What a night and day......

Zo even snel een stukje voor ik lekker (althans dat hoop ik) ga slapen. Want dit was me mijn nacht en dagje wel zeg, not! Gisteravond had ik voor de verandering erge buikpijn maar dat had ik al getypt. Na ik mijn blog had geplaats heb ik tot een uur of half elf geslapen, Chris kwam naar bed en ik moest plassen. Dus hop hop uit bed en dan is het net alsof er een knopje ergens om gaat....wakker! En dat bleef ik... zo frustrerend als je echt de minuten voorbij ziet sluipen. Dus het was een mengeling van televisie aan, uit, weer proberen te slapen, licht aan, naar beneden, Poes wat snoepjes gegeven (trouwen kat) zelf een biscuitje en wat Alpro Sojamelk gedronken, weer naar boven, proberen te slapen, licht aan en lezen, enzovoort enzovoort. Ik had ook vannacht heel veel verschillende activiteiten, lezen, televisiekijken, IPad kijken, eten, drinken... het lijkt wel een dagtaak 😊. Afijn, opeens was het kwart over acht en toen was 'ie daar ineens...Klaas F#cking Vaak... Toch wat geslapen dus, tot een uur of tien. Chris maakte me wakker voor ontbijt en medicijnen en ik moest er daarna ook echt uit want om 11 uur moesten we aanrijden naar Maastricht. En wat dat betreft had ik denk beter helemaal niet kunnen slapen want ik denk dat ik net in mijn diepe slaap (ja, ik heb er ooit studie van gemaakt en dat is best interessant 😊) wakker werd gemaakt en dan ben ik in ieder geval echt gebroken... Dus daar gingen we rond elf uur op weg naar Maastricht.

Tijdens het aankleden had ik een lekkere (not) misselijkheid ontwikkeld die in de loop van de ochtend doorzette naar een vervelende buikpijn en hoofdpijn, gewoon niet oké zeg maar. Dus toen ik boven in Maastro kliniek kwam ben ik na het aanmelden eerst naar de verpleegkundige gelopen om aan te geven dat ik niet lekker was. Daar maakte ze een melding van naar mijn oncoloog en die zou de bloeduitslagen in de gaten houden en ik moest het doorgeven op het dagcentrum voordat ik mijn infuus zou krijgen. Om even voor twaalf waren we er, bloedprikken vrijwel direct na het gesprekje met de verpleegkundige en toen begon het lange wachten.... Verschrikkelijk, in die red room of pain, zittend, hangend en liggend op de niet comfortabele banken. Rond twee uur kwam de oncoloog even bij ons zitten voor een gesprekje wat me wel enigszins deed opluchten. Bloedwaardes goed bevonden dus infuus kon door gaan. De pijnen zijn niet echt goed toe te splitsen aan iets, het kan de kanker zijn (dat kanker geen pijn doet is echt een fabeltje dat heb ik al eerder aangegeven), het kan een reactie zijn op de medicijnen, reactie op het infuus en zelfs gewoon een "onschuldig" virusje. Belangrijk detail, infuus gaat door dus het stemmetje in mijn hoofd kakelde alleen maar door dat de rest er niet toe deed. En mijn andere alter ego.... Die was te moe om zich daartegen te verzetten. Uiteindelijk werden we om half drie naar beneden geroepen. Om drie uur kreeg ik mijn infuus. En echt waar al die tijd voelde ik me zo enorm brak... bah... Maar goed, cocktail ging erin dus... slaapje voor mij. Ik moest eigenlijk naar kamer één maar omdat ik niet lekker was kreeg ik een kamer met een bed (heel dankbaar voor). Dus toen ik net lag te slapen ging het alarm van mijn infuusapparaat af. Dit gebeurd wel vaker en geen echt paniek dus. Verpleegkundige stelde apparaat opnieuw in en het maakte geen geluid meer dus liep het verder. Na een kwartier kwam ze met een andere verpleegkundige terug (om te kijken hoe lang ik nog moest denk ik). Ik was weer ingedommeld. Hoor ik 'oh maar dit is helemaal niet goed'. Nou ik zat direct rechtop (hartslag sky high, bloeddruk eveneens, hoofd en buikpijn voelde ik niet eens meer.... Toen bleek dat de hele infuusslang al vol lucht zat... echt nog 15 cm tot aan ader...pffff... De verpleegkundige die het opmerkte zie ik nu als mijn reddende engel want zoveel lucht is echt niet oké. Ineens waren ze dus druk aan het wikkelen, tikken en ik weet niet wat er allemaal gebeurde... Na vijf minuten was het spoelen opgestart en liep alles weer naar behoren en was de lucht verdwenen..... pffffff.... De verpleegkundige bleef maar volhouden dat het nooit zover had gekomen (dat de lucht mijn ader in zou gaan) en dat het alarm dan wel weer zou zijn afgegaan. In mijn eigen theorie was het toch anders, het was immers al voorbij het infuus apparaat dus..... Geloof ik daar niet veel van. Ik weet wel dat ik voorlopig niet meer zal slapen als ik aan het infuus lig! Kwart voor vijf liepen we het ziekenhuis (kliniek) weer uit... nog steeds brak maar opgelucht omdat we eindelijk weer naar huis zouden gaan....

Hieronder een beknopte versie van het Marktplaats verhaal... dit stond nog op mijn telefoon..lekker makkelijk...

Ik heb zondag op Marktplaats een advertentie gezet van mijn western zadel. Ik kreeg zondagavond in de app een koper die diverse gegevens vroeg. Na wat over en weer appen was ze oprecht geïnteresseerd en ze stelde voor via de nieuwe methode van Marktplaats te betalen (iDeal) daarvoor had ik haar pas nodig en zij de mijne. Afijn op die van haar stond een bedrijfsnaam dus ik had gegoogeld en kwam bij Lobke Bijl uit (Ze gebruikt dus andermans identiteit). Dat zag er allemaal goed uit dus ik stuurde een foto van mijn bankpas zonder pasnummer. Hier kan men namelijk niets mee. Ik had al meerdere keren om een naam en adres gevraagd en kreeg dit gisterenavond. Dit kwam niet overeen met de website dus ik heb het nummer van de website gebeld en kreeg toen ongeveer hetzelfde verhaal te horen als ik had ervaren bij Lobke noemde ze zichzelf Nancy van Oechten. We zijn er allebei op tijd achter gekomen maar dit soort mensen... toch te triest. Nummer heb ik gecheckt en is een pre paid, ik heb inmiddels ook aangifte gedaan. Inmiddels blijken er met dat nummer meer van dit soort zaken te lopen en is de politie er mee bekend. Het is een veel voorkomende manier.

Fijn weekend!