet, uit... Maris je moet eruit. Nee, nog eventjes... Maris, nu! Shit, mijn lichaam voelt aan alsof het door een tractor is overreden. Als ik uiteindelijk na nog eens vijf minuten zuchten en kreunen uit bed kom, zwabber ik als een dronken tor door de slaapkamer. Ik denk dat de slaappil zijn belofte probeert waar te maken en op die manier duidelijk maakt dat 8 uur nog best gerekt kan worden. Maar goed, up and running dan maar. Kleding gisterenavond al klaar gehangen. En hoera, ondanks mijn lichte twijfel (is dit wel leuk genoeg, Tjesus Maris je gaat naar het ziekenhuis) toch vast gehouden aan die kleren. Op naar de badkamer dan maar. Whoaaa what the f#ck is dit? Ik lijk echt een kruising tussen een ontplofte mol en Tina Turner!! Gisterenavond haren gewassen en droog geföhnd (dat wil zeggen krullen eruit) maar het lijkt nu wel of ik ze erin heb geföhnd. Shit hier heb ik zo geen tijd voor (wederom stemmetje Maris, je gaat naar het ziekenhuis, hou je mond ik zie er niet uit..) Dus borstels gepakt schuim erin en het hele ritueel van gisterenavond opnieuw uitgevoerd. Wel eerst even naar beneden geroepen of het niet regent want dat heb ik (door nare ervaringen 😊) al door, als het regent heeft dat hele föhnen geen zin! Na dat mijn haar zich toch maar heeft overgegeven aan de dwingende draaiende borstels en één of andere gladheidsspray (ja, voor krullende haren een hele aparte lijn! In onze badkamer reeds) en de hete föhn! Zo dat is onze eerste overwinning van vandaag. Ik geef mezelf een boks in de spiegel en schiet in de lach....want een dwaas....

Inmiddels zijn we halverwege Maastricht Ik heb nog steeds moeite met het tijdstip en zo ook mijn lichaam. Misselijkheid bekruipt langzaam vanuit mijn buik richting mijn keel. Het met liefde gemaakte ontbijtje door Chris heeft niet geholpen dit tegen te gaan. Dus zitten we samen, zwijgzaam al een half uur naast elkaar. We hebben twee conversaties gehad, de eerste over het feit dat ik (uiteraard) weer heb zitten knoeien gelukkig het merendeel van de hap yoghurt op mijn gordel en maar een klein stipje wit op mijn zwarte blouse. Dus dit was een lachmomentje voor ons beiden. Het tweede was dat ik van Chris het inmiddels lege bekertje yoghurt goed schoon moest maken met mijn lepel anders gaat de auto stinken... Ja dàg als ik dat doe zit ik geheid onder, dus aan Chris gegeven (heeft hij lekker witte knokkels van de yoghurt 😊) en ik het stuur even overgenomen (echt een team wij). Daarna was het weer stil. Ik heb zo mijn momentje van opkomende onzekerheid, even checken waar hij aan denkt. Uh, niets eigenlijk is zijn antwoord. Wow, wat zou ik dat graag willen. Die bovenkamer van mij blijft maar ratelen over de meest nutteloze dingen....

Vijf voor tien, bloedprikken gehad en het gesprek met de oncoloog. Alles ziet er heel goed uit, sterker nog zoals het er nu uitziet kan het gewoon nog 2 jaar zo door gaan. De waardes worden nu gelukkig niet slechter, en zijn dus zeer waarschijnlijk gestabiliseerd YEHAHAA! Kortom er is niets van te zeggen. Zo lig je vorige week nog in de stress om een longembolie uit te sluiten en zo krijg je te horen dat alles er goed uit ziet. In Februari zal er weer een scan plaats vinden en aan de hand daarvan (groei of geen groei) kijken we verder. Ik heb gewoon zo'n onwijze mazzel dat het infuus en alle therapieën tot dusver goed aanslaan. Jongens als het niet aan zou slaan dan was ik er al niet meer geweest! En daarmee ben ik zo ongelooflijk dankbaar dat alles hoe slecht het ook is zo goed gaat! Ik ben nu gewoon in de war slecht, goed, slecht, goed, heel goed?? Het is allemaal zo betrekkelijk.... MAAR niet teveel meer over nadenken we gaan er weer voor net als altijd!

Dan super goed nieuws we mogen op vakantie!! Yeah, wel het liefst binnen Europa (of in ieder geval waar de ziekenhuizen goed zijn) dus heerlijk vooruitzicht! Nu aan het wachten op het infuus, en daarna zien we wel weer! Infuus zit erin dus, ga ik nu lekker vakanties bekijken!

Heel op het laatst van het infuus werd ik zo moe en misselijk dat ik bij thuiskomst gewoon tot zes uur heb liggen slapen. En nu... rap koffer in pakken en naar Amsterdam.... Here we come!!