Oh happy days.....

Alles in het leven is tijdelijk. Als het goed gaat, geniet ervan! Als het niet goed gaat, geen zorgen, het duurt geen eeuwigheid.

Aldus de kalender op kantoor. Jawel, ik zit weer eens op kantoor. En het is nog laat ook! Waarschijnlijk vaar ik nog wel op de adrenaline die ik vandaag ingepompt heb gekregen.

Allereerst natuurlijk vanmorgen naar Maastricht voor de uitslag van de 3 maandelijkse scan. Altijd toch een moment waar ik naar toe leef met heel veel spanning en angst maar tevens ook met een gevoel van opluchting. We weten weer even een actuele staat van mijn lichaam. Hoewel actueel... het is natuurlijk altijd achterhaald. De scan is immers vorige week gemaakt. Maar een kniesoor die daar op let J. Na de gebruikelijke beleefdheden en altijd 1 of 2 flauwe grapjes kwam het hoge woord (in de zware Alt stem van de oncoloog) eruit. De scan was stabiel. De tumoren waren nog aanwezig maar waren niet gegroeid en er waren geen nieuwe bij gekomen. En hoewel ik me gewoon kei blij zou moeten voelen over deze uitslag, was ik enigszins teleurgesteld. Waarom moest dat zinnetje er nu bij, ze zitten er nog. Normaal (tenminste de laatste 3 of 4 scans) is het dat de oncoloog aangeeft, De scan ziet er goed uit, overall is het stabiel. Dat wil zeggen er is wat groei en er is wat afname maar er is niets nieuws bij'. Geen idee wat ik eigenlijk dan had verwacht, what was I thinking??? Nog steeds geen idee, maar op dat moment en ook nog later die dag heb ik me daar zwaar aan gestoord. Nu ik dit typ schaam ik me daar wel voor, tjesus Maris je moet héél dankbaar zijn, HEEL DANKBAAR. Maar ik zou niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik me direct super blij voelde. Of zelfs euforisch, wat echt vaak zo is. Vandaag bleef het uit.

We (de oncoloog, Chris en ik) hebben nog gesproken over kanker op zich. De verschillende soorten en dan in deze soorten ook nog de verschillende varianten. Mijn geval melanoom met "gelukkig" BRAF gemuteerd gen dat was mijn eerste redding. Hierdoor kwam ik in aanmerking voor de eerste powerkuur met Vemurafenib - Cobimetinib. Dan het feit dat de kuur aansloeg en ik überhaupt de kuur kon verdragen. Want de bijwerkingen waren echt enorm en nu blijkt dus dat er heel veel mensen zijn waarbij het lichaam dat niet aan kan. Maar goed ik dwaal weer lekker af terwijl ik het eigenlijk kort wilde houden omdat ik pijn aan mijn rug heb, big time! Dus daarover hadden we het en toen kwam het op de vorige maand weggehaalde plaveiselcelcarcinoom. Dat dit toch wel iets is om goed in de gaten te houden en het echt iedere keer weg te laten snijden. Oh shit... stiekem had ik hier in mijn hoofd ook geen rekening mee gehouden... En wederom.... Nu denk ik, WHAT WAS I THINKING? Wat had ik dan verwacht? Nee Mariska, laat die maar gewoon zitten? Die doen er niet meer toe? Nu zit ik stiekem gewoon in mijn eentje te gniffelen nu ik enigszins relativerend aan het typen ben... Gek mens..

We hadden even een korte onderbreking... jullie hadden het eigenlijk moeten zien. Ik zit hier braaf te typen en ik zie een beestje voorbij vliegen. Niks aan de hand, we wonen landelijk dus dat gebeurd wel vaker. Twee tellen later vliegt het (muggenbeest) weer voorbij, nu heel irritant dichtbij. Ik typ nog steeds onverbiddelijk door. Maar toen ging het muggenbeest te ver. Hij viel me echt aan, oh nee denk gender neutraal, het viel mij ineens aan. Eerst maaide ik wat met mijn armen maar het liet zich niet uit het veld (kantoor in deze) slaan. Dus ik sta op (rollende bureaustoel), hoor ineens een hoop krassende pootjes. Cooper lag blijkbaar achter me. Ik verlies mijn evenwicht, plof op de stoel die schiet schuin onder me vandaag. Geen idee hoe onze slome Cooper ineens weg wist te komen, bedenk ik me nu... En knal links met mijn elleboog tegen de muur om vervolgens in een stapel ordners neer te storten.. Ja echt, niet zachtzinnig! Maar nu komt het, mijn kollossale lichaam moet weer overeind. Ik pak mijn bureau vast, vliegt die kl#te mug rond mijn oor. Ik laat dus mijn bureau in een reflex van maaiende armen en irritatie los en knal met lomp geweld op het kleine tafeltje in het hoekje met inhoud achter mijn bureau.

Ik geef toe ik ben even blijven zitten. Deels omdat mijn rug echt pijn doet maar ook omdat ik toch wel moest lachen waardoor ik uiteindelijk begon te huilen. Wat een muts ben ik ook af en toe.

Dus... resume... eigenlijk wel goed dat dit gebeurde. Het lot... alles met een reden! Want ik had blijkbaar heel wat opgekropte emoties in mijn gestel zitten! Het lucht op!

Even terug moeten lezen waar ik gebleven was. Tja, dat bozige gevoel wat ik had bleef eigenlijk wel de hele middag. Ik ergerde me aan van alles, zó verschrikkelijk onterecht geen idee waar het allemaal vandaan komt af en toe. Tuurlijk was ik opgelucht, enorm opgelucht maar jongens het valt echt niet mee zo nu en dan. Maar hé, wat is het alternatief??? Juist, die is er niet!

Dus schop onder mijn kont en door! En dat heb ik na het eten en diverse telefoongesprekken ook gedaan. Ik ben heerlijk met mijn paardjes bezig geweest. Heb heerlijk gestapt op Fayenne en besef meer dan ooit dat we zelf de slingers op moeten hangen!

En dat blijven we doen!

Fijne avond.