This one is for Jean.....

As far as my eyes can see

There are shadows approching me

And to those I left behind

I wanted you to know

You've always share my deepest thoughts

You follow where I go...

Dit keer niet van Twitter maar van een liedje was vanmiddag op de radio was. En hoewel deze tekst niet direct gaat over verlies toch raakte het me vanmiddag. De tekst is mooi en voor nu vind ik hem passend. Want vanmorgen kwam het trieste bericht dat mijn nicht Jean is overleden. Dus lieve stoere Jean, deze was voor jou...

Dus vandaag een redelijk verdrietige dag. Helaas de dagen voor deze dag ook redelijk down, de 'huis-buizerd' heeft de kippetjes ontdekt, en het hok van de kippetjes. Deze -het kippenhok- is volgens mij onder alle buizerds in de buurt nu beter bekend als de KFC-drive. In 5 dagen tijd zijn er 6 kippetjes en 5 kuikens vermoord en deels opgegeten. Geen leuk schouwspel om in de ochtend te ontdekken. Het hele hok is afgesloten en toch is hij of zij er tot 3 keer toe nog in geweest door een gat te maken in het net. Waarschijnlijk is hij of zij er bij het poortje ingegaan, daar hing het net namelijk los overheen, inmiddels niet meer dat snap je denk wel.. Vanmorgen toen ik naar stal liep zat de buizerd er weer, nu gelukkig op een hek van de stapmolen. Ik heb mijn best gedaan hem te laten schrikken. En dat is denk best goed gelukt denk ik, wat ook niet vreemd is als er 80 kilo plus in pyjama schreeuwend en zwaaiend met recht op staande haren op je af komt denderen! Gelukkig gisteren en vandaag geen kippenslachting gezien of plaatsgevonden hier laten we hopen dat hij/zij het voor gezien houden en mogen de kippetjes binnenkort ook weer uit hun verplichte lockdown!

Dan was er nog een hoop stress afgelopen vrijdagochtend. Ik lag nog op bed toen de telefoon ging. De buurvrouw belde, toen ik het zag staan was ik nog niet direct in alarmstand dus nam gewoon op. Maar toen hoorde ik de buurvrouw heel kortademig en met veel pijn en moeite zei ze dat ze helemaal niet lekker was. Ik aarzelde geen minuut en sprong mijn bed uit en riep dat we eraan kwamen. Chris was al beneden en toen ik riep dat de buurvrouw niet goed was riep hij ik ga alvast ik ben aangekleed stel dat we moeten reanimeren. Shit, nu hij dit zei drong het echt pas goed tot me door dat het echt wel serieus kon zijn. Chris was nog geen halve minuut weg of ik bedacht me ineens STOP.... De buurvrouw wil helemaal niet gereanimeerd worden! Daar is ze altijd heel stellig en duidelijk in en ik begrijp dat echt heel goed. Ze heeft een hele respectabele leeftijd van 87 en als kasplantje ergens uit komen is natuurlijk niet heel prettig. Vooral niet voor onze stoere buurvrouw die een paar dagen daarvoor haar verjaardag had gehad en daarbij nog even aan mij liet zien hoe lenig ze was. Ik stond toen werkelijk met mijn mond open, wat niet heel handig was omdat er veel muggen zaten, toen ze hop over een stroomdraad heen stapte waar ik met mijn lichaam niet eens overheen kwam. Toen ik dat tegen haar zei, vloog ze met haar handen naar de grond om te laten zien dat ze echt lenig was doordat ze iedere dag oefeningen deed! Echt top, op die leeftijd nog zo ondernemend en kwiek! Nu ik dit heb geschreven kun je je wellicht beter voorstellen dat het voor mijn buurvrouw echt geen optie is om bedlegerig te zijn, mocht je die keuze kunnen maken. Anyway ik dwaal weer lekker af... Ik was bij het moment dat ik me realiseerde dat ik wist dat ze dat niet wilde en trok supersnel mijn kleren van de vorige dag aan die op de grond van de badkamer lagen en rende echt naar mijn fiets om naar de buurvrouw te crossen. Terwijl ik langs mijn ouders reed, die zaten op het terras buiten te ontbijten, riep ik wat ik wist en fietste echt de longen uit mijn lijf (bij wijze van spreken). Bij de buurvrouw aangekomen zag ik dat Chris en een meneer van Essent bij de buurvrouw stonden, gelukkig geen reanimatie nodig dus ook geen verkeerde beslissingen. De buurvrouw zag er slecht uit, beetje grauw en hield haar handen keer op keer naar de borst. Het drukte en stak en ze was heel kortademig, ze was net aan het uitleggen wat er gebeurd was en toen hoorde we de ambulance al. Twee lieve ambulance broeders namen de zorg over. Ik vertelde wel expliciet de wens van de buurvrouw, wat ze ook respecteerden en direct noteerden. Daarna werd de buurvrouw op de brancard geholpen door mij en werd er een hartfilmpje gemaakt. Conclusie een hartinfarct dus met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Ik had inmiddels de dochter gebeld en pakte snel wat spulletjes bij elkaar voor in het ziekenhuis, deed ze in de tas en sjeesde naar Venlo. Daar aangekomen mocht ik gelijk naar de eerste harthulp en toen ik er net was kwamen de cardiologen en arts haar halen. Er volgde nog een gesprekje over het niet reanimeren waarbij we gelukkig wel doordrongen dat ze nog fit genoeg was en dat ze toestemde mocht het hart tijdens het dotteren stoppen dat ze dan toch een schrokje mochten toe dienen om het hart weer in het juiste ritme te krijgen. Want dan is het immers niet echt het hart wat er mee stopt maar een gevolg van de ingreep. Toen de buurvrouw weg was gereden heb ik nog enkele minuten daar gezeten en toen kwam de familie en kon ik naar huis. Eenmaal thuis ben ik nog een paar uur doorkunnen gaan op de adrenaline denk ik en toen kreeg ik een heftige migraine aanval...

Lang geleden dat ik zo een misselijkmakende hoofdpijn had gehad. Mijn Maxalt hielp niet direct waardoor ik dan weer lichtelijk in paniek raak omdat ik dan echt niet weet wat ik moet doen van de hoofdpijn. En toen was daar tante Jos, die heeft drukpunten gedaan op mijn voeten en na een 10 minuten viel ik gelukkig in slaap. De hoofdpijn heeft helaas nog wel het hele weekend huisgehouden maar hé, zowel ik en nog belangrijker, de buurvrouw, maken het goed! Hopelijk mag ze morgen weer lekker naar huis!

Ik hik verder naar de vrijdag dan heb ik mijn scan en 1 juli de afspraak bij de oncoloog. Ik wilde nog een heel verhaal verder typen maar zie dat het al schrikbarend laat is. Dus hopelijk morgen nog even tijd om dat stukje te delen.

Fijne avond nog