We maken er gewoon weer een feestje van .....

Yeah het zit er wederom in, mijn levenselixer of te wel cocktail! En omdat we vandaag geen bezoek aan de oncoloog hadden staan ging het redelijk snel allemaal. Om 8 uur vanmorgen moesten we aanrijden eigenlijk. Dit werd 10 over 8 en zeg nou zelf dat valt best mee toch? Om 6 uur waren we klaarwakker door Rolex die kwam laten zien hoe lief hij wel niet was en daarbij vond hij zichzelf ook zielig want hij had van 3 tot 6 in zijn kamer gezeten. Ik heb gelukkig daarna nog even geslapen tot 7 uur weer even wakker doordat hij kwam laten zien hoe lief hij zichzelf vond. Chris was er inmiddels klaar mee en ging er maar uit, hij moest immers ook alles nog voeren voor we weg zouden gaan. Ik mocht nog even blijven liggen en om tien over half acht schrok ik wakker....whoa ik heb nog 20 minuten om mezelf aan te kleden (en ook nog bedenken wat ik aan deed) mijn haren organiseren (wat heel erg kan meevallen of een disaster blijkt) en mijn gezicht nog een beetje verven om er wat knapper uit te zien. Dus ik was best trots op mezelf dat ik in 25 minuten, 4 broeken en een jurkje aangehad heb en daarbij nog 2 T-shirts en 2 bloesjes! De deur naar mijn kleedkamer trok ik maar heel snel dicht 😊. Gelukkig was het niet heel druk op de weg en reden we 5 voor negen al het parkeerterrein op van de Maastro kliniek. Dus gelukkig op tijd binnen om bloed te prikken. En net toen ik zat en we een beetje aan het kletsen waren hoe het ging werd er op de deur geklopt. Een meneer met een grote bloedvlek op zijn blouse en vlekken op de broek, jasje en vloer... Een jonge verpleegkundige stond er wat stuntelig achter er in plaats van de beste man (die overigens gewoon niet luisteren naar het feit dat je het watje of verbandje een tijdje moet aandrukken - vooral als je bloedverdunners gebruikt wat ze echt altijd vermelden! -) te helpen en als eerst te zorgen dat er een nieuw schoondrukverbandje om heen komt om erger te voorkomen... lopen ze naar de bloedprikafdeling want die hebben geprikt... Ik vond het heel zielig om te zien dat diegene die prikt dan iets opgedrongen aan werk krijgt, dit terwijl er in het kamertje van het bloedprikken niets anders ligt dan kleine kompressen en naalden en buisjes. Op de afdeling waar de verpleegkundige de meneer had opgevangen is ten alle tijden vast een betere EHBO koffer aanwezig dan op de bloed-prikkamer. Hmmm, beetje raar van het jonge verpleegstertje... Maar "onze" bloedprikkende held fikste het wel gewoon even.... Om vervolgens om kwart over 9 mijn bloed af te tappen. Maar...ik was op tijd in geklokt gelukkig dus aan mij lag het niet dit keer 😊. Nog even wat zitten kletsen (lag geen nieuw formulier klaar dus nog geen nieuwe patiënt) en daarna terug naar Chris. Die zich uiteraard weer eens afvroeg waarom het zolang duurde! In geuren en kleuren natuurlijk verteld.... Mariska en bloedverhalen is meestal wel een interessante combinatie... Ik ben ook zo'n triest geval wat graag naar medische programma's kijkt. Gewoon omdat ik het interessant vind, kan toch? Na een kwartiertje ben ik naar beneden gegaan om een boek te kopen, ik heb thuis alles uit en had mijn laptop ook niet mee. Vandaar een boek een goede afwisseling is. Beneden zijn er een paar winkeltjes en toen ik na het kopen van de boeken naar het fruitwinkeltje ging - en geloof me echt met de gedachte een bakje fruit en een smoothie te halen - zag ik daar enorme (naar later bleek appel) bladerdeegflappen met poedersuiker liggen....jammie daar had ik wel trek in. Het idee van fruit en gezonde smoothie waren direct verdwenen. Uiteindelijk ging ik de winkel uit met twee mega appelflappen (waar Chris er 1.5 van op heeft omdat ze echt mega waren) 2 Kinder Buenos en een plakje cake. En voor jullie denken dat ik van plan was alles zelf op te eten... nee, nee ik had het gekocht voor bij de koffie voor de bloedprikmevrouw en voor Twan hij zorgt altijd voor mensen in de rode kamer en wijst ze de weg en kamer waar de behandelingen plaatsvinden. En ook hij doet dit altijd met zoveel warmte en enthousiasme dat ik vind dat dat ook weleens gewoon opgemerkt mag worden! Dus uitgedeeld. Oh wat voelt uitdelen altijd lekker, ik ben een gever en vind het heerlijk mensen iets te geven... Chris vindt dat iets minder echter in dit geval was hij het er wel mee eens!

