Vrijdag de dertiende voor Tom.....

13-07-2018

De mooie V´s voor in je leven; Vriendschap, verliefdheid, verbinding, vriendelijkheid, vrolijkheid, verzoening, vrede, vrijheid en vreten :). 

Precies een week geleden dat ik euforisch blij was. Dit gevoel hield ik tot zondag en toen begonnen helaas de klachten. Ik heb vrijdag volgens een nieuw te volgen schema een dubbele dosis Nivolumab gekregen. Hierdoor hoef je niet om de vrijdag aan het infuus maar 1 keer in de 4 weken. Normaal heb ik altijd al last van vermoeidheid, darmen en hoofdpijn echter was het nu net als de dosis dubbel zo erg. Dus ons zo gekoesterde tripje naar Fontainebleau kon geen doorgang vinden. De reis net te ver de klachten net te erg. Dus thuis gebleven en een paar nare dagen gehad. Veel op bed, veel slapen en daardoor ook logischer wijs opgebroken nachten. De super goede resultaten van de meiden kwamen als ware kadootjes aan en gewoon iedere dag weer!

Gisterenochtend rond elf uur kwamen we erachter dat Tom er niet was. Gezien het niet de eerste keer is probeerde ik het van me af te zetten. Vannacht wel paar keer naar buiten geweest (was toch wakker) om te kijken maar geen Tom... Hmmmm, niet leuk sterker nog verschrikkelijk vind ik dat als onze beestenboel niet compleet is. Een paar keer heen en weer gefietst en geroepen maar geen Tom. Het feit dat hij noet kan miauwen maakt het zoeken er niet gemakkelijker op moet ik zeggen. Maar goed, vandaag ging het in eerste instantie wat beter met mij dus had ik het gevoel dat Tom gewoon een keer terug zou komen lopen. Tot het ongeveer half 2 was na het eten . Ik kreeg echt enorme steken in mijn buik. Zo erg heb ik ze echt nog niet gehad, lichtelijk in paniek geroepen (schreeuwen is meer op zijn plek)zodat mijn moeder kwam. Je zal zien altijd telefoon bij en nu ging ik boven iets pakken en werd echt overvallen door de pijn. Oef, het leek wel of er messen in mijn buik werden gestoken. Na een tijdje loste Chris mijn moeder af (ik had m gebeld). Ik weet niet waarom maar doordat mijn moeder zich zorgen maakt (en ik dat al deed) werkt dat dubbel. Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt maar als ik zo'n pijn heb doe ik het ook. Dus zeg maar het welbekende effect van de rode doek op een stier. Na wat te hebben ingenomen ben ik weer in slaap gevallen tot een uur of vier. Toen naar beneden, buikpijn was inmiddels veranderd in maagpijn en het heftige was eraf. Ik besloot voor we bij de buren zouden gaan eten nog een rondje te fietsen om Tom te zoeken... aanhouder wint... dus toen ik bij de boerderij van mevrouw Smeets was en aan het roepen was hoorde ik een zacht gemiauw. Heel grappig achteraf als je beseft dat hij echt niet kon miauwen eerst . Dus ik het erf op en roepen. Ja hoor, het kwam van achteren bij een groep dennebomen. Ik kijken of ik de buurvrouw zag... maar nee ik zag haar niet. Totdat ik in de verte een vrouwtje zag lopen, ja dat is ze vast met de hond. Ik op mijn fiets naar de buurvrouw om te vragen of ik naar achteren mocht lopen. Alles akkoord uiteraard dus daar ging ik. 'Tom, poes poes poes...' een klagend gemiauw uit een hoge dennenboom zonder takken aan de onderkant en uiteraard de hoogste boom die er stond... Ja hoor, daar zat hij ik schat op een meter of 12, 13 hoog. Eerst natuurlijk was ik blij 'yeah, gevonden en hij leeft!' In mijn hoofd had ik stiekem al twee dagen de allerergste senarios. Tom dood op de weg, Tom gewond weggekropen in een hoekje, Tom mee genomen door wandelende of fietsende vakantiegangers 'oh kijk wat een schattig mager poesje'.. afijn gelukkig achteraf allemaal weer onnodige negatieve energie. Tom zat gewoon 1 km verderop in een dennenboom. Waarschijnlijk erin geschoten omdat hij was geschrokken van de hond. Maar wat nu? Eerst Chris gebeld. Die kwam gelukkig gelijk. Ik had verwacht dat hij iets zou zeggen in de trant van 'hij is er in gekomen, dan komt hij er ook wel weer uit.' Gelukkig niet dus. De buurvrouw had een lange ladder staan dus daar eerst met zijn drieën een poging toe gewaagd. Helaas ging Tom nog hoger terwijl Chris al zon 4 meter te kort kwam. Hmmm, dit gaat 'm niet worden. Dus nog 1 ander alternatief... de brandweer. Ik bellen met 112, waarbij ik uiteraard aangaf dat het geen spoed was en dat de kat waarschijnlijk al 2 dagen in de boom zat. Wat denk je, ik sta dus Onder die boom te bellen. Piest Tom gewoon vanuit de boom naar beneden, u raadt het al deels op mij.... geen idee of diegene die ik aan de lijn had snapte waarom ik aan het gillen was.. Maar goed adres doorgegeven en ze kwamen eraan. En echt, 10 minuten later kwam er een grote brandweerwagen met 5 man en een busje met nog eens 2 man en daarna vanuit Weert nog een ladderwagen.... Dit allemaal voor Tom onze kleine daredevil... Uit die wages, ik overdrijf niet, kwamen echt stuk voor stuk hele knappe jonge mannen! Ik zag direct een kalender voor me met deze sexy brandweer mannen. Toen ik dat zei kreeg Chris een pak aangeboden gegarandeerd voor succes. Afijn hoe grappig en leuk het ook was, Tom zat nog in de boom... te miauwen . Dus toen kwam er aktie. Een paar mannen in vol tenue op de ladderwagen. Wat geen succes was. Dus weer naar beneden om een strop en een net te halen... weer omhoog en uiteindelijk ging Tom door de strop iedere keer stukjes lager tot halverwege daar viel hij uit de boom. Uiteraard niet op het zeil wat gespannen was maar erlangs. En zoeff.... weg rende hij. Geen idee waarheen.

