Vrijdag 3 april......

Liefde is... ik wil bij jou zijn. Vandaag morgen, volgende week en de rest van mijn leven.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En hoewel ik het hier helemaal mee eens ben is het toch ook een beetje zuur. Ik denk dat dit meer gericht is op de Allesies van de meeste mensen en de allernaasten maar in deze tijd is het niet voor iedereen mogelijk om daadwerkelijk bij elkaar te zijn. Uiteraard in het belang van ons allen, maar toch... steeds meer beseffen we ons allemaal denk ik dat we toch elkaar missen nu we toch allemaal een beetje in isolatie zitten. En natuurlijk is er de telefoon, de mobiele telefoon, Facetime, What's App en ik weet niet wat nog meer allemaal. Maar juist nu is dat soms net niet genoeg.... Toch is het belangrijk deze social distancing, laten we hopen dat de situatie snel onder controle komt en niet alleen op persoonlijk vlak maar ook economisch en maatschappelijk!

Vandaag alweer vrijdag 3 april ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Januari en februari gaan naar mijn mening altijd tergend langzaam. En dan ineens is het voorjaar daar in al zijn pracht en praal. Heerlijk om te zien dat het bos aan de overkant en de bomen in de tuin langzaamaan weer een groene gloed krijgen. Als je van dichtbij kijkt schattige kleine blaadjes die zich ontrollen uit de knop. De bloesem, die vreemd genoeg dit jaar niet gelijktijdig, uitkomt de narcissen, blauwe druifjes, hyacinten... oh heerlijk! Van dit soort dingen kan ik echt genieten. Net als de zonsondergang die je nu in je trui buiten kunt bewonderen. Daarover gesproken net was ik het kippenhok dicht doen. Die eigenwijsjes gaan ineens veel te laat op stok naar mijn zin.. Was het vorige week nog braaf om half 6 allemaal binnen, nee nu hebben ze besloten om gezellig met zijn allen nog voor het hok rond te scharrelen en hangen. Tja, en zie dan maar eens 30 kleine kippetjes allemaal in het hok te krijgen en vervolgens ook het poortje eerder dicht te hebben voordat zij er weer uit sjezen... Lukt niet, geloof me ik heb het geprobeerd met voer en mijn optimistische kippenroep (Kip, Kip, Kip, Kip) maar ze drentelen braaf achter mij aan als ik het hok in loop. Maar dan loop ik er weer uit en zijn ze sneller als mij weer buiten... Onbegonnen werk dus laat ik ze maar gewoon daar even zijn en ga wat later even terug om ze op te sluiten. Oh ja, daar ging het om.... Ik zag toen de mooie avondlucht en verwonderde me erom dat je echt bijna geen, sterker nog ik zag er echt geen één, vliegtuigen ziet. Echt bizar...

Afgelopen dagen gaat helaas het slapen weer een stuk minder ook ben ik echt onwijs moe, meer moe dan de laatste weken. Toen klaagde ik wel maar nu heb ik er echt last van in mijn al aangepaste en geaccepteerde mindere versie van mijzelf. Klinkt dat een beetje logisch, met andere woorden ik hoop dat iemand snapt wat ik bedoel, zo niet... het zij zo 🤣.. Komende maandag had ik mijn ziekteverhaal aan het tuchtcollege kunnen uitleggen echter is dit door het Coronavirus verplaatst naar een nader te noemen tijdstip. Eerst kreeg ik een brief dat het tuchtcollege mijn zaak urgent genoeg vond en ondanks de maatregelen toch door wilde laten gaan, zij het in aangepaste vorm, geen mensen van buiten alleen de betrokkenen en de voorzorgsmaatregelen uit voorzorg uiteraard. Echter 4 dagen daarna kreeg ik weer een brief dat de betrokken vonden dat het niet door kon gaan. Dus enerzijds fijn, ik zoek het ook echt niet op naar 'buiten' te gaan. Anderzijds jammer ik had graag eindelijk een keer een soort van duidelijkheid gekregen, voor zover dat kan. Nou ja, wordt vervolgd. Reden voor mij om extra mijn best te doen vol te houden en door te gaan!

Voor nu bedtijd, fijne avond!