That time again....cocktail...

Zachtheid en vriendelijkheid zijn geen tekenen van zwakte of wanhoop, maar een uiting van krach en vastberadenheid.

Maandagochtend het is elf uur en daar zitten we weer, saampjes in de ´red room´ in Maastricht. Voor eerst even bloedprikken en daarna hopelijk infuus. En ik moet zeggen, ik heb er gewoon echt geen zin in, ik weet het het klinkt ondankbaar en stom. Immers het gaat goed dóór dit alles, maar ik ben moe en misselijk en ik weet niet, zie er gewoon een beetje tegenop.

Inmiddels is het kwart over elf en heb ik net bloed geprikt bij een lieve mevrouw. Ondanks ik geen zin had en beetje chagrijnig ben, begon ik toch te praten. Uiten is goed voor je 😊, mijn verhaal. De mevrouw vroeg niet naar wat ik had maar doordat alle buisjes werden benoemd wilde ik het vertellen. Zichtbaar aangedaan heeft ze verder geprikt en gaf ook aan nooit te weten als ik voorbij zou lopen dat ik mezelf in deze situatie bevind. Ook het verhaal van de aanloop van melanoom naar uitzaaiingen en het verloop ervan verbaasde haar. Vreemd dan altijd dat het betreffende ziekenhuis en de betreffende artsen zich hier niet in kunnen vinden. De laksheid en traagheid waar mee wordt gewerkt is gewoon ronduit frustrerend. Dus gaan we vandaag maar weer eens bellen naar de advocaat. Als ze niet mee willen werken dan doen we het maar zonder medewerking, toch! Afijn, bloed geprikt we zitten weer op de bank. Ik haal de gemiddelde leeftijd omlaag en je merkt dat het vakantie is wat er zijn veel kindjes die met opa of oma mee komen. Die zijn uiteraard niet in mijn berekening tot gemiddelde leeftijd meegenomen😊😊... Als alles goed is hebben we om half één infuus en hoop ik redelijk op tijd en zeker voor de file thuis te zijn WANT ik moet nog steeds mijn kleding uit de knieschotten halen (zomer eruit / winter erin...) normaal doe ik hier al een dag over dus geen idee hoe ik het moet gaan doen. Mijn moeder gaf aan doe dat alleen pakken wat je nodig hebt maar dat heb ik het twee keer in mijn handen en dat is toch ook tijdverspilling 😊. We zien wel hoe het loopt, het zijn tenslotte maar vijf dagen en ik denk niet dat er iemand zich druk maakt over het feit dat ik in dezelfde kleren zou lopen (ieh het idee alleen al ☹).

Daar ben ik weer, inmiddels is het drie uur en zit ik in de auto op Chris te wachten. Ik was de Engelse versie namelijk kwijt van mijn patiëntenkaart die mee moet naar Ibiza. Vanmorgen had hij het al gevraagd bij het secretariaat en daarna bij het behandelcentrum maar niemand wist hoe of wat. Dus vroegen ze of hij na het infuus terug wilde komen. En terwijl ik dit typ is hij net bij de auto.

Oef, onderweg naar huis werd ik niet goed. Omdat ik normaal altijd aan het einde van de kuur een stevige bouillon drink en dit keer niet gedaan had, dachten we dat het daardoor kwam. Goed excuus dus om te stoppen bij de benzinepomp en iets hartigs halen... laten ze daar nu net kroketten (vers) hebben.. slecht maar lekker eentje op. Helaas zette de hoofdpijn zich in voor het nare gevoel dus, sucks. Bij thuiskomst echter geen tijd om moe of toe te geven aan de hoofdpijn ik had immers werk te doen. Mijn kleedkamer moest nog van winter naar zomerstand. Tja, mensen klagen weleens over de klok maar de kast is echt erger als dat uurtje op de klok... ik kan het weten. Dus ik direct mijn kleedkamer in en het knieschot opengeschoven waarbij de moed direct in mijn Flip Flops zakte. Dus Chris gebeld of hij kwam helpen... Na twee dingen aan te hebben getrokken wat echt niet stond en hij van wel vond (mannen.....) heb ik moeders gebeld. Of die helemaal objectief was (moeders vinden echt hun kinderen altijd mooi en geweldig volgens mij dus of dit een goede graadmeter was 😊 weten we over een dikke dag 😊) weet ik niet zo goed. Wel zei ze dat het gekkenwerk was de kast om te bouwen tot zomergarderobe ik had immers wat (best wel veel) nieuwe kleding voor het nieuwe seizoen en binnen een kwartier was de koffer gevuld (braaf alleen mijn helft van de grote koffer) de knieschotten gingen onaangetast weer dicht en ik ben naar bed gegaan. Hoofdpijn was inmiddels echt niet leuk meer en Paracetamol werkte niet dus maar Morfine genomen. Uurtje geslapen en toen mijn avondeten gehad van Chris na een paar happen had ik geen trek meer en ben ik weer in slaap gevallen tot net... half twaalf ongeveer. Snel even wat gegeten en weer Paracetamol gepakt. Even toch snel stukje afgemaakt het was immer al bijna klaar. En nu... ga ik weer proberen lekker te slapen.

Fijne avond.