Witte wereld....

Twee sneeuwvlokken komen elkaar tegen Zegt de één tegen de ander; "Waar ga jij heen?" "Ik ga naar Oostenrijk mensen plezier geven!" "En jij?" "Ik ga naar Nederland paniek zaaien."

Haha, ik vind hem grappig vooral omdat Nu.nl net al kopte met "Geen treinen van Utrecht naar Schiphol door winterweer." Jawel, de paniek is weer begonnen voor sommige van ons. In tegenstelling tot deze groep mensen, waarvan ik wel even zal melden als je er echt last van hebt dat ik dat ook niet leuk vind en dat best begrijp, genoot ik vannacht al toen ik beneden kwam! Alles was mooi bedekt met een wit laagje. Helaas niet de bomen, dat ik vind ik persoonlijk altijd heel mooi. Maar evengoed was het een prachtig uitzicht.

Afgelopen dagen waren afgezien van de verwarring en frustratie best redelijke dagen, wel de gebruikelijke pijntjes en wel ook echt naar de extra Morfine gepakt maar toch lekker door kunnen gaan gelukkig! Eerst gisterenochtend mooie nieuwe nagels. Waar ik weer versteld kwam te staan hoeveel ellende een mens over zich heen kan krijgen en hoe sterk sommige mensen toch zijn! Petje af! Dit ter zijde en dit ging over een heel ander iemand. Ik kwam tegelijkertijd kwam ik thuis met Anke aan. Deze mevrouw maakt onze Kaat zadelmak. Wat een speciaal geval is dat toch ook! Zo dankbaar dat ze nu 'gewoon' gereden wordt, zo dankbaar dat ik het mee kan maken 1.5 jaar geleden natuurlijk een heel gedoe met haar. Eerst de moeilijkheid om goede diagnose te krijgen, twee dierenartsen schreven haar gelijk af op attactisch. En nu gaat ze goed en wordt ze ingereden! Hopelijk blijft ze zic positief ontwikkelen, onze knappe Kaat.

Gisterenavond stormde het bij ons echt super hard. Ik lag boven op bed en hoorde de wind beneden echt super hard om de keuken heen gieren. Niet echt een normaal geluid dacht ik... We lagen al op bed, Chris sliep al half, maar door dat enigszins rare geluid (echt het huilen) ging ik er toch maar uit om te kijken. In eerste instantie niets te zien, maar toen hoorde ik dat het bij een kiep/kanteldeur vandaan kwam. Die deur is al een tijdje kapot en noch ik, noch Chris nemen de moeite niet (of denken eraan) om het te laten repareren. Afijn, normaal zit die deur gewoon goed dicht geklemd maar nu was hij op de één of andere manier een stukje open en dat maakte echt herrie en niet te vergeten een ijskoude luchtstroom langs mijn blote benen... Ik kreeg het alleen niet weer dicht dus "Chrisss??? Chris??" Die kwam er dus aan in zijn onderbroek (brrr nog kouder) en samen hebben we het (oké na het eerst natuurlijk oneens te zijn over het 'hoe') provisorisch opgelost met een houten steel. Ziet er ook echt mooi (not) uit zo midden in de woonkamer. Echter de kou bleef weer buiten, het geluid was weg en wij konden weer naar bed. Toen we nog geen 2 minuten lagen en ik voor de laatste keer op de camera op stal keek zag ik dat Happy met haar hoofd over de stal stond, net of ze aan het spelen was met een ander paard. Op de camera kan ik echter allen de stallen zien en niet het gangpad, dus onesie en Fit Flops aan en naar stal. Juist je raad het al, voor Jan met de korte achternaam wat alles stond me echt aan te kijken van "Ja, wat?" en "Jaaaa, eten!" dus worteltje gegeven, uiteraard Tom en Poes ook een snoepje en daar ging ik weer naar binnen. Het was buiten echt koud maar toen alleen storm en nog geen sneeuw of ijzel. Dus weer lekker naar binnen, even met de katten gespeeld, koekjes geplunderd, soja melk gedronken en weer naar bed om vervolgens tot half 4 wakker te liggen (geen pijn hoor, gewoon klaar wakker). Tot ik uiteindelijk in slaap viel om vervolgens om kwart over 4 door een luid snurkende Chris wakker te worden gemaakt. Dus wakker gemaakt door flink te porren, eerlijk waar heb het eerst zacht geprobeerd maar geen resultaat.... Dus Chris wakker en ik sliep toen weer heel snel en begon met snurken... Dus kon Chris niet slapen... Hij mij weer wakker gemaakt "Maris, je snurkt ga eens op je zij liggen." Waarop ik antwoorde terwijl ik echt op mijn rug lag "Nee, hoor ik lig niet op mijn rug." En gewoon verder ging... tot Chris het natuurlijk echt niet meer leuk vond 😊. Toen werden we nog wakker van een krabbelende Terror die ik ergens vannacht had opgesloten omdat hij achter Spyker aan het jagen was... Mwoah, al met al een mindere nacht. Veel activiteit op een verkeerde manier 😊!

Nu zitten we in de auto onderweg naar Maastricht voor een bezoekje aan de familie van het slechte nieuws. We zouden eigenlijk vanavond een etentje (dit hebben we echt al 4 x verzet volgens mij 😊) hebben maar hier was nu even meer behoefte aan.... Dus, zit ik nu in de auto met een dubbel gevoel niet wetend wat het gaat worden.

Moe, buik en hoofdpijn... Zo staat het er op dit moment voor. Wel heb ik een mooie middag gehad! Het is even een stukje rijden maarabsoluut de moeite waard. We zijn warm welkom gegeten en hebben eerst een heerlijk zelf gemaakte (doet niet onder voor de horeca 😊) lunch op, daarna nog een stuk taart en een overdosis aan koekjes en chocolade.... Weer veel te veel dus... Maar het was gezellig. We zijn nu bijna thuis en ik heb net even mijn ogen dicht gehad. Moe van het niets doen is volgens mij aan de orde!

Fijne avond!