Spontaan retourtje Maastricht....

 Wacht niet op het juiste moment. Het perfecte moment komt nooit. Het leven vindt nu plaats. Doe wat je echt graag doet! Hoewel we het niet vaak zien zijn dit achteraf de perfecte momenten!

Het is alweer dinsdag en wat was het schitterend weer, althans hier in Heythuysen dan. Afgelopen dagen zijn zwaar geweest met als dieptepunt een ongepland ziekenhuisbezoek op zondagavond/ maandagnacht in Maastricht en als hoogtepunt de 71e verjaardag van mijn moedertje!

Maar we zullen eerst eens bij het begin beginnen. En dat begin is dus vanaf het eind van laatste blog 😊. En dat was liggend op bed afgelopen vrijdagavond. Heel decadent omschreef ik dat toen. Dus laat ik beginnen met nu ook mijn positie met je te delen. Ik zit momenteel namelijk in bad. Een heerlijk geurend kokos bad met een vleugje sinaasappel. Genoeg schuim in het bad om mijn enigszins gezette (nette termen 😊) lichaam te verdoezelen en mijn badplank, ooit door Chris gemaakt, lig voor me. Daarop een geurkaars, een boek van Victoria Clayton, mijn telefoon (hotspot) en een flesje vitaminewater (ik geloof graag in vitaminewater maar weet dat het gewoon een water met een aroma is. Maar toch, het is lekker en niet heel veel calorieën erin..). En ik moet zeggen het ligt best aangenaam! Na de beetje deprimerende week volgde er helaas nog een aantal deprimerende dagen. Niet hele dagen negatief gelukkig maar ik denk dat de verdeling toch wel meer op laatst genoemd stond.

Vrijdag op zaterdag gelukkig wel redelijk goed geslapen. En dit zonder slaappil. Ik probeer het zonder te doen omdat ik nu volgens mij al echt meer als een jaar achterelkaar Zopiclon (de slaappil) slik en het niet al te best meer werkt volgens mij. Ik heb het met de huisarts besproken maar die gaf aan dat het niet uit zou moeten maken. Maar ik, de eigenwijs, denk daar uiteraard weer op mijn eigen manier over. Maar die nacht was dus redelijk goed gegaan. In de ochtend werd ik wakker met een stekende hoofdpijn en een zeurderige buik, what else is new. Ondanks dat toch mezelf uit bed gesleept om de paarden buiten te zetten en de stallen te gaan doen. Gelukkig met de hulp van moeders en Elly. Na de stallen hebben we gegeten en ben ik met mijn moeder naar het tuincentrum gegaan om het verjaardagscadeau van moeders uit te kiezen. Ik had genoeg Paracetamol geslikt en voor de zekerheid in mijn moeders tas wat Morfine gedaan. We waren niet de enigen die besloten naar de Intratuin te gaan want het was er echt overladend druk... zo niet fijn! Maar ja, we hadden een missie, één taak! Alleen werkt dat niet helemaal in een tuincentrum... Er zijn te veel leuke dingen die je ziet en we vlogen dan ook echt van;, Oh, kijk daar!' naar het volgende;, Oh, kijk hier dan!'. En waren best in ons element. Het eerste stuk ging dan ook vlot, totdat we bij de tuinkussens aankwamen. Een redelijk grote afdeling met op deze dag in beginsel maar 1 helpende medewerkster. En die medewerkster hielp direct iedere keer iemand die haar aansprak terwijl wij netjes op onze beurt wachten en zij dit ook via haar oortje van een collega had doorgekregen. Dus na ruim 15 minuten had ik het wel gehad met deze dame... Ik stampte door de kas heen op zoek naar iemand anders, gelukkig stuurde deze meneer direct iemand anders naar ons toe en werden we gelijk (en ook goed en vriendelijk) geholpen. De andere dame werkte er nog niet zo lang hoorde ik van haar en zou er ook niet heel lang meer zijn... gelukkig anders had ik me voor niets weer zo geërgerd 😊. Nadat we de kussens hadden uitgezocht en op de kar hadden gelegd volgde er nog een heel accessoire set bij. Spullen voor op de tafel, voor in de nis, kussens voor op de stoelen, een dekentje voor als het koud was en weet ik het wat nog meer... Maar het resultaat mag er zijn. Mijn moeder is dolblij met haar cadeau en ik moet zeggen het staat ook wel heel mooi! Afgepeigerd hebben we alles ingeladen en zijn we naar huis gereden. Alles thuis direct geplaatst waarna ik tevreden naar bed ben gegaan. Na een dutje heb ik samen met Chris groenterolletjes gemaakt van rijstbladeren (spring Rolls). Ik volgde daarbij de gezonde app die ik inmiddels echt vaak heb gebruikt en regelmatig uit kook! Ik dwaal weer af...pff... De rijstbladen, zo stond bij punt 1, moest ik kort laten wellen in koud water en daarna in een natte doek leggen. Zogezegd, zo gedaan. Toen we echter bij punt 7 waren, de groente en kip in het rijstpapier plaatsen en oprollen, ging het helemaal mis. Ik deed de doek openvouwen en ik vond daar een ronde schijf gummi, echt ik kon er (en gelukkig Chris ook niet) 1 fatsoenlijk vel vanaf halen.. Huh, hoe kon dit nu? Ik nog eens goed het recept doorgelezen, en nogmaals. Toen hardop voorgelezen, ja we hadden het echt zo gedaan als het er stond? Chris nog eens laten lezen, zelfde conclusie... Dus boos de gummi schijf in de GFT bak geflikkerd! Heel irritant! Gelukkig lag er in de kast nog een pak rijstpapier, dus daar gingen we weer. Even laten wellen, nu niet zo lang als die keer ervoor, op een natte doek gelegd en niet ingepakt en direct begonnen. We kregen er nu wel bladeren af maar nog steeds was het een gevecht. Het voelde en zag er ook echt niet lekker uit, dus Chris en ik stonden met tegenzin de rolletjes die we konden maken te maken. En toen we ze gingen eten.... Echt zó lekker! Het zag er niet uit, het voelde aan als huid, het leek ook meer op een operatie met donorhuid dan eten klaar maken maar ... het resultaat mocht er godzijdank zijn! Dus, iemand suggesties voor eenvoudige bereiding rijstbladeren? In ruil voor het recept 😊... Na het eten de paarden nog gepoetst en naar bed de hoofdpijn was inmiddels uitgegroeid tot migraine en de buikpijn had zich vastgezet in mijn rechterflank. Hierdoor sprak mijn duivelse ik, me direct toe dat dit mijn lever was... shit, het begin van het einde??

