Rollercoaster aan emoties....

Ik ben dankbaar voor wat ik ben en wat ik heb. Ik zeg eeuwig dank. Het is verbazingwekkend hoe tevreden iemand kan zijn met niets bijzonders - gewoon het gevoel dat je bestaat...

Hoe is het mogelijk dat deze spreuk echt vandaag op de achttiende januari staat. Gewoon het gevoel dat je bestaat... Gisterenavond kreeg ik buikpijn zoals gebruikelijk na het eten, en erop volgde een hevige krampen partij op het toilet. Na een dik half uur kreeg ik in plaats van de buikpijn enorme pijn in mijn rug. Iets echts van het midden van de rug waar normaal je BH bandje (mannen use your imagination). Ik was kortademig en het deed steeds meer pijn als ik zat of als ik op mijn rug ging liggen. Na vloeibare Morfine zakte het enigszins af maar na anderhalf uur begon het weer. Ik heb om de twee uur vannacht Morfine en Paracetamol 1000 mg. genomen. In de ochtend was het wel wat minder maar nog steeds de pijn. Dus ik de oncoloog gebeld om kwart over acht. Om half twaalf had ik nog niets gehoord. Het protocol in het ziekenhuis was sinds kort aangepast en de oncologen hadden het te druk dus zit er voortaan een buffer tussen, de oncoloog-verpleegkundige. Dus ik weer gebeld, toen bleek dat de oncoloog me toch zelf wilde spreken en ik werd doorverbonden. Wat er toen emotioneel gebeurde de vierenhalf uur daarop kan ik niet eens beschrijven. Uiteraard ben ik een eigenwijze en wil ik toch proberen duidelijk te maken wat er door mijn hoofd ging.

De oncoloog gaf aan dat ik naar de eerste hulp moest gaan omdat ze een longembolie vermoeden. Dus, ik schrok direct. Dit is het, nu gaat het dan gebeuren, het gaat al zolang goed en er komt een keer een dag dat het dus echt niet meer goed is. En daar ben ik me zo wie zo al ieder uur van de dag van bewust (zij het soms op de achtergrond, weg is het nooit), ik stortte helemaal in. Chris bleef zoals altijd kalm en handelde op zijn verstandige (thank God) automatische piloot. Ik kon alleen maar denken, dat dit het echte begin van mijn einde zou zijn. Bij de eerste hulp aangekomen werden we na vijf minuten geroepen. Alles werd gevraagd, en de verdenkingen uitgelegd. Bloeddruk was wonderbaarlijk (is normaal altijd te hoog bij de witte jassen) redelijk goed, temperatuur 37.4 C en de saturatiemeter (voor zuurstofgehalte ) was 100%. Dat was al heel goed, vervolgens werd er een infuus aangelegd en moest er bloed uit mijn slagader (de arteriële bloedgas) worden genomen (bloedgasbepaling) om te kijken hoe het met de longen gesteld is. Dit bloed geeft goed beeld, dus naald erin even roeren (niet gelijk raak ligt diep). Uitslagen hiervan zouden half uur tot uur duren, daarna werden er longfoto's gemaakt en direct daarna lichamelijk onderzoek. Al die tijd stierf ik een duizend doden, hoe een toepasselijke uitdrukking. Maar goed, om half vier het verlossende woord, alles voor wat betreft de verdenkingen was uitgesloten. Reden van de pijnen verdwijnt hier natuurlijk niet door maar de adrenaline stoot die ik kreeg duurde zeker een uur! Oorzaak is nog steeds slijm van de verkoudheid en daarom het vele hoesten (spieren en ribben) persoonlijk denk ik niet dat dat het is, maar het kon me niet meer schelen. Geen dodelijke afloop op dit moment, dus ik ga gewoon hopelijk nog lekker even zo door. En voor nu, een afgeraffeld verhaaltje over echt een helse dag. Niet alleen de storm die buiten raasde maar ook door mijn (ons) hoofd.

Ik ga slapen, fijne avond!