Poes, Poes, Poes...
Na de heerlijke dag gisteren volgde een heerlijke nacht. Hierbij ben ik één keer een wakker geweest voor een sanitaire stop (reguliere stop) en vanmorgen om negen uur wakker door de wekker voor de medicijnen. Helaas kwamen de krampen toen weer opzetten en had ik wederom die vervloekte diarree. Afgezien dat het een ongemakkelijk verschijnsel is, is het voor mij vooral een beangstigende ervaring. Vooral omdat ook het traject `behandeling` hieraan vast hangt. Bijwerking van de infusen is diarree en daarna volgen nog een aantal hele enge dingen. Vandaag weer contact met de oncoloog. Het verhaal blijft hetzelfde licht verteerbaar voedsel en immodium. De verstopping met valse diarree waar ik zo bang voor ben (dit heeft namelijk darmperforatie tot gevolg en is een bijwerking) is niet iets wat bij mijn beeld past. Dus moet ik opgelucht zijn, waarom ben ik dat dan nooit? Ik denk dat ik teveel teleurgesteld ben door mijn lichaam? Is ook niet heel vreemd in mijn situatie, maar schiet ik hier iets mee op.. Ja ja, we zijn weer in conclaaf met onszelf 😊... lang verhaal kort zonder jullie hier mee lastig te vallen... STOP MET ONNODIG denken.
Vandaag de hele dag, op en klein uitstapje naar de stal toe, ben ik binnen en op bed gebleven. Gewoon geslapen, gelezen en geen tv geen behoefte aan. Nu is het half acht de tv heb wel aangedaan en ik moet zeggen, voel me best goed. Geen direct buikpijn en het eten is ook gewoon binnen gebleven. Wel heel licht verteerbaar rijst, worteltjes en kipfilet. Gelukkig zijn mijn innerlijkheden het eens met rantsoen want als dat ook nog een strijd zou zijn, wel honger niet eten weet ik niet hoe ik het er psychisch vanaf zou brengen... hihi.. Vandaag heb ik weer een fijn gesprek gehad met mijn psychische ondersteuner 😊 in het begin had ik dit om de twee weken toen het goed ging een tijdje niet en nu weer wel, net wat nodig is. Het fijnste aan deze gesprekken is het relativerende karakter, dit doen me goed en zet me weer een tijdje met beide benen op de grond. Meeste waar ik de laatste dagen mee zit, weet niet of ik dit al vermeld is maar dit lijkt wel een rode draad, is het weten dat complicaties de ziekte sterk kunnen beïnvloeden. Dan ontstaat die verlammende angst en onzekerheid. Juist datgene waar je geen grip op hebt. Op dit moment zijn er gewoon teveel leuke dingen die ik nog wil doen, ik ben er nog niet klaar voor om heel de tijd maar ziek te zijn of hier mee bezig te zijn. Maar het feit blijft... het is realiteit, sterker nog de realiteit van de dag. Dus in plaats van hier weer in te blijven hangen, de hoogste tijd om even uit bed te gaan en naar de diertjes op stal te gaan! Hier in de slaapkamer heb ik het voor vandaag ook wel gezien. Wellicht tot later.
En wat later werd het. Tjesus ik dacht even leuk gezellig naar stal te gaan.... Dit eindigde uiteindelijk in een mini jacht naar Poes. Chris en Elly hadden hooi gevoerd in de stal bij de kleintjes (daar waar de katten ook zitten) dus daar was het licht al uit. Maar ik had uiteraard net boven in bed besloten dat ik even naar de diertjes wilde. Nou dat heb ik geweten! Ik was dus op stal met de katjes en de kippies en de paardjes met de deuren dicht. Maar omdat de lichten door Chris en Elly waren uitgedaan hadden die zo iets van: ,,Worden wij nu gek?" antwoord daarop was ik natuurlijk... wat erger is weet ik niet 😊. Maar goed gezellig even met zijn drieën en de diertjes. Na een paar minuten besloten Chris en Elly naar binnen te gaan om koffie te drinken, ik die de hele dag al binnen was bleef nog even op stal. Afijn Chris en Elly liepen naar het huis maar vergaten de deur dicht te doen, dus ik riep nog de deur maar te laat de minst stoerste van ons duo mousekillers besloot toch maar eens op avontuur te gaan... in het donker.... In zijn eentje.... En daar ging mijn innerlijke demon... tekeer tegen Chris want "hoe kun je nu de deur laten open staan terwijl we kleine katjes hebben?". Antwoord is eigenlijk heel logisch de kleine monstertjes zijn gewoon binnen overdag en gaan niet naar buiten nog, ze hebben het nog veel te druk binnen en zijn ook nog niet gechipt dus vinden wij het ook beter dat ze binnen zijn. Maar ja, je kunt dit natuurlijk vergeten of niet eens vergeten gewoon niet over nadenken want overdag lopen ze ook niet weg. Afijn, mijn woordenschat in lelijke woorden is weer aardig op niveau getrokken door deze 10 minuten Cat-Hunt. De normaal beetje schuchtere Poes ontpopte zich tot een werkelijke wervelwind, van struik naar struik terug naar stal, uiteraard niet in de stal gaan, daar aangekomen besloot ze weer naar de andere kant van het veld te sjezen om vervolgens via de zijkant van de stal weer terug naar de andere kant te gaan. Die kant heeft een stuk of 6 struiken dus dat ging echt van eerste struik naar de tweede met zak lampje in het donker (zie je het voor je Chris en ik nog steeds bekvechtend, die kat helemaal in haar element yeah wat een leuk spelletje, oh sprint volgende struik en door..) . Kortom zeer vermoeiend, zeer enerverend en zeer vooral zeer vervelend. Eén keer had ik haar te pakken en daar was ze het niet helemaal mee eens, dat heb ik (en nog steeds) gevoeld. Hand linker hand toegetakeld en zelf mijn linkerbeen heeft krassen.... Stoute Poes! Oh, dat staat wel heel pornografisch.... Hopelijk geen zoekterm op google adwords 😊. Maar einde van het verhaal Poes binnen, Tom zat gelukkig nog steeds gewoon achter de gesloten deur van de zadelkamer inmiddels, alles veilig binnen op stal. Chris en ik die weer gewoon om het hele gebeuren kunnen lachen en Poes... die ligt waarschijnlijk gewoon te slapen op haar kussentje!