What a night......

Te vaak onderschatten we de waarde van een klein gebaar. Een glimlach, vriendelijk woord of luisterend oor, ze kunnen een leven veranderen.

Zijn we weer.. Inmiddels in Maastricht Ik heb zelfs al bloed geprikt! Goed bezig zou je zo denken, toch? Nou, voor mijn gevoel is het momenteel alles behalve dat 😊. Gisteren heb ik een redelijk goede dag gehad wederom qua mijn lichaam dan. Kaat daarentegen lag gisteren na het middageten ineens midden in de wei op de grond. En dat is niets voor haar, bij mij gaan dan tegenwoordig alle vlaggen dan op rood en ben ik van binnen echt direct verlamd van angst. En ja ik weet het angst is een slechte raadgever, bla bla bla, echter kan ik daar niets mee op het moment en luistert mijn grijze massa nergens naar. Dus shit, hopelijk valt het mee. Paarden uit de wei gehaald en Kaat plaste en poepte gelukkig vrijwel gelijk. Dat is altijd fijn (niet als je het op moet ruimen maar wel als het in dit geval gebeurd). Toen alles binnen was hebben ik Kaat eerst onderworpen aan een eerste amnese. Hartslag 32, temperatuur 37.8 C., slijmvliezen mooi roze, en toen ik met de stethoscoop verder naar haar buik luisteren. Hier had ik eigenlijk niets voor nodig want die maakte heel veel rommelende geluiden. Chris en ik zijn met haar gaan stappen en ze was echt niet vooruit te branden, nog een teken van echt niet lekker zijn voor haar. In de gang mestte ze weer en in de buitenbak ook, gelukkig. Terug op stal hebben we haar wat Colosan gegeven en daarna was ze eigenlijk weer gewon normaal. In de avond hebben we nog 2 keer voor de zekerheid gestapt en toen was het bedtijd. Ik iets eerder dan Chris die dan ook de laatste twee keer nog bij Kaat is wezen kijken. Toen Chris naar bed kwam kreeg ik mega buikpijn laag in mijn buik, shit zo geen zin in. Na een half uur afzien op de badkamer met gelukkig ook voor mij positief resultaat terug naar bed. Snel nog een keertje op de camera kijken en ja hoor ze lag weer. Nou lag ze rustig en ze slaapt wel vaker in die houding maar toch, mij zinde het niet helemaal. Ik had net mijn slaappil ingenomen en moest dus vechten om niet in slaap te vallen. Gelukkig was er een interessante documentaire over bergbeklimmers (bergbeklimmen schijnt echt een drug/ verslaving te zijn zeg volgens deze docu! Dit even terzijde). Ondertussen hield ik Kaat via de camera in de gaten. Tegen kwart over twaalf begon ze zich anders te gedragen en ging platliggen dan weer borst/buik, weer plat enz. dus ik eruit mijn onesie aan, jas erover en naar buiten. God was was het koud en wauw wat onwijs licht! Kaat gepakt en gaan wandelen, ze had gewoon gemest op stal, had geen koorts, normale hartslag maar toch ik vertrouwde het niet dus dierenarts gebeld. Toen die kwam was het een gevecht om te spuiten en normaal red ik me wel maar met die duim en die vinger ging het gewoon niet. De dierenarts stond ook nog op standje reserve want die probeerde ook niet echt mij te helpen... Dus ik liet mijn moeder Chris wakker maken (hierover later meer 😊) om te helpen echter toen mijn moeder weg liep. Kreeg ik Kaat aan de grond en door tussen haar en de dierenarts in te staan en haar oog te aaien zodat ze afgeleid was zat alles er zo in...

Intussen binnen is mijn moeder naar boven gelopen waar Chris lekker lag te slapen. En Chris verteld net hoe dat ging, werkelijk ik lig in een deuk.. Hij zegt ik lig te slapen en ineens staat je moeder met haar gezicht echt 20 cm. van mij vandaan. Dus ze tikt me aan en zegt mijn naam, ik doe mijn ogen open en zie ineens je moedersgezicht heel dichtbij. Whoo, hij kon ook niet plaatsen wat er nou was dus snapte het niet echt en schrok ze eigen rot. Geweldig, we hebben net in een deuk gelegen, hoe hij het vertelde zo grappig. Even voor de duidelijkheid niet omdat mijn moeder zo lelijk is of iets in de richting want ze is de beste en de liefste maar ik zie het gelijk voor me en schiet alweer in de lach!

Afijn, iedereen op stal en de dierenarts weg. Nog gestapt en weer naar bed. 2 Uurtjes geslapen en toen ging de wekker. Ze lag rustig te slapen, wat me toch onzeker maakte. Dus eruit weer mijn Onesie aan en aan de wandel. Eerder die avond had ik al met mijn moeder gewandeld en toen verwonderen we ons al over het feit dat het zo helder mooi en licht was buiten en om kwart voor 4 leek het zowaar nog helderder. Het deed me terugdenken aan vroeger toen ik als klein meisje met de maanritten mee mocht op manege Berestein met de pony's en paarden in de nacht naar het strand, geweldige tijden! Goed ik dwaal af... Het was mooi en koud alles was inmiddels bedekt met een laag rijp en zag er nog sprookjesachtiger uit! Na het stappen weer naar bed, ze had weer gemest en geplast buik maakte ook minder kabaal op dat moment. Wekker om half zeven gezet, gelukkig weer even geslapen. En hoewel ik had bedacht dat Chris nu mocht opstaan, zag ik haar weer plat liggen en ben er toch zelf weer in mijn pakje heen gegaan. Dierenarts (de liefste) geappt en gaan wandelen. Allemaal zeer onhandig (daar is die leuke woordspeling weer) omdat we om negen uur weg moesten naar het ziekenhuis was het een heel gedoe... Maar goed, alle bevindingen waren weer goed alleen de buik was goed geluid aan het maken. Pijnstiller gehad en vandaag binnen blijven. En aan de hand stappen om de twee uur. Shit mijn ouders moesten weg, wij ook, wie moet dat dan doen? En daar bood onze engel Denise zich aan. Probleempje alleen die zat op school, wij konden haar niet meer ophalen dus de Kroontjes ingeschakeld die godzijdank Denise van school gingen halen. Bus en trein duurt bijna 2 uur... Ik hoop dat ik vanavond kan zeggen eind goed al goed! Echter ben ik nu dus in Maastricht waar gelukkig de bloedwaardes oké zijn en ik dadelijk aan het infuus ga. Ook fijn gesprek met oncoloog gehad en wat meer vragen beantwoord gekregen dus ik zeg weg met die negatieve shit!

Op naar een fijn weekend!