Voorjaarskriebels.....

Voor als het tegenzit... Alles komt goed. Misschien nog niet vandaag. Misschien nog niet morgen. Maar er komt een moment, een kantelpunt wat een betere periode inluidt.

Dus... dat! Maar, het mooie weer heeft gelukkig ook invloed om mijn innerlijke ik. Niet zozeer dat ik alles nu beter ´zie´ en weet maar ik krijg weer de zin en de wil om dingen te ondernemen. Uiteraard hoort daar dan wel weer bij dat ik doorsla en vervolgens op bed kom te liggen, maar hé ik heb het wel mooi gedaan!

En zo heb ik zaterdag eerst met Chris de grote stallen uitgemest en toen alle ramen van stal gewassen/gezeemd. Het lijkt wel voorjaar en daardoor krijg ik ook echt de schoonmaakkriebels! Helaas hebben de mieren en de wantsen ook het voorjaar volgens mij in hun hoofd want er vinden momenteel hele files in de keuken plaats van mieren die naar de vuilstort gaan of dergelijks en de wantsen tja, geen idee waar die vieze nutteloze beesten vandaan komen. Ik was zogezegd dus ramen aan het wassen op stal en was in de zadelkamer bezig. Daar zag ik een grote langwerpige wants dus die sloeg ik geïrriteerd met een doek weg. Vervolgens ging ik verder, op mijn keukentrapje naar de ramen. Ik sta bovenop, buk om mijn natte doek te pakken, zie diezelfde vieze grote om mijn spijkerbroek vlak boven mijn knie. Whoaaa, ik heb overal pijn, ben niet vooruit te branden en loop als een bejaard iemand. Maar ik zeg je, ik leek Churandy Martina wel in 1 seconde van de trap, daarbij niets brekend (!!!) rennend en gillend (als een klein kind) naar mijn vader (waarvan ik wist dat hij 2 tellen eerder voorbij was gelopen). Echt praten kon ik niet dus stond al hyperventilerend te hakkelen 'Beest, wants, op mij. 'Mijn vader die altijd heel goed is in niet horen wat ik zeggen, of niet begrijpen wat ik bedoel, was gelukkig heel snel en snapte het direct. Na een grondige controle check bleek ik "wants-vrij" en ben weer terug naar stal gegaan. De zin om schoon te maken was op dat moment ook een heel stuk minder, dus gelukkig waren de ramen van de zadelkamer de laatste!

Op zaterdag heb ik wel goed naar Chris geluisterd. En ben tussendoor gewoon gaan eten. Normaal als ik aan de gang ben, wil ik doorgaan. Ik denk altijd, nu kan het dus dóór! Maar zo zaterdag, met het lunchen tussendoor, heb ik het echt langer volgehouden dan een lange tijd! Echter om een uur of 4 kwam de man met de hamer. Ik stortte in. Hoofdpijn en uiteraard buikpijn. Dus wat ingenomen en naar bed. Die avond en nacht goed (redelijk wel met 1 onderbreking van 2 uur tot 3 uur) geslapen. Zondag ook redelijk actief geweest. De achterste weides gesleept met de tractor, totdat hij begon te stotteren... shit, tank leeg. Dus daar ging mijn sirene weer, 'Chhrriiiisss?', en daar was hij weer mijn alles reddende allessie. Ondanks dat hij ook bezig was, kon hij de tractor ontluchten en proberen weer opgang te krijgen. En ik, ik ging maar even in de zon zitten lezen. Na een tijde kwam Chris ook gezellig zitten. Inmiddels had ik een korte pyjamabroek uit de kast getrokken en zat ik in februari om 2 uur gewoon even in de zon te lezen! Lang duurde het echter niet want de zon bezorgde me hoofdpijn en omdat we die avond naar Eersel zouden gaan ben ik naar bed gegaan. Na een paar uur diepe slaap, werd ik uitgerust en goed wakker. Dat wil zeggen ik voelde niets ergs op dat moment. Dus snel aankleden, paardendekens op doen, beetje verf op en op naar Eersel.

