Spice up your life!.....

Als je je gedachten kunt veranderen, kun je je leven veranderen.
(William James)

Dat is een rake binnenkomer. Ik ben het er helemaal mee eens. Soms is het irritant omdat het echt zo is. Als ik maar vaak genoeg zeg dat ik moe ben zal ik echt niet minder moe worden, sterker nog ik weet dat ik me dan nog meer moe voel!

Maandag 8 juli alweer. De dag dat ik mijn tickets heb geboekt voor het EK in Italië, San Giovanni in Marignano. Geen idee wie die naam ooit verzonnen heeft? Ik heb er nu een paar keer op geoefend en nog vergeet ik het of spreek ik het helemaal verkeerd uit. Hmmm, ik zal dus niet aan één of andere sexy Italiaan de weg kunnen vragen zonder een flater te slaan... Trouwens tegenwoordig met Google maps en routeplanner op je GSM hoef je niet de weg meer te vragen volgens mij. Maar zeg nooit, nooit! En vooral niet als je Mariska heet!

Ik ga trouwens alleen naar Italië! Chris kon geen vrij krijgen (shitterdeshit) dus is het 'all up to me' onderweg dan. In Italië zijn er gelukkig veel Nederlanders dus dat komt zeker wel goed, ik heb er zin in!

Alles in het kader van spice up my (your) life! Want ik ben er (alweer haha) achter dat ik het zelf moet doen en dat ik er zelf wat van moet maken. Het is super frustrerend (nog steeds) dat ik zo moe ben de hele tijd. Ik worstel me daar soms dwars doorheen en verbreek daarbij alle grenzen in mijn lichaam waarna ik daags erop vaak echt 'gestraft' wordt door mijn lichaam. Doseren blijft iets wat gewoon niet gaat, ik wil gewoon nog zoveel doen. Soms ben ik dus dwars en ga door met de gevolgen hierboven beschreven. En soms zoals vandaag dan ga ik braaf even op bed rusten. En ik moet zeggen vandaag pakte dat goed uit. Ik werd fit wakker en heb na het eten nog lekker even Kaat geborsteld, gelongeerd en laten grazen. Daarna hooi gevoerd stallen en nu zit ik dus zelfs weer in kantoor mijn blog te schrijven. Zo kan het dus ook!

Zaterdag had ik een 'dwarse dag' en ging ik maar door. Ik werd al wakker met hoofdpijn maar de stallen moesten gedaan dus hop, hop in de benen en de stallen uitmesten. Ik kreeg na een tijdje hulp van tante Tineke en mama. Hierdoor kreeg ik nog meer de drive om door te gaan. Als ik nog een box zou mesten zouden Chris en Fonny morgen meer tijd hebben voor de tuin. Als ik er nou nog één doe dan kunnen ze wellicht nog met de vijver verder.... En zo ging ik dus door totdat ik de 4 grote stallen en de 2 kleine stallen helemaal had leeg getrokken en op gestrooid. Tegen de tijd dat we bijna klaar waren kwamen Martijn, Shirley en de kids. En wat ben ik verwend met een mega mooie tablet/ mini laptop! Ik kan op dit apparaat ook mijn blog zetten (dit kan niet met de mobiel of IPad) dus dat is super handig en zodoende kan ik ook weer lekker op bed mijn ei kwijt in mijn eeuwige klaagfestijn aan jullie J. Nu ik dit typ hoop ik dat dit wel mee valt, écht! Nadat Martijn en Shirley, kids en Kay die ik net gewoon vergeet te vermelden, weggingen... Kay is hun hondje een Pomski (geen idee of ik dit goed schrijf) in ieder geval een geweldig leuke ondeugende pluizenbol. Oh ja, vergeet ik bijna toen ze er nog waren...Zaten wij voor op terras wat te drinken en de kinderen zaten achter in de ei-stoelen. Kay was met hun meegegaan. Deze stoelen staan achter bij het zwembadje op het gras. Achter dit stukje tuin ligt de kippenren. En omdat ik het leuk vind als de kleine Serana kippetjes op het erf los lopen had ik de deur open staan en liepen er een paar op het gras. Dit laatste was ik echt helemaal vergeten dus komt Diego opeens naar ons toe gelopen dat we echt even moesten komen kijken omdat de Kay achter de kippen aanzat en een kuikentje in zijn mond had. Whoaa, paniek bij mij want ik en mijn kuikens is een overdreven gevoel van verantwoording... Dus ik sprint met mijn logge vermoeide lichaam naar achteren, kom hijgend op het gras aan en zie Kay vrolijk achter de kippen aan rennen. Shirley riep Kay en ik ging natuurlijk als een hysterische 'moeder' op zoek naar al mijn kuikens en kippetjes (ik weet gewoon precies dat ik 10 hennetjes heb, 2 haantjes, 2 kuikens van 3 maanden hen en haan, en 10 kuikens van respectievelijk 1 maand, 3 weken en 2 weken). Op het gras zag ik een geel hoopje liggen. De moed zakte in mijn schoenen en de tranen sprongen in mijn ogen. Neeeeee, niet dood of bijna dood, pleaseeee. Ik loop erheen, het ligt verfrommeld en een beetje nat onder me. Ik buk en zoef.... Het kuiken scheurt naar de bosjes. Zo die had mij, en waarschijnlijk Kay ook, even voor de gek gehouden. Apart hoe de natuur ze die instelling geeft. Gevaar, hou je voor dood en zodra je kan vlucht! Knap hoor allen ik heb er weer een paar grijze haren bij. Oké, verder op zoek naar alle kippies die door de spelende Kay door de hele tuin waren gevlogen. 2 kuikens zaten buiten het hek waarvan 1 gewoon achter het hek, en 1 kleintje zat vast tussen het doek en het gaas (speciale afrastering voor de kuikens) dus die heeft echt rare kapriolen uitgehaald wie het daartussen komen! Deze twee gevangen met behulp van Martijn en Shirley. Na 10 minuten was de rust wedergekeerd. Lag Kay in een bench alsof het nooit had plaatsgevonden en was ik gebroken en écht moe. Cooper moest trouwens wederom niets van een ander hondje hebben en is echt vals... Suka komt voor Cooper op en helaas.... Er kunnen geen anderen honden op het erf of die van ons moeten naar binnen. Zo zonde...

