The road ahead.....

The road ahead is empty
It's paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

Horizon in the distance
So close and yet so far away
You shouldn't be surprised when on arrival
The dream has flown away and fears not here to stay

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead end street
A dead end street

Raindrops on your windscreen
They fall from heaven or from hell
You drive into the light or into darkness
Uncertainty as your guide

The road ahead will never give away a promise
Oh oh, the road ahead is a highway or a dead end street
Woh oh, the road ahead never answers any questions
And nothing is shown along the way, not even tomorrow
With miles of the unknown ahead of you

Kijk niet te veel achterom. Die kant ga je toch niet op.

Ook zo'n mooi nummer en daarna een pakkende quote! Deze is van mijn nieuwe scheurkalender van Voorpositiviet de 2018 kalender was immers om dus tijd voor 2019 spreuken! Ik moet eerlijk bekennen dat er hele korte bij zitten, of van die echt stomme... tenminste wat ik dan vind. Dus met behulp van Google, de kalender en af en toe eentje die ik ergens op duik moet het goed komen dit jaar.

Vannacht voor het eerst sinds lange tijd redelijk goed geslapen. Niet helemaal zonder hulpmiddelen, dat dan weer wel. In de avond zoals altijd mijn slaappilletje en als ik in de nacht wakker wordt (vannacht om 02:45 uur) dan ga ik naar beneden en pak een beker (ja echt glazen staan niet in de buurt J) en doe daar Muscato D'Asti (heerlijke zoete (mierzoete)) wijn in. Giet het achterover (als het in de nacht koud is ga je niet lekker staan nippen... ikke dan) zet het speellampje voor Terror aan, gooi een paar keer met het muisje en ga vervolgens naar bed en slaap verder! Dit was de tweede nacht dat ik deze 'methode' toe heb gepast en het werkt wel. Er is echter één grote maar... Het kan namelijk ook komen door het feit dat de televisie op de slaapkamer het tijdelijk niet doet! De Digitenne antenne is kapot en hoewel de nieuwe klaar ligt wil ik niet dat Chris met dat shit weer het dak op gaat. Dus lees ik braaf een verhaaltje voor het slapen gaan zeg maar... Dus één van deze twee of wellicht de combinatie van beide werkt goed voor mij. Ook speelt het wel mee dat ik echt ongelooflijk leeg en moe ben na alle dagen. En terwijl ik dacht dat het niet erger kon, kregen we afgelopen weekend te horen dat neef Ben (63) is overleden na een lang gevecht tegen de kanker met in eerste instantie overwinningskansen bleek ook hier weer de kanker te overheersen.... Ongelooflijk wat een confrontaties... dag in dag uit... Gisteren ook gelezen van een lieve kennis, vader opgegeven ook vrij jong. Bah, je hoort niet anders en ik loop stiekem steeds een stuk verder. Maar de alles knagende vraag in mijn hoofd is wanneer slaat het bij mij om en hoelang?

Vandaag is de psycholoog weer geweest waarbij we dit soort dingen uiteraard bespreken. Mijn schuldgevoel wat ik hier vaak over heb relativeerde zij op een heel nuchtere en best verklaarbare manier. Of laat ik het zo zeggen, zoals zij het zei dacht ik echt 'ja, dat is zo!'. Zij gaf namelijk aan dat mensen die betrokken zijn geweest bij een auto-ongeluk of een vliegtuig of bootongeluk ook vaak een schuldgevoel hebben. Die vragen en zeggen ook vaak 'Waarom ben ik nog in leven?' toen ze dat zei dacht ik echt van jeetje, dat is inderdaad zo. Dus zo heel vreemd is mijn schuldgevoel niet. Feit blijft wel dat ik voor mezelf moet blijven vechten, niet opgeven en proberen de dag positief in te gaan. En nogmaals, niet de oude Mariska maar de aangepaste versie van mij. Zij het met kwaaltjes, pijntjes en frustraties ik mag er zijn!

En zo gaat dat lieve mensen. Inmiddels gewoon alweer de 15e de tijd vliegt voorbij. Dé vrijdag komt griezelig dichterbij en juist door mijn tegenstrijdige gevoel. Dat wil zeggen ik denk dat het goed is.... Maak ik me zorgen, het is immers het tegenovergestelde van al die tijd... en toen was de uitslag goed.. Heel moeilijk uit te leggen, gewoon een naar gevoel en toch ook weer niet... Afijn, afwachten en niet op de zaken vooruitlopen is het enige wat gaat want we zullen het toch vrijdag pas weten!

Vandaag en gisteren braaf wederom op en achter de Wii gestaan en 'gesport'. Nog steeds spierpijn tot gevolg dus zal het wel ergens goed voor zijn. De vermoeidheid echter is nog steeds hetzelfde ondanks ik een goed nacht heb gehad. Dus het is bijna negen uur ik zeg pyjama aan en welterusten....

Fijne avond.