Opstaan, even wachten en weer doorgaan...

Respect en liefs voor iedereen die de laatste tijd minder lekker in zijn vel zit. Respect dat je toch iedere dag weer opstaat en er het beste van probeert te maken. Blijf sterk.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter, en hoe mooi en raak is deze quote! Ik vind het echt zo want we gaan allemaal gewoon maar door en dat is best een schouderklopje op zijn tijd waard!

Vandaag zaterdag alweer de 22e van mei en wat kan er toch weer veel in 7 dagen gebeuren. Allereerst moet ik zeggen dat er goede momenten tussen zaten dus laten we die vooral vooropstellen! Ik heb lekker onkruid weggehaald en dat is echt héél veel en nog lang niet klaar MAAR dankbaar want het knapt er onwijs van op. Ik weet niet of ik dit al vermeld had maar beter 2 x als helemaal niet 😉. De voortuin (afgezien van de voorste border) is al helemaal weer netjes, dus dat is genieten. Jammer dat het van dat ongelofelijke zeikweer is. Waardoor we er niet nog meer van kunnen genieten, maar à la het is mooi en netjes. Nu zijn we bij de achterste borders bezig voornamelijk bij de stapmolen, die je bijna niet meer zag door het onkruid (overdrijven verduidelijkt de boel 😆) en dat is dankbaar werk. Verder ben ik ook lekker met de paardjes bezig geweest en daar kan ik gelukkig echt weer van genieten. Het feit dat het veel minder paarden zijn is echt fijn. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen maar geloof me... het is echt zo. Op stal staan nu 4 mini's en Fayenne en dat is echt gewoon makkelijk. Alles is lekker bij te houden en ik heb echt de tijd om alles goed te doen in plaats van heel snel proberen alles goed te doen. Anyway het is goed zo. De paardjes die elders staan doen het ook super goed dus dat is ook en enorme geruststelling.

Dan is er eindelijk een kuikentje geboren, 3 dagen geleden de 1e en tevens ook nog steeds de enige! Er liggen nog wel 6 kippen te broeden dus hopelijk nog een paar kleine kuikentjes erbij. Het is alleen wel moeilijk om de kippen binnen te houden. Er geld een ophokplicht doordat er vogelgriep is vastgesteld in Weert. Altijd triest zoiets. Maar ook triest voor onze kippies. Normaal lopen die los op het erf en dan gaat het goed tussen de hanen maar nu ze allemaal op 25 m2 zitten vechten ze veel meer en dat vind ik naar. Maar ook dat is niet anders. De natuur regelt zichzelf wel. Hoor mij nou, ik regel het zelf het liefst en vind de natuur af en toe genadeloos hard en denk het daarom beter te weten.... Waarom moet er altijd 1 haantje de baas zijn? Er zijn toch kippen genoeg om de rollen te verdelen? Hmmm, ik denk dat ik me in de kippenpsychologie ga verdiepen 🤣.

Verder kan ik het natuurlijk niet nalaten om ook even echt te typen hoe het verder met mij gaat en daar kan ik heel kort en krachtig over zijn. Het gaat klote. Ik val echt bijna iedere dag weg en dinsdagavond was ik zelfs langer dan 28 minuten weg. Dus Chris wist het ook even niet meer. Ik voelde deze ook niet aankomen en ben in de keuken op de grond gevallen. Chris gaf later aan dat ik schuimde rond de mond en heel erg met mijn ogen en arm lag te trekken en ook wederom in mijn broek geplast, zó gênant. Reden voor hem om toch de ambulance te bellen. Voordat de ambulance gearriveerd was, was ik weer bijgekomen. Maar ook weer 3 keer weggevallen toen de ambulance hier was. Deze dachten dat ik een epileptisch insult doormaakte. Hoewel ik aangaf dat een ziekenhuisbezoek niets uit zou wijzen namen ze me toch mee (moest ook wel volgens de protocollen en dat respecteer ik ook natuurlijk). Toen ze de melding op hun porto doorkregen stond er vrouw 47, 28 minuten bewusteloos. Dus die mannen hadden echt zoiets waarom belt die man dan pas na zo'n lange tijd? Maar toen ze bij ons waren en de hele geschiedenis hoorden snapten ze het goed. Dus daar ging ik weer met de ambulance naar het ziekenhuis in Weert. Thuis is nog eerst overleg geweest met de neuroloog in Maastricht die op zijn beurt weer contact op had genomen met Weert zodat alles bekend was. In het ziekenhuis heb ik een CT scan gehad die (uiteraard en gelukkig) niets uitwees. Bloedonderzoek en aanvullende neurologische testjes wezen ook niets meer uit dus mochten we om 2 uur in de nacht naar huis... En die arme Chris heeft wederom van 11 uur tot 2 uur op zo'n zielig klapstoeltje gezeten.

Nu zijn we inmiddels weer 4 dagen verder en heb ik geen lange wegvallers gehad maar wel nog een stuk of 6 keer. En dat lieve mensen hakt erin. Langzaamaan begin ik nu ook nergens zonder Chris heen te willen. Want hoe is het voor andere mensen? Die weten natuurlijk niet hoe of wat en zullen een ambulance bellen. Dan het gênante; in de broekplassen, het zal je maar gebeuren als je in de Jumbo loopt.... En dat soort zaken gaan er nu ook meespelen. In het begin was ik vooral recalcitrant dat ik niet mocht autorijden maar nu is dat maar een futiliteit.... Ik wil zo graag weer 'normaal' zijn. Gewoon al is het maar één dagje, geen pijn, geen angst en vooral de energie!!!

Na dat even nagelezen te hebben kom ik best depressief over. Daar moet ik wel even een kanttekening bij maken want dat ben ik zeker (denk ik) niet. Ik geniet nog volop, alleen dan wat korter. Vorige week bezoek gehad van lieve mensen en daar geniet ik altijd van! Ik heb alleen moeite om dit er ook nog eens bij te verwerken. Leven met kanker maakt je al heel onzeker en is al een hele tour met alle bijwerkingen en dan ook nog dit erbij... Hmmm, gewoon even te veel denk ik. Ik denk dat de zon maar snel moet gaan schijnen dan ziet alles er vast al heel anders uit!

Fijn weekend.