Oudjaarsdag

Sluit je ogen één seconde. Zet een lach op je gezicht. Zeg bedankt tegen het leven, voor de liefde en het licht. Geef een glimlach aan een vreemde, knuffel iemand, iedere dag. En wees dankbaar voor de dingen die je vandaag beleven mag. Vier het leven om je heen. Hang de slingers op en dans met iedereen. Het leven is al veel te kort, en alleen is maar alleen. Dus droom, durf, doe en deel met iedereen. Wees jezelf je bent niet alleen!

Dertig december, niet een geweldige dag voor mij. Na een nacht waarin ik wederom laat sliep.. drie uur keek ik volgens mij voor het laatst op de wekker. Weer die irritante zweetbenen en gewoon dat frustrerende gevoel van niet kunnen slapen en dat terwijl je heel moe bent. Uiteindelijk heb ik wel tot negen uur geslapen dus moet ik niet zeuren vind ik zelf. De ochtend opgestaan gegeten en medicijnen ingenomen, vervolgens nog wat kerststukken opgeruimd. In huis is er bijna (nog twee stukken die te mooi zijn) geen kerstsfeer meer te zien. Ik zeg op naar Pasen. Dan zijn we ook weer gelijk 4 maanden verder en is het langer licht buiten. Daar zullen we echter nog even geduld voor moeten hebben vrees ik. Nee, dat zeg ik fout ik vrees het niet ik weet het.. Anderzijds de tijd gaat heel snel, dus voor je het weet...

Oudejaarsdag, altijd al een beetje moeite gehad met oud en nieuw. Ben gewoon beetje down en pieker veel. Laatste jaren was er de drukte op het werk wat dat gevoel overnam, maar nu thuis en nog erger wetende dat ik ziek ben en niet beter wordt is het meer dan ooit aanwezig. Overal op social media zie je de mooiste stukjes voorbij komen, ik schrijf normaal altijd makkelijk maar nu... ik krijg er niets uit wat enigszins mijn gevoelens en de lading uitdrukt dus, ik sla over. Immers is het ook weer zo dat ik voor iedereen iedere dag het beste wens met mooie sportieve, gelukkige en al wat meer momenten. Maar hé, kom op "this is life" dat laat zich niet sturen of betitelen. Dit bedoel ik dus met down, zie nergens de leuke kant even van in. Gisterenavond mijn schoonmoeder de liedjes laten horen die ik op mijn uitvaart wil hebben. Dus tranen met tuiten. Ik heb gisteren veel gehuild. Het wilde gewoon niet ik was zo moe, en ik wilde dus de stal vegen maar het ging echt niet van de achterdeur naar stal was ik al doordrenkt van het zweet werkelijk mijn kleren waren klam en mijn gezicht was drijfnat. Dus maar naar binnen gegaan en heel de dag zo'n beetje op bed gelegen. Veel geslapen, af en toe wakker paar keer gewoon, paar keer van de buikkrampen. Tja, wat dat betreft lijkt het enkele infuus (meer ml Nivolumab) er harder in te hakken. En dat vind ik moeilijk, inleveren op wat ik nog kon. Wellicht doordat ik grieperig ben komt het nu harder aan als twee weken terug. Ik hou me rustig en hoop dat het tijdelijk is. De rest van vandaag wederom niet veel gedaan. Vanmorgen rustig aan en in de middag een even naar de buurtjes. Daar gezellig even wat zitten kletsen en uitvoerig besproken wat we zullen doen met Gaston als hij vanavond lang komt... Ach, dromen moet je altijd houden toch?

Bij thuiskomst de paardjes naar binnen gedaan en samen met Chris een borstel eroverheen gehaald en toch maar even andere dekentjes op gedaan bij de kleintjes. Het is hier op gewoon twaalf graden. Daarna staarten even een stukje ingekort en terwijl we met de laatste bezig waren kwam stond daar ineens een oude kennis Gerrit in de staldeuropening. En hoewel ik het kei leuk vond dat hij er was zo maar ineens, was te moe om enthousiast te doen... Na een tijdje kon ik mijn ogen echt niet meer open houden en heb ik mezelf geëxcuseerd. Eenmaal boven bedacht ik me dat ik beter eerst wat kon eten dus weer naar beneden en even wakker gebleven om wat te eten. Vervolgens met Chris een film gekeken op Pathé thuis. Een echte actie film voor volwassenen, echter met een heel hoog Walt Disney-gehalte... werkelijk..... zo niet echt... pfff. Dus Hitman's bodyguard leuk maar verwacht er niet teveel van... zelfs ik had alles door 😊.

En dan nu aangekomen op de laatste avond van 2017 en wat kunnen wij zeggen... 2017 wat bracht jij ons verdriet en onmacht. Maar toch ook een nieuwe kijk op zaken zoals liefde, vriendschap en vooral acceptatie. Ik ben (en ik spreek denk voor onze familie) dankbaar dat ik er nog ben. Begin dit jaar februari werd ons medegedeeld dat ik mijn verjaardag niet zou halen en zie nu... Still a life and kicking!! Wat het komende jaar ons brengt is onzeker, maar iedere dag is er één en die zullen we koesteren! Carpe Diem