Daar aangekomen was Kees Kristie aan het longeren, en gelukkig wat zag Kristie er weer goed uit. Ze was echt goed aangekomen en had weer spieren op haar schouder. Zo enorm opgelucht! Kijk ze is er nog niet en heeft nog een lange weg te gaan. Maar gelukkig, ik hoef nog geen dramatische beslissing te gaan nemen volgens mij! Top! Daarna gezellig gaan eten met zijn 4en in Knegsel. Heerlijk gegeten (en, ja weer iets teveel natuurlijk) en wat werd het leuk gepresenteerd! Tegenwoordig vind ik het ook niet meer moeilijk om uit eten te gaan, als ze vragen of er bijzonderheden zijn zeg ik gewoon dat ik zwanger ben! Hiermee krijg ik doorbakken dingen en niets rauw, dus geen moeilijk gezeur en ach, mijn buik is er rond genoeg voor 😊. Rond half 12 waren we thuis dus snel naar bed, Chris moest er weer vroeg uit en ik was zoals gewoonlijk ...juist.... Moe. Om half 2 kwam Rolex me wakker maken, dus hup ik eruit en naar beneden. Even gespeeld en weer naar boven, echter om kwart over 4 begon hij weer te klieren (ditmaal zat hij op zijn kamer en ik weet niet wat hij deed maar het leek wel een verbouwing!) Dus ik eruit voor Chris wakker zou worden... te laat... door het getrippel van de hondenpootjes werd hij wakker. Ik denk dat ik op mijn naaimachine slofjes voor de hond ga maken! Ik ben vervolgens met alle dieren naar beneden gegaan en toen Chris zijn wekker ging ben ik weer naar bed gegaan. Gelukkig zouden mijn ouders voeren dus kwam ik om 10 uur beneden en keek weer een stralende dag tegemoet!

Vandaag weer aan de poets geweest, wat niet zo wilde. Na de stallen en het varkenshok te hebben schoongemaakt deed bijna alles pijn en vooral de steken in mijn rechterflank waren echt heel irritant. Dus Morfine en Paracetamol en naar bed. Heel stom, geen middageten! Om 5 uur schoot ik wakker, 3 gemiste oproepen van Chris (whoaa, what's up?) en een appje van Anke of ze kon komen rijden om 4 uur... tijdstip verzenden 3 uur nog wat... Tja, dat was dus al geweest. Eerst Chris snel gebeld, die uit zijn werk direct voor mij wat in Venray is gaan afgeven. Gelukkig was er niets aan de hand en had hij me niet wakker willen maken toen hij uit zijn werk thuiskwam. Anke geappt en die zou gelijk komen rijden. Ik sprintte mijn bed uit (ik kan het dus echt nog wel!) uiteraard ruzie met mijn sokken aan doen, om over mijn spijkerbroek nog maar te zwijgen. Later bleek dat ik hem dicht over mijn heupen uit heb getrokken, dus niet heel vreemd. Echter zit er nu wel door mijn vastzittende teen een gat in mijn kruis omdat ik daar bleef steken. Geduld is niet echt iets wat ik bezit, dus trok en sjorde ik door en krak... zucht..

Afijn, snel paarden naar binnen met de hulp gelukkig van moeders en mijn Canadese tante Trees. En toen merkte ik dat ik niet gegeten had. Echt trillen, spaghetti benen en dol in mijn hoofd. Ik dacht echt nu val ik flauw. Dus snel een Fanta gedronken en een stroopkoek opgegeten in de hoop dat het snel weg zou trekken. En gelukkig, dat deed het! Lekker even zitten genieten van Kaat en Anke. Daarna nog zitten kletsen, gegeten en sinds 8 uur lig ik weer op bed. Mijn gewrichten branden en voelen schraal aan (geen idee hoe anders te omschrijven) gelukkig heb ik geen hoofdpijn, aldus het leven van een 45-jarige in het lichaam van een oud vrouwtje... (bewust geen leeftijd want, wat is oud tegenwoordig?)

Fijne avond.