Tom & Poes

Wat hebben we vandaag toch weer kunnen genieten van een waanzinnig mooie dag! Vannacht had ik redelijk goed geslapen. Ik ben wel veel wakker, maar ik word niet meer moe wakker dus, vind ik het allang goed. Sinds gisteren hebben we twee nieuwe bewoners, te weten twee 13 weken oude kittens geheten Tom en Poes. Tom is een mannetje dat giseren voor hij hier kwam direct is gecastreerd. Arm beestje van de dierenarts naar zijn oude thuis, en 's avonds gelijk mee naar ons. Ze wonen op stal in de zadelkamer, en ze zijn indienst voor het helpen weg te treiteren van de grote migratie van de familie muis. Overal ruik je gewoon muizenplas, en als ik ergens niet tegen kan is het vieze luchtjes. Oh, ik kan werkelijk over mijn nek gaan als ik een glas krijg met drinken wat ruikt naar vis. Weten jullie dan wat ik bedoel, hetzelfde kan met borden, vreselijk is dat. En ik weet dat het niets met proper te maken heeft want.... onze vaatwasser laat onze vaat ook weleens met een luchtje achter. Dit terwijl de vaatwasser nog maar een paar maanden oud is. Maar ik had het over de katten, kan zo lekker afdwalen.. NOT...Omdat Tom en Poes heel bang zijn zit ik nu op een tuinstoel in de zadelkamer. Het nieuwe huis van Tom en Poes. Op de vrieskist waar voer in opgeslagen zit, ligt Tom mij stiekem, met half dichtgeknepen oogjes, aan te kijken. Poes heeft haar intrek genomen op het western zadel. Dit is bij alle twee heel populair (het western zadel) maar Tom heeft net gegeten buikje rond.Hij past hier goed thuis want volgens mij was het net iets teveel...
Het drama van gisteren heb ik enigzins kunnen verwerken, het is niet afgerond maar ik heb het een plekje gegeven. We weten eigenlijk diep in ons hart allemaal wel hoe het is, expectation is the root of all heartache. Aldus Shakespeare! Omdat het natuurlijk in sommige gevallen niet mogelijk is alles met naam en toenaam op internet te zetten. Moeten jullie genoegen nemen met dit, het liefst gooi ik alles op "straat" want van je afschrijven werkt echt ook wel therapeutisch. Maar we hebben natuurlijk ook nog onze normen en waarden en die proberen we vast te houden.
Dit stukje (politieke) correctheid heb ik niet altijd gehad. Vooral toen ik van het westen naar het zuiden van het land was verhuisd, had menig mens toch wel moeite met mijn directheid. Daar waar ik altijd in de veronderstelling was dat vooral mannen zouden zeggen waar het op stond, kwam ik er achter dat de man af en toe nog erger kan zijn dan de vrouw. Ook mannen kunnen roddelen als de beste, en het ergste is dat als je iets verteld er in je gezicht wordt gezegd ja en amen (oké dat nog net niet) draaien ze zich om, om vervolgens een hoop onrust te gaan zaaien omdat ze het toch niet helemaal snappen?? Maar ja, we hebben het er al eens eerder over gehad.. dus laten we dat lekker in het midden. Over de directheid kom ik later wel een keer terug!
Het is nu tien over acht en ik zit nog steeds in de zadelkamer (heel gezellig als de rest binnen zit) we hebben net hooi gevoerd en ik ben terug naar binnen gegaan. Ik zit nu denk een kleine 10 minuten en ik ben niet bang voor muizen maar er liep net echt een leger van iets over het plafond. Tom en Poes liggen in diepe coma, dus wellicht maak ik het iets erger in mijn hoofd als het was. Maar het klonk veel en zwaar, zelfs de muizen zijn hier besmet met obesitas. Het is hier volgens mij geen ziekte maar een virus! Vanmorgen ging ik zelf ook op de weegschaal staan. Eigenlijk heb ik me een beetje neergelegd bij mijn huidig gewicht en geef ik er niet zoveel heel veel meer om (als ik het wel zou doen zou ik actie ondernemen en dat doe ik dus niet...maar vind mezelf wel echt te dik nu hmmm) maar door de kuren en ziekte is het belangrijk om een stabiel gewicht te hebben en ik moet zeggen.... dat blijf ik. Normaal zou ik nooit zeggen bij dit gewicht dat ik daar blij om zou zijn maar nu, echt wel! Een paar mensen die ik ken die hetzelfde hadden zijn er al niet meer. Heel beangstigend, maar ik denk dat door mijn stootbumpertjes iets meer bij te zetten heb... Ik weet dit niet zeker hoor, maar dit is gewoon mijn gevoel. Nooit medisch onderbouwd. Inmiddels is het tien voor half negen, de katten liggen beiden op het zadel en ik zit hier gewoon.. te zitten... geen idee eigenlijk waarom. Ja, ik wilde proberen de katten mak te maken en ze het gevoel geven dat ze niet alleen zijn en dat wij mensen (wij hier in ieder geval) best wel te vertrouwen zijn. Oh, er komt leven in de brouwerij. Poes is van het zadel gekomen en is aan het jagen op een vlieg. Zo schattig. Ze is alleen niet zo heel snugger denk ik.... ze blijft op één plek zitten en slaat alleen met haar voor pootjes.. Het is niet leuk als ik het type maar geloof me, ik zit hier in mijn eentje en lig in een deuk... Ook om het gekreun wat van stal komt. Teigertje of Knorretje (de varkens) ligt heel hard te snurken en bij het uitademenen een fluitje, geweldig. Verder is het stil, je hoort de paarden hooi eten, gezellig geluid en af en toe klinkt er een flinke scheet. Dus echt stil is het volgens mij hier nooit. Maar mijn moeder is inmiddels ook hier bij me en we gaan f nu lekker in de jacuzzi even totale ontspanning hoop ik! Fijne avond nog.