Weekend ergens achter in april....

Je leven is te waardevol om je mee te laten slepen in onnodige negativiteit die soms over je uitgestort wordt. Maak positieve keuzes.

En zo was het zaterdagochtend ook. Omdat ik in de ochtend auto zou gaan rijden had ik geen slaappilletje genomen. Morfine is heeft al een sticker dat het de rijvaardigheid beïnvloed dus als ik dat ook nog een slaappilletje pak dan gaat dat vast niet goedkomen. Daarbij zou ik het ook niet op mijn geweten willen hebben dat ik iets veroorzaak wat voor een ander gevolgen zal hebben. Dus verstandige wijze Mariska (ja echt wel soms 😊) ging het gewoon doen zonder! What was I thinking??? Dus lekker televisie liggen kijken tot een uur of vier half vijf en toen gelukkig geslapen tot een uur of tien half elf. Chris wist (omdat ik hem uiteraard ook wakker hou, wel onbewust anders zou ik wel héél erg zijn...toch) dat ik niet goed geslapen had en heeft me daarom laten liggen (ook telefoon meegenomen zodat de wekker niet zou gaan voor medicijnen of concours) en ik moet zeggen ik werd echt redelijk goed wakker. Maar daar begonnen mijn innerlijkheden weer aan een lekkere strijd, wel gaan (Greenpoint - Kostendrukkers competitie) of niet gaan... en dat zo een uur lang. Ik lijk er de laatste tijd wat tegenop te zien om weg te gaan van huis, denk dat ik niets te melden heb aan anderen en zonder me een beetje af, waarom? Geen idee, op dit moment kan ik dat niet bedenken omdat ik 'niet zo'n bui' heb, maar als ik die heb het ik waarschijnlijk wel honderd en één redenen om niet te gaan. Gelukkig kreeg ik een appje waarin stond gewoon komen even weer wat anders en hoewel Chris dit al vijftig keer gezegd had, nam ik het deze keer wel aan 😊. Dus rond half twaalf in de auto zodat ik net op tijd zou zijn om de eerste van mijn idolen nog te zien rijden, de rest reed later dus dat kwam goed uit. De rit erheen was voor mij weer even een openbaring van de werkelijkheid, het leven gaat buiten onze poorten gewoon door. Het was mooi weer, begin van de meivakantie (onze regio) dus de weg was bezaaid met veel auto's, caravans en vrachtwagen en tja die gaan echt geen rekening met mij houden door met zijn allen op de rechterbaan te blijven, nee die gaan gewoon kriskras door elkaar en vooral als we vier kilometer harder rijden als de voorganger...juist dan halen we in! Dus het was een uurtje rijden en ik heb ik dat uurtje héél veel woorden gebruikt die ik gewoonlijk niet meer nodig heb om mezelf uit te drukken in frustratie! Afijn, het was maar een uurtje en het was mooi weer (wat het alleen maar erger maakte omdat ik een jas op mijn arm en schouder moest leggen voor de brandende zon) dus wat zeur ik nou. Precies op tijd had ik de auto geparkeerd en kon ik de hele middag zittend en staand kijken naar alle knappe jonge ruiters! Heerlijk, helaas niet veel met iedereen gepraat omdat ik op de één of andere manier daar mezelf niet prettig bij voel, zal wel tijdelijk zijn... Nog wel even een standje (😊) gekregen van Ria omdat ik altijd zeur dat mijn haar op een ontplofte molshoop lijkt of op Tina Turner en dat ze vond dat het goed zat. Wat Ria natuurlijk niet wist is dat ik een half uur voor de spiegel heb gestaan met borstels en een fohn 😊😊 gelukkig wel het compliment dat wil zeggen dat het resultaat meevalt 😊. Ook Ivon gaf bij aankomst het compliment dat ik afgevallen was, waarop natuurlijk direct (bijna) krijste dat ik gewoon bijna negentig kilo weeg! Denk niet dat ze nog complimenten maken na mijn optreden van gisteren 😊😊. Diep in mijn hart wel blij om hoor, lieve mensen, want ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk omdat ik zoveel zwaarder ben dan voorheen... Nadat de Junioren en de Youngriders waren afgelopen heb ik even zitten rusten en had toch maar besloten naar huis te rijden. Ik mocht logeren bij San maar had mijn medicijnen vergeten (vergat daar ook gewoon mijn autosleutel op de tafel in de menigte die Zoë gelukkig later vond) en het was nog vroeg en het voelde goed, dus naar huis gereden. Wel onderweg even moeilijke momentjes gehad maar in die tijd heb ik met mijn vriendinnetjes gebeld tot we thuis waren. Thuis, heel moe maar heel voldaan! Super dagje!

