Opluchting en verlichting....

Ik zou willen dat ik sommige mensen in mijn leven wat eerder ontmoet had.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Geen puf om een andere te zoeken.

As we speak zit in na een mammografie te wachten op de echo. Ik denk dat ik niet kan omschrijven hoe bang ik nu ben. Maar ik probeer het toch, het is immers zoals het is.

Ik heb wel eens eerder geschreven dat pijn relatief vergankelijk is. Op het moment van pijn heb je echt, in sommige gevallen zelfs helse, pijn. Echter dagen, maanden of zelfs jaren later weet je nog van de pijn maar de pijn is niet terug te roepen. Hoe anders is dit nu met angst. Ik zit dus met Chris in de wachtkamer en er gaat z9 ongelooflijk veel door me heen. Maar de bekende verlammende alleszeggende angst overheerst.

Een paar weken terug had ik pijn aan mijn linker tepel. Ik dacht dat dit kwam door een verkeerd hemdje en geen bh. Dit duurde ongeveer 3 weken, 3 weken no toch! Met bh ging het goed maar zelfs slapen met een pyjama deed lijn. Dus een paar nachten ook geslapen met bh. Dit ging eigenlijk over. Toen kreeg ik pijn aan de zijkant van die borst en voelde zaterdag een knobbeltje met douchen. Natuurlijk was dit op een moment dat ik alleen was. En geloof me als ik zeg dat ik in totale paniek losbarstte. Eerst Chris gebeld, toen mijn zus geappt. Die kon niet gelijk reageren dus de spoeddienst gebeld. Ik zei gelijk dat ik belde maar dat het geen spoed was, ook dat ze niets konden doen maar dat ik beetje in paniek was. Gelukkig werd ik gelijk gerust gesteld dat er mensen belden voor mindere dingen dus hoefde ik me daar niet voor re verontschuldigen. Na dit gesprek was ik al weer redelijk bij mijn positieven gekomen en toen de triagist aangaf met de dokter te overleggen was ik alweer met beide voeten op de grond. Het was vast niets maak je niet druk van der Meer waarschijnlijk gewoon de overgang en door💪.

Na 20 minuten belde de triagist dat ze had overlegd en dat ik maandag de huisarts kon bellen. Dit deed ik uiteindelijk dinsdag toen mijn moeder toch in de praktijk moest zijn. Een uurtje later kon ik al terecht dus dat was super fijn. De huisarts voelde alleen een verharde streng/klier zei dat ze zich geen zorgen maakte maar toch een doorverwijzing zou maken ivm mijn situatie. Enigszins was ik toch opgelucht echter se donkere kant van de grijze massa had weer een bal om mee te spelen waardoor mijn grijze massa overuren maakten.

En zo is het nu vrijdag en zitten we dus in het ziekenhuis ik heb inmiddels een gesprek gehad, toen begon de angst boven de 100%, toen de mammografie angst leven naar 200% , toen typte ik het eerste stukje. Daarna de echo waar ik daadwerkelijk echt brak. Toen kwam de radioloog en stond mijn hart echt even "stil' niet goed galmde er door mijn hoofd... blijvend.... Totdat de radioloog zei dat er geen bijzonderheden te zien waren afgezien van een opgezette klier. Dit kan verschillende oorzaken hebben overgang of cyclus. BHAMM ik barstte uit en brak. Die opluchting is zo enorm. In mijn hoofd was ik bezig met borstamputatie wel of niet doen chemotherapie wel of niet doen.... Allemaal gedachten voor niets. Maar hé, probeer die gedachten maar eens in toom te houden. Een 3 jarig paard net uit de opfok zadelmak maten is denk eenvoudiger. En daar begin ik niet eens meer aan 🙈.

Net afsluitend fijn gesprek met de arts heelkunde en we zijn in t restaurant want uiteraard dit moet gevierd!

Fijn weekend ❤ en Carpe Diem