Nadat ze weg waren kwamen Paul en Lenn gezellig een middagje langs. Ik hield het echter niet meer van de hoofdpijn en was zo moe dat ik naar bed ben gegaan. Die avond zouden we naar Oude Tonge gaan voor een Sweet 16 feestje en op dat moment zag ik de bui alweer hangen.... Afbellen behoorde tot de grootste mogelijkheid!

Máár, ik heb doorgezet. Heb een heel riedel Paracetamol op, een 3 tal vloeibare Morfine en ook nog een Maxalt smelttablet. In Oude Tonge aangekomen had ik nog een zeurderige hoofdpijn maar te doen en in het kader van "what the hell" heb ik een heerlijk zoet wijntje gedronken wat mijn hoofd als een wattenprop liet aanvoelen! Heerlijk!!! Rond een uur of 12 weer op naar Heytse. En we waren nog niet op de snelweg of ik sliep al in de auto (op de heenweg trouwens ook geslapen...arme Chris). Op een gegeven moment voelde ik denk ik dat de auto vaart minderde en werd wakker. We reden een parkeerplaats bij een tankstation op. Het eerste wat ik zei en dacht was,' hij is dicht dus we kunnen geen eten kopen...', het tweede wat ik dacht was 'oeh, stoute Chris wat ben jij van plan'. Helaas geen spannende gedachte bij mijn mannetje... hij was moe en wilde even zijn ogen dichtdoen... Dus ik heel heldhaftig, 'maar dan rij ik toch verder!' Zo gezegd zo gedaan. Chris had snel zijn ogen dicht en ik zoefde in de nacht om 1 uur gewoon over de snelweg met 130 km (brave meid) per uur alsof ik dit dagelijks doe. Totdat ik opeens dacht; , shit, ik heb gedronken!' Nu is 1 glas nooit voor iemand een probleem maar ik zit natuurlijk onder alle medicamenten die alles in je grijze massa beïnvloeden dus dat ene wijntje voelt voor mij als 10! Gelukkig was het moment dat ik me dat realiseerde bij de afslag Asten en waren we bijna thuis. Ik heb mijn ogen extra opengesperd en ben dapper doorgereden. Ik moet zeggen ik was ook niet dronken of dizzy maar ik weet dat mijn reactievermogen op zo'n moment gewoon niet heel bijster goed is... Na 20 minuten reed ik de oprit op, gaf aan Chris aan dat ik een glas op had waarop hij aangaf dat hij dat niet gezien had.... Kortom, ik doe dit nooit meer! Vooral niet als je dan leest dat er 5 jonge mensen zijn omgekomen door een auto ongeluk waarschijnlijk door lach gas, alcohol en het zelfde euforische gevoel van wat ik had... wie maakt mij wat! En dat kan dus echt heel bedrogen uitkomen!

Welnu een heel verhaal. Ik wilde eigenlijk wat verder ingaan op het kopje, spice up your life maar in plaats van daar nu over door te gaan ga ik dit maar eens even op mijn man loslaten! Hij moest eens weten... oh ja, hij leest mijn blog ook dus moet ik nog sneller zijn... anders moet ik het of verwijderen... of hij wil niets meer wat ik in gedachten heb (smiley, smiley, smiley).

Fijne avond.