En toen was het alweer zondag... Na een lekkere nacht stond vandaag het transport van Kaatje gepland. Madammeke zou vandaag vertrekken om beleerd te worden. Alles was goed voorbereid, in de ochtend ben ik met Denise het vrachtwagentje gaan halen (ze kan niet kort draaien of achteruit door haar blessure dus was dat een goede en fijne oplossing) na een rustige rit thuis aangekomen. Paarden binnen gezet inmiddels waren er hulptroepen in de vorm van Chris, Fonny en Jacob, Denise en ik dus, wat kon er nog misgaan! Achteraf gezien gewoon alles.... Want mevrouw weigerde om ook maar een voorbeen op de klep te zetten. Dierenarts geweest gesedeerd, maar nee deze dame met uitgesproken karakter en lichamelijke beperkingen liet zich niet lijden of dwingen of wat dan ook. Ze kon nauwelijks overeind blijven maar bij de klep aangekomen ging ze steigeren. En door haar bekkeninstabiliteit (reden om beleerd te worden zodat ze sterker wordt en haar spieren beter kan benutten en ze minder last heeft) is dat geen grapje. Gooi er ook nog sedatie in en je krijgt een onoverzichtelijk geheel. Dus... na de vrachtwagen de trailer nog gepakt wellicht ging dat wel, maar nee. Kaatje vond dat het nog niet haar tijd was om te gaan blijkbaar, dus staat ze nu 'rustig' en uitermate tevreden in haar eigen stal.... Op 1 mei krijgt ze haar eerste trailercursus... Nog nooit in mijn paardentijd heb ik een paard gehad of gezien wat niet geladen kon worden, en uiteraard hebben wij er nu één hier op stal staan... Ik voel dat het goed komt, alleen was dat niet vandaag. Ze is hier natuurlijk als veulen gekomen en nooit meer op de wagen of trailer geweest en met grof geweld ga je het ook niet redden bij haar, zo ook niet met andere pony's erop en erbij niets hielp... Ik denk dat haar handicap (bekkeninstabiliteit waardoor ze bijvoorbeeld ook niet achterwaarts kan of kort kan draaien) het er ook niet beter op maakt (ze moet wel heel blijven). Helaas, volgende keer beter.

Enerverend weekend geweest maar wel weer een fijn weekend, en ach met Kaatje komt het ook wel goed... kijk maar naar mij 😊.

Fijne avond.Je leven is te waardevol om je mee te laten slepen in onnodige negativiteit die soms over je uitgestort wordt. Maak positieve keuzes.

