Radiostilte.....
Laat komen wat komt, laat gaan wat gaat en zie wat en wie overblijft....
En toen was het even stil... Het schrijven wat mij normaliter overeind houd kon mij nu geen uitkomst bieden dus zit er enorm veel frustratie in mijn lichaam. En daar merk ik dus ook logischer wijs lichamelijk ook veel van, dus lig ik veel op bed, slik enorme hoeveelheden medicijnen en ga er alles aan doen om alles zo snel mogelijk positief op te pakken. Heel gemakkelijk gezegd vanaf mijn stoeltje in mijn veilige kantoor maar echt, going to try!
Soms maak je in je leven keuzes waarvan je op dat moment denkt (nee, niet eens denkt zelfs heilig van overtuigd) dat je in je recht staat, echter kan dat ook anders tot uiting komen. Er zullen mensen zijn die zeggen dit nooit te hebben meegemaakt, en dat vindt ik knap. Want ik denk dat iedereen wel eens aan iets terug denkt met 'What was I thinking?'. Uiteindelijk komt het goed, maar uit ervaring weet je dat het met heel veel pijn en moeite zal gaan. De gezegdes zoals door schade en schande wordt men wijs komen niet voor niets in de wereld.
Maar het is zoals het is en gaat zoals het gaat. En zo was het vandaag alweer tijd voor mijn levenselixer. Gelukkig bleek mijn bloed na lang wachten goed en kreeg ik om kwart over vier mijn infuus. De Nivolumab kwam echter pas om even over vijf dus wisten we vooraf al dat we het licht uit moesten doen. We waren om een uur of één al in het ziekenhuis dus het was een lange zit de mevrouw van het bloedprikken had het er ook mega druk mee. Alles van de maandag was gewoon bij de dinsdag gepropt. De rode huiskamer barstte ook zowat uit zijn voegen en zo druk hebben we het nog nooit gezien. Gelukkig kwam er net een plaatsje ergens vrij zodat we wel op een bank konden zitten. Wat altijd wel jammer is om te zien is dat mensen (ik heb daar ook een handje van maar uit het alleen naar Chris ) totaal geen geduld of begrip hebben. Neem nu de mevrouw van het bloedprikken, die kan gewoon niet sneller gaat niet dan worden er fouten gemaakt en daar zit echt niemand op te wachten. Maar het was een heen en weer lopen van mensen die bleven vragen wanneer ze nu eens eindelijk aan de beurt zouden zijn. Maar één troost toen we naar huis gingen was iedereen weg. Ze hebben het dan toch maar mooi gefikst op de afdelingen met al die mensen!
Toen ik aan het infuus lag kreeg er iemand (ik lag uiteraard weer in kamer 1, die ik liever niet heb) een reactie op het infuus en als je dat vanaf 2 stoelen verder mee krijgt is dat echt niet fijn. Vooral niet toen ik hoorde dat het de Nivolumab was.... maar goed het zit er weer in en we mogen nog weer even door!
Fijne avond