Wat volgde was een nacht met weinig slaap en een niet afnemende pijn in mijn zij. WTF, is dit nu weer? Die ochtend moest ik eruit omdat Chris werken was en ik moest voeren en nog een paar stallen moest mesten met Fonny. Dus op de auto pilot aan de slag gegaan, de pijn negerend en mijn gedachten proberen te onderdrukken. Dit lukte echter mondje matig. Na het mesten natuurlijk doodmoe en nog meer pijn dus na het middag eten naar bed. Toen ik wakker was bleek Chris al thuis zelfs de paarden stonden binnen en hadden al eten gehad. Op de agenda stond sushi eten met de Kroontjes om Mindy haar verjaardag te vieren. Echter bleef de pijn aanhouden en was mijn grijze massa overbelast. Ik lag ook continu in conclaaf met mezelf, wel ziekenhuis bellen, niet ziekenhuis bellen? Ik wist het gewoon niet meer. Toen ik na lang debatteren ook niet meer op die zij kon liggen, was de maat voor mij vol en belde ik het ziekenhuis. Hier gaf ik eerlijk aan dat ik niet megaveel pijn had maar voor een 5 of als ik erop lag een 6. Nee, ik had nog niets extra's ingenomen, ik had geen koorts en mijn ogen kleurden normaal. Nadat de oncologieverpleegkundige alles had genoteerd en het dossier erbij had gepakt zei ze dat zij of de dienstdoende oncoloog mij zou terugbellen. Na 5 minuten belde ze al, Denise was net binnen gekomen dus was ik gelukkig niet meer alleen (Chris was op mijn aandringen toch gezellig mee gaan eten). Gezien de klachten en het feit dat er al een maand geen bloed was geprikt wilde ze toch dat ik me op de Spoed zou melden zodat alles gecontroleerd kon worden. Het was negen uur in de avond toen we hier wegreden, op naar Maastricht. In de auto passeerden uiteraard alle scenario's weer de revue. Wat als dit nu echt het begin van mijn einde is? De angst kan ik niet omschrijven het is gewoon een naar gevoel wat door heel je lichaam trekt en de symptomen alleen maar erger maakt. In het MUMC aangekomen werden we na een minuut of 10 binnen geroepen. Er zou bloed worden afgenomen (de uitslag zou ongeveer 1.5 uur duren) en ik zou lichamelijk worden onderzocht.

