Praktische zaken

Daar zijn we, oh nee, daar ben ik weer... Na een vervelende nacht. Zoals de meesten wellicht weten slaap ik heel slecht laatste tijd. Uiteindelijk kom ik wel aan mijn uren, maar het is frustrerend en vervelend. Laatste dagen heb ik ook echt veel pijn in mijn rechter zijde (lever) en in mijn rug. Ik pak de dosis pijnstillers die ik mag maar dat verlicht maar even. Het irritante is dat het niet weggaat, en omdat ik nieuwsgierig ben zou ik het liefst willen weten wat de pijn veroorzaakt. De oncoloog geeft, wanneer ik dit zeg (het is namelijk niet iets wat pas is het wordt alleen erger), altijd aan dat ik hier niet mee bezig moet zijn. Niet weten en wel weten, de behandelmethode blijft hetzelfde. Pijnbestrijding is alles wat er is in deze fase. En dat zijn dan van die dingen waar je je bij neer moet leggen. En geloof mij dat is echt heel frustrerend. Veel mensen om mij heen zien mij als een sterke vrouw, een power woman steken een hart onder de riem met termen als geef niet op, en jij kan dit, strijdlustig en dat ik moedig ben en dit is eigenlijk heel lief en goed bedoeld. Maar vraag ik me nu af hoe zit dat dadelijk als ik het niet meer kan? En hoe worden anderen mensen gezien, diegenen die op bed gaan liggen of alleen maar kunnen liggen? En als ik dadelijk besluit dat het "genoeg" is? Ben ik dan een verliezer, zijn die mensen minder? Ikzelf "vaar" op deze uitdrukkingen en het geeft mij altijd een boost, maar ik ken natuurlijk nu meer mensen die in het zelfde schuitje zitten, zij die ook kanker hebben of hebben gehad. En die hebben er dan wel vaak moeite mee. Ik denk dat als je eenmaal kanker hebt of hebt gehad, je leven nooit meer hetzelfde zal en kan zijn. Er zullen ook echt wel mensen zijn die wel door kunnen gaan, gewoon als voorheen ik vind dat super knap. Ik kon het ook, totdat er dan weer iets gebeurd of aan de hand was, waardoor je je onzeker voelt. Ik zei altijd kanker heb je en hoewel het lichamelijk wellicht "weg" zou moeten zijn, tussen je oren blijft het. In mijn geval ben ik vaker teleurgesteld door mijn lichaam, tenminste als je het zo mag en kan noemen. Maar in februari/maart helemaal. MAAR keerzijde is nu dat ik ook wel trots ben op mijn lichaam. Oké dan heb ik het echt niet over die 20 kilo meer en die rimpels en vetrollen maar over het feit dat het nog functioneert! Als je te horen krijgt dat je nog maar een paar maanden te leven hebt, is dat heel beangstigend. Nadat we naar Lapland zijn geweest heb ik echt alleen maar rationeel nagedacht. Aangezien ik altijd alle financiën regel, zag ik het als mijn taak te zorgen dat ik alles goed achterlaat. Dus daar ging ik. Gewoon op logisch nadenken, ik heb niet gegoogeld (ga ik zo trouwens wel even doen) of er een checklist is voor mensen die doodgaan. Maar ik kan je zeggen, er komt heel veel bij kijken! Allereerst heb ik de bank gebeld voor een afspraak. Daarmee hebben we gekeken naar de hypotheek en de levensverzekering. Dit stuk heb ik helemaal uitgewerkt voor Chris zodat hij weet hoe en wat. Aangezien wij een opbouw spaarrekening hebben en een afbouwende levensverzekering is die per maand anders. Het feit dat ik cijfertjes altijd leuk vind, maakte ook wel dat ik dit helemaal uitwerkte voor hem denk ik. Daarna hebben we de accountant gebeld. Niet eens voor het zakelijke deel (hier kom ik nog wel een keer op terug) maar voor de privé zaken. Ook zodat Chris kennis kon maken met de persoon die hem dadelijk kan helpen met de financiën. Toen ik dat gedaan had kreeg ikzelf vreemd genoeg al iets meer "rust", tenminste als je het zo mag noemen. Ik liet het "goed" achter en Chris kwam niet voor het blok te staan. Vervolgens heb ik een 'Word-document' gemaakt met daarop namen en telefoonnummers van die mensen die hij direct kan bellen, als het moment daar is. Klein detail; van de bank is onze private banker al drie keer gewisseld blij dat ik niet bij een bank werk. Dus het Word-document is met pen al wat keren aangepast... Nadat ik dit had geregeld, ben ik nagaan denken over wat ik wilde, begraven of cremeren? En ik moet zeggen dat vond en vind ik eigenlijk nog steeds een moeilijke. Ik heb gekozen voor cremeren, in de grond in het donker in de kou en dan die wormen... hmmm nee daar kon ik me niet in vinden. Echter de begraafplaats is een oase van rust en dat vind ik ook wel fijn. Maar ik heb nu ook geen buren en wil dat dan ook niet, dus.... WHAT TO DO. Cremeren is het geworden, hoewel het mijn allergrootste angst vuur, oftewel verbranden is, heb ik daar toch voor gekozen. Het is uiteindelijk ook één van de elementen van de natuur. Samen hebben Chris en ik gekeken naar een mooi (ja echt) crematorium hier in de buurt. Ik hou van mooi, en niet van kil, onpersoonlijk en koud. En ja ik weet het die sfeer is echt nooit hetzelfde als dat van een goed restaurant of goed hotel maar toch. Deze voelt goed. Vervolgens gebeld voor een afspraak en "de zaak" besproken en geregeld. We hadden een goed gevoel (Chris en ik) ook met de mevrouw die de regie in handen heeft over mijn laatste optreden. Dus ook geregeld tot en met de financiën toe! En ik lieg niet, trouwen is duur maar dit feestje mag ook wel wat kosten! Sorry, ik hoop dat iedereen die dit leest niet denkt dat ik gek ben dat ik hier zo mee omga, maar laten we eerlijk zijn ik heb twee keuzes. Zelf alles regelen zodat ik er anderen niet mee opzadel (ik denk dat die genoeg aan hun hoofd hebben dan) of denken zoek het maar uit (vind ik persoonlijk niet fijn voor mijn naasten) en als ik eerlijk ben is daar toch nog stiekem de controlefreak... zelf doen....
Vervolgens heb ik zelfs mijn kist al uitgekozen en laten beschilderen door een lieve vriendin, was een kennis maar nu echt een vriendin heb ik besloten. De kist is echt wat de meeste niet zullen verwachten maar hij is oké! Er blijft toch altijd een zelfde kleur as over dus, who cares J. Vervolgens opzet rouwkaart, en bidprentjes met haar creatieve brein gemaakt en doorgestuurd naar de aardige mevrouw van het crematorium waarmee ook dat is geregeld. En daarmee heb ik een goed gevoel nu, wel zijn er in de loop van de maanden nog dingetjes wat ik heb geregeld of genoteerd die ook best van belang zijn maar deze drie zaken zijn denk ik zelf het moeilijkste. Ook abonnementen, lidmaatschappen en wachtwoorden zijn vastgelegd in een document en dit probeer ik bij te houden met alles wat er nog lopende of gaande is.

