Spanning, geen sensatie in Maastricht.....

Voor als het tegenzit... alles komt goed. Misschien nog niet vandaag. Misschien nog niet mogen. Maar er komt een moment, een kantelpunt wat een betere periode inluidt.

Onderweg naar Maastricht. Gisterenavond op de rugpijn en hoesten na wel een beetje beter gevoel. Wel een slaappilletje genomen omdat ik geen zin had om wakker te liggen. Wel twee keer wezen plassen maar gelukkig direct verder geslapen. En na een rustige ochtend, waarin ik natuurlijk wel maar liefst drie keer andere kleren heb aangetrokken om vervolgens uit te komen bij hetgeen ik als eerste had gepakt, zitten we nu in de auto. In de auto `moet´ er altijd een selfie gemaakt worden, geen idee maar dat wil ik nu eenmaal... en die wil.. die is nog steeds heel sterk 😊. Maar wat jullie daarvan niet weten is dat ik dit vaak doe op de meest onlogische momenten, ook is het zo dat ik het bedenk en direct doe... dus niet eerst even meest charmante houding zoeken of de beste kant of een bepaalde hoek (zou overigens geen overbodige luxe zijn) nee, telefoon pakken camera aan omdraaien en commandeer lach... En daar gaat het bij Chris vaak fout. Je ziet hem bijna ook niet lachen maar dat komt omdat de foto's geheel ondoordacht vaak plaatsvinden in bijvoorbeeld en bocht, het invoegen op de snelweg, op een rotonde, wanneer de Matrix borden gaan branden op de snelweg, bij een afslag, naast een vrachtwagen... afijn.. je snapt het al niet echt heel handing... Voor Chris dan, gelukkig zit hij daar niet echt over in 😊 maar ik zal eerlijk zeggen ik had dit nooit echt door totdat Shelly op wintersport tegen Chris zei dat hij meestal boos keek op de selfies... Vandaar deze eerlijke openbaring van mijn niet altijd vrolijk kijkende allesie....

We zijn net voorbij Maastricht-Aachen Airport (gewoon Maastricht) en hoe dichter we in de buurt van het ziekenhuis komen hoe zenuwachtiger ik me voel.... Wat een shitzooi eigenlijk.. Soms lijkt het nog steeds een nare droom...Grappige is dat ik mezelf vanmorgen bijvoorbeeld nog druk maakte om de pukkeltjes in mijn gezicht (heb ook geen idee daar die ineens vandaan komen) terwijl ik me eigenlijk om veel ergere dingen op dat moment helemaal niet lijkt te bekommeren.... Hersenen zijn rare dingen.... Welnu we zijn er... dus gas erop en bloedprikken... zijn uiteraard weer aan de late kant...

Gas erop heeft geholpen want tien minuten later is er al bloed geprikt en zitten we in de red room... tijdens het bloedprikken gaf de bloedprikmevrouw (dat klinkt net zo leuk als de luizenmoeder...let's make my own show!) aan dat 'mijn' oncoloog een mailtje had gestuurd naar alle collega's dat het goed met hem ging naar omstandigheden. Hij had al moeite met het niets doen, dus ik denk dat hij sneller dan de medische deskundigen voorspellen weer aan het werk zal zijn. Ik zal daar blij mee zijn, hoewel ik helemaal niet weet of de oncoloog die ik dadelijk krijg wellicht veel aardiger en opener is? Het is een vrouw en dat ik op zich wel prettig, want hoewel ik bijvoorbeeld van mijn zus al veel weet over het spiraaltje wat nog in mijn lichaam zit nog wel wat van zijn werk doet, zou ik ook graag willen weten of een nieuw (dus ook hormoon afgevend) spiraal wellicht handig is om eventuele overgangsklachten te onderdrukken. Want stel je voor dat ik die nu ook ga krijgen dan heb ik bij ieder pijntje of irritatie dan wellicht zweetaanval het idee dat de kanker om zich heen slaat... gewone griep is al moeilijk te relativeren. En naar wat ik hoor van overgangsklachten, die op zichzelf al niet altijd herleidbaar zijn, zou het dan nog een tikkeltje erger en vaker worden dat mijn hersenen op hol slaan 😊... Ook heb ik nog andere vrouwen dingen, niet elke vrouw zal zich hier mee bezig houden maar ik zie er graag nog steeds op mijn best (als mogelijk) uit. Dus ...en toen werden we geroepen..

En van al mijn vragen aan de vrouwelijke oncoloog is er niet één gesteld 😊. Het was een vriendelijk correcte oncoloog. We kregen best veel uitleg over de scan. Normaal blijft het een beetje in het midden hangen en geen groei is goed. Nu werd er uitgelegd dat er een aantal tumoren worden gemeten iedere scan en dat die worden vergeleken. Ook wordt er gekeken of er tumoren bij gekomen zijn of dat er wellicht verdwenen zijn. Wel het hele goede nieuws, geen nieuwe tumoren of groei dus YEAHAAA super nieuws! De afname was bij één tumor 0,1 mm geslonken de rest iets minder maar geen groei is top nieuws dus, what ever! Net even een kippenpasteitje op en nu weer terug in de red room al wachtend op het infuus. De bloeduitslag van Chanel was ook binnen die was niet optimaal, afbraak van de spieren zien en de eiwitten was iets mee. Heel goed hoorde ik het allemaal niet want we zaten in het restaurant en daar is het net een kippenhok 😊. Dadelijk maar even terug bellen om het precies te horen.

Zo infuus zit er ook weer in. Helaas zat het infuus bij de vierde keer pas in waarvan er één keer aan de binnenkant van mijn pols werd geprikt en dat deed echt mega pijn. Het was net of er een zenuw werd geraakt. Automatisch trok ik natuurlijk mijn arm met een gil terug, wat het er niet beter op maakte. Afijn we waren allemaal weer even wakker zullen we maar zeggen. Omdat het echt uitliep en we al vanaf kwart voor één zaten te wachten was ik super moe, dus tegen Chris aangekropen en lekker even de oogjes dicht gedaan, gelukkig mocht ik snel daarna, hetzij met vouwen en knoopafdrukjes in mijn gezicht, naar beneden voor het infuus. Toen dat eenmaal zat ben ik volgens mij na vijf minuten in slaap gevallen en heb het hele infuus geslapen. En nu zitten we al drie kwartier in de auto... in de file... nog niet eens voorbij het vliegveld.. dus... boring.. Gezien ik nog moe ben geen probleem, ik zeg...

Fijne avond.