Dus daar gingen we, in de molen. Als eerste kreeg ik gelukkig Ocycodon omdat ik mijn medicijnen thuis gewoon door de stress was vergeten. Toen kwam de infuusnaald. Ik ben daar niet bang voor en heb ook geleerd niet te zeggen dat ik moeilijk te prikken ben... En dat heb ik geweten... Ze begon in mijn rechterarm net na je pols. Hier ligt bij mij inderdaad een mooie ader, echter zit deze zo vol littekenweefsel dat ik weet dat het eigenlijk niet zou lukken. Ik gaf wel aan dat het daar meestal niet lukte en dat mijn handen het beste waren. Maar de toch echt wel lieve verpleegkundige gaf aan dat het er goed uit zag. Dus wat moet ik dan... ik heb er niet voor geleerd. Afijn, naald erin, naad eruit. Naald erin, stukje eruit en er weer in beetje wroeten beetje kloppen... maar nee de hele naald ging er niet in. Wel kreeg ze bloed als hij er een stukje in zat dus besloot ze bloed zo af te nemen. Nou, een half buisje en toen liep het niet meer... weer wat wroeten, weer wat kloppen.. Wat volgde waren nog een paar druppels maar toen vond ik het genoeg. Het deed gewoon echt pijn... Dus naald eruit. Er was 1 van de 6 buisjes gevuld dus, what to do?! Ik opperde of ze niet gewoon in mijn voorkant van de elleboog bloed kon prikken, ik hoefde waarschijnlijk toch niet te blijven (optimistische ikke 😊 dat is nieuw!). Oké gaf ze toe, als ik maar wel begreep dat er dan vanavond nog een keer geprikt moest worden. Ja hoor, geen probleem. Helaas ging het in mijn elleboog ook niet helemaal vlekkeloos. En wat normaal gewoon standaard routine is werd nu een pijnlijk geheel. Veel heel en weer gesteek en geklop en gelukkig na 15 minuten alle buisjes met bloed gevuld. We mochten in de nieuwe wachtruimte plaatsnemen en als de uitslagen bekend waren zou de arts mij roepen. Uiteindelijk was dit half 12, alle uitslagen waren goed en er was geen reden aan te nemen dat de lever in het gedrang verkeerde. Ook voelde de lever niet overdreven vergroot aan. Dus op dit moment geen acute situatie. Ik heb nu eenmaal een ernstige ziekte waarbij dit helaas in het beeld past, wat betekend naar huis 😊. Ik moest extra pijnstilling in nemen en als de pijn bleef met mijn eigen oncoloog de langwerkende morfine omhoog aanpassen. Dit is zoiets wat ik niet wil... Voor mijn gevoel wordt ik dan nog trager, slomer en dommer.... Dus het eerste wat ik zei was;, Nee, dat wil ik niet!' Ik ben nog niet eens twee en zeg altijd NEE. Ze ging nog even met de andere artsen overleggen en om kwart over twaalf mochten we eindelijk naar huis... Pffff, what a night.

Conclusie is dat ik vandaag contact heb gehad (toch maar... na een gesprek met Mandy 😊) met oncologie om toch maar iets aan te gaan passen. Want van pijn wordt je immers ook heel moe.

Wat ik nu helemaal vergeet is dat die maandag mijn mamsie haar 71e verjaardag vierde. Heel lief kwamen Marcus en Patries en Mike, Elly en Geert en later die avond de Kroontjes. Moeders was echt jarig en heeft een fijne dag gehad! En daar gaat het om, making beautifull memories Y!

Fijne avond.