Tijdens het wachten begonnen in mijn nieuwe boek "de zeven zusters" wat een serie van boeken is over jawel de 7 verschillende zussen... duh😊... Lijkt een goed boek. Slechts 10 minuten later dan de geplande tijd mochten we naar kamer.... 3 yesss alles beter als 1 en 2 dat vind ik zo'n grote onpersoonlijke zaal. De verpleegkundige was optimistische en gokte dat mijn infuus er over een kwartiertje wel zou zijn. Ik gaf echter al aan dat het bij mij nooit zo snel zou gaan... En helaas ik heb echt 45 minuten aan de zoutoplossing gelegen voordat mijn cocktailtje kwam. Geen probleem trouwens hoor. Wij weten dat het uit kan lopen en dat iedereen er op zijn manier echt zijn of haar best voor doet dus... Ik eet wel een reepje of koekje of boterhammetje meer 😊. Het infuus liep allemaal prima maar op de kamer was veel onrust. Bij één meneer zat er net als bij mij 2 x terug allemaal lucht in de slang.... Volgens mij hetzelfde apparaat als ik had! Bij alle 4 de bedden ging het alarm bijna de hele tijd af, geen idee waarom dus beetje zenuwachtig gedoe. Naast mij lag een jonge Vietnamese vrouw en haar man zat naast haar en zij waren echt zenuwachtig en gingen direct bellen en lopen als er een piep ging. Logisch ook eigenlijk het is ook best vreemd dat er zoveel gif in je lichaam wordt gepompt.... Maar ja... we weten wat er gebeurd als we het niet doen!

Om half één was ik klaar en konden we gaan, lekker op tijd. We zouden eerst nog koffie willen gaan drinken in Maastricht bij lieve mensen. Maar omdat ik voor mijn doen vroeg was opgestaan en tijdens het infuus geen oog dicht had kunnen doen en daarbij we vanavond ook nog eens uit eten zouden gaan, was dat geen strak plan. Dus toch maar naar huis waar ik om kwart over 2 in bed lag en tot half 6 geslapen heb. Daarna nog wat gelezen aankleden en op naar de Wok Hong Kong in Roggel... jaja het bestaat echt en is kei lekker! Het etentje was ter ere van An en Kees die vandaag 39 jaar getrouwd zijn en mijn paps en mams die morgen (vandaag dus het is nu namelijk kwart voor 3) 51 jaar getrouwd zijn. Het was een mega gezellige avond én ik hield het goed vol!

Thuisgekomen even met Chris nog naar stal wat hooi geven en daar hadden we (vooral ik) een paar verassingen. Van de kippen die we naar buiten hebben verplaats (26 stuks) waren er weer 7 binnen.... Terwijl alles met netten is afgezet behalve de deur daar hangt het net los een halve meter lager als het hek, hoe ze het voor elkaar hebben gekregen geen idee maar morgen maar even naar kijken. We hebben werkelijk al 2 dagen lang alle buitenkippen die verplaatst zijn naar nieuwe ren (zo'n 30 stuks) met de hand gevangen en in het hok gezet. En dat is echt hard werken... die beesten zijn heel snel en fladderen alle kanten op... morgen begint het circus dus voor 7 kippetjes weer van vooraf aan..... Oeps. En toen ik Bas hooi gaf zag ik dat ze een heel dik oog had... arme Bas... dus snel water gekookt en schoongemaakt. Gezien we niet het beste licht boven haar stal hebben en het al half 10 was kijken we morgen wel verder. Het leek op het oog (grappige woordspeling in dit verband) geïrriteerd en verder niet beschadigd. So we will see....

Nou ik ga lekker weer slapen en wens iedereen een fijn en sportief weekend!