Dan hebben we (ik) ook nog aandelen in de zaak. En daar heb ik al die tijd wel heel veel moeite mee gehad. Zowiezo, werk op zich was een moeilijke. Tot en met maart heb ik altijd gewoon doorgewerkt en dat was echt mijn lust en mijn leven. Echter daarna kon ik het niet opbrengen. Eerst moet jezelf alles verwerken en dat is al moeilijk. Maar na twee weken thuis kwam het schuldgevoel, ik zat thuis kreeg mijn loon enz. en deed niets en ik had wel pijntjes en zo maar moest ik thuis zijn of werken? Ik heb daarom thuis een hele lange tijd gewerkt en alles bij gehouden (nog) maar sinds twee weken is dat ook anders. De aandelen zullen worden verkocht, de kogel is door de kerk en dat doet ook weer enorm pijn! Weer iets wat definitief eindigt. Nooit had ik dit verwacht en gewild maar voor de zaak is het ook beter waarschijnlijk. Maar het voelt als in de steek gelaten, pijnlijk. Ook het feit dat de contacten (en niet met iedereen!! Maar die weten dat wel) minder zijn en worden steekt. Het gaat gewoon door, zonder mij (en gelukkig) maar stiekem heel diep in mijn hart had ik toch gewild dat er vanuit die kant iets meer affectie zou zijn geweest en voel ik me best in de steek gelaten.... En niet om de aandelen maar gewoon het contact, een groot gemis vanuit mijn kant gezien. En ik snap dat iedereen het druk heeft, maar ik ben altijd (voor mijn gevoel dan) betrokken bij het wel en wee van iedereen. Maar ja, niet iedereen is hetzelfde en ik heb ook dit weer bijna een plaatsje gegeven. Het is ook beter zo, nu kan ik ook dat stukje zelf afsluiten.

En nu ga ik mezelf lekker klaar maken om dadelijk naar Brakel te gaan stal DVB here I come! En nog even terugkomend op mijn verhaal van vandaag. Het is heel heftig en dit klinkt voor de lezer wellicht ook heel heftig, maar bedenk het voelt voor mij goed. Uiteraard willen we anders maar van alles wat kan in het leven en het slechte wat mij treft heb ik verder al het goeds!

Net terug uit Brakel, want een lieve warme familie! Bedankt allemaal (helemaal verliefd op de kleine Feline wat een mooi kindje) en Heidi super bedankt voor de super mooie bloemen, te lief! En lieve lezers zo is het dus echt ook, gewoon genieten van alles om je heen!