Toen alles en iedereen weer weg was overviel de vermoeidheid en pijn mij weer... dus terug naar huis alwaar ik nog een half uur 'Tom en poes poes poes' liep te roepen. Toen even gelegen ik kon echt niet meer. Daarna toch nog maar een poging om hem (Tom) van de bossen van de buurvrouw (waar hij waarschijnlijk zat) naar huis te roepen. Dus ik op de scooter de achterste weide van ons ingereden helemaal tot het einde (dat is precies halverwege de buurvrouw). En weer geroepen. Na een paar minuten dacht ik hem te zien (Geen bril dus onduidelijk ) maar dat bleek een konijn. Maar kort daarachter kwam een schuchtere Tom onzeker iedere pas achterom kijkend richting onze wei. Pfff, gelukkig. Ik Chris gebeld die kwam met de auto van de andere kant en liep in de greppel om Tom over het hek te helpen (bij ons alles dicht met gaat en hekwerk i.v.m. varkens en honden) maar Tom rende al richting onze mestput dus riep ik naar Chris dat hij terug kon. Ik terug naar stal kijken of hij er was en ja hoor, weliswaar onder de hars van de boom en uitgehongerd maar hij was er weer! Ik helemaal blij . Kijk ik even later naar buiten zie ik Chris weer in de greppel lopen. Dus ik dacht 'hè?' Ik bellen bleek hij over een emmer te zijn gevallen.... in de bramen en brandnetels maar dat was het ergste niet toen hij terug was bij de auto bleek hij zijn autosleutels niet meer te hebben.... dus moest hij terug om te zoeken....in dezelfde bramen en struiken.... arme Chris.

Maar deze dame ligt nu prinsheerlijk op bed, na een heerlijke maaltijd met daarbij de lekkerste pijnstillers. Al onze beestjes zijn op het erf inclusief 4 nieuw geboren kuikentjes . Chris is weer terug ik ben blij, moe maar voldaan. Wat een paar laatste uurtjes van een iets betere dag.

Fijn weekend.