Slaapmanieren, of niet......

Als je niet het hele verhaal kent, houd dan gewoon je mond. Laat je oordeel los. Dat maakt het voor iedereen gemakkelijker.

Weer eentje van VoorPositiviteit.nl op Twitter. Ja, Twitter, vandaag op de radio werd bekend gemaakt dat het niet zo goed gaat met Twitter. En eerlijk gezegd is het enige wat ik op Twitter doe, de spreuken ophalen voor mijn blog en verder heel af en toe (de laatste tijd gelukkig bijna niet, yeah) in de nachten een beetje zoeken op bepaalde onderwerpen. Ik moet eerlijk zeggen dat Facebook ook niet meer tot de dagelijkse routine hoort. Soms een vluchtig kijkje erdoorheen. Instagram wel maar dan voornamelijk op het kleinste hokje of de badkamer op die momenten dat je verder even niets anders kunt. Knap he, want dan nog zijn we aan het multitasking! En voor diegene die dus beweren dat mannen dat niet kunnen, nou de mijne in ieder geval wel en ik denk nog velen met hem en wederom in dat kleine kamertje of een badkamer. Voor zover enige nutteloze informatie.

Update over me, myself and I. Laatste week echt wederom veel hoofdpijn en duizeligheid om over die irritante vermoeidheid maar niet te spreken. Afgelopen vrijdag is de huisarts nog thuis geweest omdat het allemaal heel naar was in mijn hoofd, maar dan ook echt heel naar. Hoofdpijn en alles draaide en golfde bij iedere beweging. Na een korte check up kwam de huisarts met haar bevindingen. Dit konden er een drietal oorzaken hebben, een virus op het evenwichtsorgaan (al ooit eerder gehad maar dat wist ik niet eens meer, Chris gelukkig wel), of een soort van griep, of dat er iets groeit in de grijze massa. Ze gaf me de mogelijkheid direct naar het ziekenhuis te gaan voor een MRI of een CT-scan maar ik bedankte. Als dat zo is dan wil ik het nog niet weten... Iedere 3 maanden ga ik door de scan en als ik toe ga geven aan de paniek bij ieder pijntje of anders dan anders gevoel dan heb ik dadelijk helemaal geen leven meer. Oké, ik heb hier natuurlijk zelf al heel vaak over nagedacht maar ik denk (ben ik heel goed in ) dat als het een massa van iets als een uitzaaiing zou zijn, dat de symptomen anders zullen zijn en niet hoofdpijn of duizelingen maar dat je dan moet denken aan uitval van dingen of epilepsie. Kijk die duizeligheid die maakte wel dat ik toch wel heel bang was maar nadat ze had gezegd dat het ook dat virus op mijn evenwichtsorgaan kon zijn dacht ik dat dat meer overeenkwam met de duizeligheid die toen had. We maakten er nog een grapje over dat ook kankerpatiënten 'gewoon' ziek kunnen worden. Dit typende schiet er ineens door mijn hoofd dat ik dadelijk dat stomme Corona virus ergens oploop. Morgen moet ik naar het MUMC en ziekenhuizen bestaan natuurlijk grotendeels uit patiënten met ik weet niet wat voor een uitlopende gevallen stel dat... Tja, de rest hoef ik natuurlijk niet in te vullen want dat snappen jullie zelf ook wel... Maar dan komt het zinnetje wat ik vroeger geleerd heb weer door mijn hoofd; Mijn lijdt het meest voor hetgeen men vreest. #tegeltjeswijsheden

Dus niet verder over nadenken en proberen te focussen op het 'normale' leven. En dat bestond dus veelal uit op bed liggen en slapen. Maar tussen dat slapen door heb ik ook om mezelf in een deuk gelegen. Hoe ik soms wakker word nadat Chris is opgestaan... dan is het echt een wonder dat mijn gezicht nog uit die kreukels komt. Werkelijk armen zover mogelijk uit elkaar gespreid, benen in één of andere renstand (maar dan liggend snap je) een been op een kussen (mijn beenkussen) dan mijn vasthoudkussen half op mijn hoofd met een arm eroverheen en mijn andere arm naar achteren in een stand die ik normaal echt niet voor elkaar krijg. Sinds kort heb ik een zogenoemd beenkussentje op de doos stond knee pillow. Een driehoek kussentje met in het midden een deuk. Nou de eerste nachten lagen mijn benen braaf op elkaar met dat kussentje tussen mijn bovenbenen bij mijn knieën. Alleen was ik hem (ja, ik noem het hem wat dat is voor mijn toch een beter gevoel dan een 'haar' tussen mijn benen, en nee niets ten nadele van diegene die dat verkiezen! Dit is gewoon mijn voorkeur) echt iedere keer kwijt. En dan word ik wakker, ik raak nog net niet in paniek maar graai natuurlijk lomp om me heen op zoek naar dat relatief kleine kussentje. Wat ik uiteraard niet kan vinden waarop ik het licht aan doe. En gezien ik de laatste tijd goed doorslaap (YES) heeft Chris zijn slaapmasker niet meer op doet... wordt hij dus wakker en dat is geen goed idee voor de dag die daarop volgt ... Dus heeft het kussentje nu een nieuw plekje op bed namelijk onder mijn bovenarm. Dus even voor de beeldvorming... Ik lig met mijn lange vasthoudkussen in mijn armen en heb tussen mijn bovenliggende arm het kniekussentje geplaatst. Vervolgens nog een kussen tussen mijn knieën en mijn hoofdkussen en om het compleet te maken als Chris niet in bed ligt dan pik ik zijn 2 kussens ook nog in... En in mijn slaap ben ik dus een soort van blender (tenminste dat denk ik) dus ligt alles her en der verspreid op 4 m2. En een kussen op je hoofd tezamen met een arm, tja dat is niet zo bevorderlijk voor de vormgeving kan ik je vertellen... Gelukkig is dit tot nu toe iedere keer weer rechtgetrokken, soort van, maar het zal je maar gebeuren!

Goed inmiddels is het heel laat... bijna 23.00 uur en we zijn inmiddels van de kamer naar de slaapkamer verhuisd. Chris, ik en mijn laptop. Ik kijk met een schuin oog al die tijd met Chris mee naar FBI, een nieuwere serie op Net5, en dat is best spannend. Niet bevorderlijk voor mijn blog waarschijnlijk maar ik heb geen zin om het over te lezen en te corrigeren... dus bij deze excuses voor de gemaakte fouten en de waarschijnlijke warboel. De blender in mijn werkt niet alleen in mijn slaap blijkbaar .

Fijne avond.