En zo was het zaterdagochtend ook. Omdat ik in de ochtend auto zou gaan rijden had ik geen slaappilletje genomen. Morfine is heeft al een sticker dat het de rijvaardigheid beïnvloed dus als ik dat ook nog een slaappilletje pak dan gaat dat vast niet goedkomen. Daarbij zou ik het ook niet op mijn geweten willen hebben dat ik iets veroorzaak wat voor een ander gevolgen zal hebben. Dus verstandige wijze Mariska (ja echt wel soms 😊) ging het gewoon doen zonder! What was I thinking??? Dus lekker televisie liggen kijken tot een uur of vier half vijf en toen gelukkig geslapen tot een uur of tien half elf. Chris wist (omdat ik hem uiteraard ook wakker hou, wel onbewust anders zou ik wel héél erg zijn...toch) dat ik niet goed geslapen had en heeft me daarom laten liggen (ook telefoon meegenomen zodat de wekker niet zou gaan voor medicijnen of concours) en ik moet zeggen ik werd echt redelijk goed wakker. Maar daar begonnen mijn innerlijkheden weer aan een lekkere strijd, wel gaan (Greenpoint - Kostendrukkers competitie) of niet gaan... en dat zo een uur lang. Ik lijk er de laatste tijd wat tegenop te zien om weg te gaan van huis, denk dat ik niets te melden heb aan anderen en zonder me een beetje af, waarom? Geen idee, op dit moment kan ik dat niet bedenken omdat ik 'niet zo'n bui' heb, maar als ik die heb het ik waarschijnlijk wel honderd en één redenen om niet te gaan. Gelukkig kreeg ik een appje waarin stond gewoon komen even weer wat anders en hoewel Chris dit al vijftig keer gezegd had, nam ik het deze keer wel aan 😊. Dus rond half twaalf in de auto zodat ik net op tijd zou zijn om de eerste van mijn idolen nog te zien rijden, de rest reed later dus dat kwam goed uit. De rit erheen was voor mij weer even een openbaring van de werkelijkheid, het leven gaat buiten onze poorten gewoon door. Het was mooi weer, begin van de meivakantie (onze regio) dus de weg was bezaaid met veel auto's, caravans en vrachtwagen en tja die gaan echt geen rekening met mij houden door met zijn allen op de rechterbaan te blijven, nee die gaan gewoon kriskras door elkaar en vooral als we vier kilometer harder rijden als de voorganger...juist dan halen we in! Dus het was een uurtje rijden en ik heb ik dat uurtje héél veel woorden gebruikt die ik gewoonlijk niet meer nodig heb om mezelf uit te drukken in frustratie! Afijn, het was maar een uurtje en het was mooi weer (wat het alleen maar erger maakte omdat ik een jas op mijn arm en schouder moest leggen voor de brandende zon) dus wat zeur ik nou. Precies op tijd had ik de auto geparkeerd en kon ik de hele middag zittend en staand kijken naar alle knappe jonge ruiters! Heerlijk, helaas niet veel met iedereen gepraat omdat ik op de één of andere manier daar mezelf niet prettig bij voel, zal wel tijdelijk zijn... Nog wel even een standje (😊) gekregen van Ria omdat ik altijd zeur dat mijn haar op een ontplofte molshoop lijkt of op Tina Turner en dat ze vond dat het goed zat. Wat Ria natuurlijk niet wist is dat ik een half uur voor de spiegel heb gestaan met borstels en een fohn 😊😊 gelukkig wel het compliment dat wil zeggen dat het resultaat meevalt 😊. Ook Ivon gaf bij aankomst het compliment dat ik afgevallen was, waarop natuurlijk direct (bijna) krijste dat ik gewoon bijna negentig kilo weeg! Denk niet dat ze nog complimenten maken na mijn optreden van gisteren 😊😊. Diep in mijn hart wel blij om hoor, lieve mensen, want ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk omdat ik zoveel zwaarder ben dan voorheen... Nadat de Junioren en de Youngriders waren afgelopen heb ik even zitten rusten en had toch maar besloten naar huis te rijden. Ik mocht logeren bij San maar had mijn medicijnen vergeten (vergat daar ook gewoon mijn autosleutel op de tafel in de menigte die Zoë gelukkig later vond) en het was nog vroeg en het voelde goed, dus naar huis gereden. Wel onderweg even moeilijke momentjes gehad maar in die tijd heb ik met mijn vriendinnetjes gebeld tot we thuis waren. Thuis, heel moe maar heel voldaan! Super dagje!

En toen was het alweer zondag... Na een lekkere nacht stond vandaag het transport van Kaatje gepland. Madammeke zou vandaag vertrekken om beleerd te worden. Alles was goed voorbereid, in de ochtend ben ik met Denise het vrachtwagentje gaan halen (ze kan niet kort draaien of achteruit door haar blessure dus was dat een goede en fijne oplossing) na een rustige rit thuis aangekomen. Paarden binnen gezet inmiddels waren er hulptroepen in de vorm van Chris, Fonny en Jacob, Denise en ik dus, wat kon er nog misgaan! Achteraf gezien gewoon alles.... Want mevrouw weigerde om ook maar een voorbeen op de klep te zetten. Dierenarts geweest gesedeerd, maar nee deze dame met uitgesproken karakter en lichamelijke beperkingen liet zich niet lijden of dwingen of wat dan ook. Ze kon nauwelijks overeind blijven maar bij de klep aangekomen ging ze steigeren. En door haar bekkeninstabiliteit (reden om beleerd te worden zodat ze sterker wordt en haar spieren beter kan benutten en ze minder last heeft) is dat geen grapje. Gooi er ook nog sedatie in en je krijgt een onoverzichtelijk geheel. Dus... na de vrachtwagen de trailer nog gepakt wellicht ging dat wel, maar nee. Kaatje vond dat het nog niet haar tijd was om te gaan blijkbaar, dus staat ze nu 'rustig' en uitermate tevreden in haar eigen stal.... Op 1 mei krijgt ze haar eerste trailercursus... Nog nooit in mijn paardentijd heb ik een paard gehad of gezien wat niet geladen kon worden, en uiteraard hebben wij er nu één hier op stal staan... Ik voel dat het goed komt, alleen was dat niet vandaag. Ze is hier natuurlijk als veulen gekomen en nooit meer op de wagen of trailer geweest en met grof geweld ga je het ook niet redden bij haar, zo ook niet met andere pony's erop en erbij niets hielp... Ik denk dat haar handicap (bekkeninstabiliteit waardoor ze bijvoorbeeld ook niet achterwaarts kan of kort kan draaien) het er ook niet beter op maakt (ze moet wel heel blijven). Helaas, volgende keer beter.

Enerverend weekend geweest maar wel weer een fijn weekend, en ach met Kaatje komt het ook wel goed... kijk maar naar mij 😊.

Fijne avond.